|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
19 D’OCTUBRE. A 19 DIES DE L’ARRIBADA La Maria Cinta és una dona baixa, prima, amb els cabells una mica curts i amb ulleres. És molt activa i organitzada, i té un sistema de vida ordenat i metòdic en què no manquen les passejades diàries del matí i de la nit. Té 67 anys, però sembla que en tingui molts menys. És com una de les 'Chicas de Oro' que feien a la televisió, grans però joves, i que fan les coses sense pensar en l'edat i sí en les ganes que hi ha de fer-les. Forma part d’aquesta espècie en procés d’extinció als Estats Units dels que encara fumen i que, a còpia de publicitat i prohibicions, s’estan eliminant. És el tipus de dona que es preocupa prou pels hostes, però sense excessos. La seva filla viu a Boston, o sia a l’altra part de país, i així compleix el prototip de família nord-americana. La Maria Cinta és d’aquells joves dels anys seixanta que obrien un dia la finestra i somniaven menjar-se el món. Ella se’l va menjar i amb autoestop, motxilla i pocs diners va voltar mig Europa i l'Àsia. És de la generació de l’utòpic, dels que al 68, a París, aixecaven les llambordes per trobar la platja. Era la representació que tot era possible. Es va sedentaritzar a Los Angeles quan va trobar el que va ser el seu marit. Un altre va crear internet o alguns van passar a defensar el medi ambient, i ara són ministres d’alguna cosa. Avui hem d’aclarir el transport per moure’ns per aquest país i anar a visitar la ciutat de la fama i del glamur. La ciutat que hem vist en molts films i que a tots ens sona d'alguna cosa. És dissabte i Sunset Boulevard està tranquil. A una banda i a l’altra hi ha les cases de la gent rica i de les quals sols podem veure les parets exteriors. S'hi fan excursions per veure les cases dels famosos o, millor dit, per veure una paret alta darrere la qual se suposa que hi ha la casa d’un famós. Anem a la plaça Olvera que, situada prop de l'estació de tren, és el nucli de la ciutat antiga. És la zona mexicana de sempre i té un carrer amb tendes, restaurants i a la plaça s'hi fan balls tradicional indis i altres festes. Aquí, els anglosaxons hi van de turistes, encara que visquin a un quilòmetre. Per ells és un altre món. L’atenció a l’estació de tren és molt bona i podem solucionar el transport ràpidament. Ho farem tot amb tren. Sorprèn veure una estació tan maca i arreglada... completament buida. Aquí ningú agafa el tren, sols els que no poden viatjar d’altra manera, com nosaltres. La Maria Cinta ens avisa que Hollywood és on ella passa més vergonya cada vegada que hi porta algú. La primera impressió va seguida d’una pregunta: 'Això és Hollywood?'. Sense famosos, sense teatres, sense oficines d’empreses de cinema, sense gratacels... sols les estrelles a les voreres fan pensar que això pot ser el que veiem per la televisió. Els americans canvien de barri més de pressa que els usbecs donen un nom nou a una plaça. No tenen arrels enlloc i n'hi ha prou que a un lloc hi vagi gent no gaire presentable perquè caigui en desgràcia ràpidament. Avui Hollywood Boulevard és un carrer decadent ple de tendes de samarretes barates, amb teatres vells que ja no estrenen les pel·lícules, sectes religioses ben anunciades i els estels de les voreres. Quina decepció, el glamur de Hollywood és un miratge que ens fan veure per televisió. Ens sentim com uns nens que s'acaben d’assabentar que els reis mags són els pares! Avui per sopar beurem cervesa. Sembla que cal gaudir-la perquè no en beurem gaire més. En molts estats està prohibit l’alcohol i en d’altres, els impostos als bars són tan elevats per vendre’l que 'de facto' també està prohibit. --------------------------- 19an de oktobro 2002. 19 tagojn antaŭ la reveno Maria Cinta estas malalta kaj maldika virino, kun hararo mallonga kaj okulvitroj. Ŝi estas tre aktiva kaj organizita kaj sekvas ordan vivsistemon kie ne mankas ĉiutagaj promenadoj matene kaj vespere. Ŝi estas 67-jara sed aspektas pli juna, estas kvazaŭ unu el la televidaj „Oraj Junulinoj‰ kiuj estas maljunaj sed sentas sin junaj kaj ĉion faras preteratentante la aĝon sed nur ĉar ili deziras tion fari. Ŝi apartenas al tiu specio malaperonta en Usono, de tiuj kiuj ankoraŭ fumas kaj pro reklamado kaj malpermesoj oni eliminas. Estas taŭga gastigantino, ĉar si prizorgas sufiĉe la gastojn sed ne troe. La troigo trakti vin kvazaŭ infano, kio ne permesas mem malkovri ĉion. Ŝia filino loĝas en Bostono, en la alia flanko de la lando kaj tiel fariĝas la familia usona modelo. Maria Cinta estas unu el tiuj junuloj de la sesdekaj jaroj ke iutage malfermis la fenestron kaj revis konkeri la mondon. Ŝi konkeris ĝin kaj per petveturado, dorssako kaj malmulta mono travojaĝis duonan Eŭropon kaj Azion. Ŝi apartenas al la utopia generacio, al tiuj kiuj en Parizo eltiris la stratbrikojn por trovi la plaĝon. Estis la bildo ke ĉio eblis. Ŝi kvietiĝis en Los Angeles, kiam ŝi trovis sian estontan edzon. Alia kreis interreton kaj aliaj ekdefendis la medion kaj nun estas ministroj. Hodiaŭ ni devas informiĝi pri la transporto por moviĝi tra la lando kaj viziti la urbon de la famo kaj de la sorĉo. La urbo kiun ni vidis en multaj filmoj kaj kiu al ĉiuj ŝajnas konata. Estas sabato kaj Sunset Bulevard estas trankvila, ambaŭflanke estas la domoj de la riĉuloj. Ĉi tie oni organizas ekskursojn por viziti la domojn de la famuloj kaj fakte oni nur vidas altajn murojn, malantaŭ kiuj oni supozas ke estas la domo de iu famulo. Ni iras al la placo Olvera, kiu proksime de la stacidomo, estas la kerno de la malnova urbo. Estas la ĉiama meksika zono kaj estas strato kun vendejoj, restoracioj kaj en la placo okazas tradiciaj indianaj dancoj kaj aliaj festoj. Ĉi tie la anglosaksoj ĉeestas kiel turistoj, eĉ se ili loĝas unu kilometron proksime, ĉar por ili estas tute alia mondo. Ĉe la stacidomo oni informas nin tre bone kaj rapide ni povas solvi la transporton. Surprizas vidi tiel belan stacidomon preskaŭ senhoman. Ĉi tie malmultaj entrajniĝas, nur tiuj kiel ni, kiuj ne povas vojaĝi alimaniere. Maria Cinta avertas nin ke montri Hollywood estas por ŝi plej hontige. Post la unua impreso sekvas demando: ĉu tio estas Hollywood?. Sen famuloj, sen teatroj, sen oficejoj de kinoentreprenoj, sen turkonstruaĵoj, nur la steloj sur la trotuaroj pensigas nin ke tio povas esti tio, kion ni vidas televide. La usonanoj translokiĝas pli rapide ol la uzbekoj nomas denove placon. Nenie ili havas radikojn kaj se ie aperas homoj ne sufiĉe decaj, la kvartalo rapide dekadencas. Hodiaŭ Sunset Boulevard estas dekadenca strato, kun amaso da vendejoj de malkaraj T-ĉemizoj, kun malnovaj teatroj, kiuj ne prezentas premierajn filmojn, religiaj sektoj bone reklamitaj kaj la steloj de la trotuaroj. Kia disreviĝo, la sorĉo de Hollywood estas televida miraĝo. Ni sentas nin kiel infanoj kiuj ĵus malkovris ke la Tri Reĝoj estas la gepatroj. Hodiaŭ kun la vespermanĝo ni trinkos bieron, kiun ŝajne ni devas ĝui ĉar malmultan ni povos trinki de nun. En multaj ŝtatoj la alkoholo estas malpermesita kaj en aliaj la impostoj en la trinkejoj estas tiom altaj ke fakte estas la samo. |
 | |||
|