|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
SETMANA D’ESPERA L’espera al gran aparcament que hi ha per a vaixells a les portes de Long Beach no aporta gaires novetats al viatge i són les històries quotidianes les que ens fan treure alguna reflexió que ja contarem. La vaga fa perillar el nostre viatge i ja molts parlen que almenys ens haurem d’esperar quinze dies. L'angoixa amb què anem al menjador per rebre notícies es converteix en decepció quan el capità ens diu que no sap res. A més, ens diu que ens tocarà pagar els dies que estem parats perquè una vaga no és culpa de la companyia... El 12 d'octubre, el president nord-americà George W. Bush ha ordenat a tothom que torni al treball almenys per uns tres mesos i després ja en parlaran. Bush vol fer una guerra i no és qüestió de començar-la tenint un port del país col·lapsat: quina imatge davant el món! Com es pot fer creure a l'enemic que la cosa va de debò amb un port en vaga? -Necessitem tots els ports disponibles, és una urgència nacional. A nosaltres ens va prou bé el tema i això segurament ens permetrà baixar del vaixell amb prou marge per arribar a Nova York i agafar el Queen Elisabeth, però les notícies que arriben no són gaire optimistes i ens parlen d’uns quinze dies d’espera. El món ens cau a sobre i comencem a preguntar per baixar amb alguna barqueta. Hi ha taxis que ens poden portar fins a la costa, però el capità, veient el rebombori que estem fent, ens crida a l’ordre: -He preguntat a la companyia i m’han confirmat que no podeu baixar de cap manera, fins que no arribem al port i es passi el control d’immigració. Si us deixo baixar sense control de la policia, a mi em tallen el coll. Solament podeu sortir d’aquí si esteu morts o malalts per anar a l’hospital... i si un va a l’hospital, l’altre s’ha de quedar. Això és un vaixell de càrrega i no de passatgers, ho sento. -A les ordres! La força de la raó ens fa acotar el cap i esperar que la sort de tot el viatge no ens abandoni ara i puguem ser a Long Beach abans dels quinze dies. El dia 12 és el de la hispanitat i a Amèrica, mentre els indis fan manifestacions per denunciar el genocidi dels espanyols i la discriminació històrica que viuen, els italians en fan una altra per commemorar el descobriment del continent, reivindicant la seva participació en tan històric fet amb l'aportació del mariner genovès Cristòfor Colom. Reivindicació absurda, estèril i mancada de rigor històric, com si tothom no sabés a hores d’ara que Colom no era de Gènova, sinó de Tortosa! Que atrevida que és la ignorància, senyor! L'Eduardo, el d’Alcover, ens demana si a més del vídeo de 'Matador' li podem enviar un de l'aeròbic que fan per televisió espanyola. El va veure quan va ser a València i li va agradar molt. Pel que es veu, més que pels exercicis el vol per veure les noies que hi surten. Nosaltres, que no sabem ni que fan un programa d’aeròbic, li diem que farem el que podrem. Sobre els contenidors, unes gavines malfeineres passen les hores tranquil·les. Allunyades del nostre estrès, amb els seus cants patètics turmenten més que no pas acompanyen. Mentrestant, un pelicà passa a ran d’aigua amb un vol elegant i mil·limètric. El capità ens ha dit que no haurem de pagar res d’extra perquè el que vam comprar nosaltres era un viatge, no els dies. Podrem estar al vaixell de bades i amb la més completa tranquil·litat. Tot un luxe si no fos que nosaltres som aquí per fer la volta al món en vuitanta dies i aquest problema ens ho pot esgarrar tot! ----------------------- Atenda semajno La atendo en la granda parkejo por ŝipoj ĉe la pordoj de Long Beach ne alportas grandajn novaĵojn al la vojaĝo, sed nur la ĉiutagaj aferoj pripensigas nin kaj tion ni jam rakontos. La striko endanĝerigas nian vojaĝon kaj oni diras ke eble ni devos atendi 15 tagojn. Nia korpremo survoje al la manĝoĉambro por ricevi novaĵojn fariĝas disreviĝo kiam la kapitano diras al ni ke li scias nenion. Aldone li klarigas ke ni devos pagi la atendo-tagojn, ĉar pri la striko ne kulpas la kompanio. 12a de oktobro. La prezidento Busch ordonas ke ĉiuj revenu al la laboro almenaŭ dum tri monatoj kaj la problemon oni pritraktos poste. Busch volas ekmiliti kaj nepre oni devas liberigi la havenon, ĉar tio estos malbona bildo antaŭ la mondo. Ni bezonas ĉiujn havenojn disponeblaj ĉar temas pri nacia nepraĵo. Tio favoras nian situacion kaj eble permesos ke ni elŝipiĝu sufiĉe frue por alveni ĝis Novjorko kaj atingi la ŝipon Queen Elisabeth, sed la ricevitaj novaĵoj estas ne tro optimismaj kaj oni parolas pri 15-taga atendo. Ni esploras la eblecon uzi malgrandan barkon por atingi la marbordon aŭ eble barktaksio, sed la kapitano informas nin: Mi demandis ĉe la kompanio kaj ili diras ke vi neniel povas forlasi la ŝipon ĝis kiam ni atingos la havenon kaj trapasu la enmigran kontrolon. Se mi permesas ke vi elŝipiĝu sen polica kontrolo mi ricevus severan punon. Nur vi povas forlasi la ŝipon mortaj aŭ malsanaj por enhospitaliĝi, kaj tamen se unu malsaniĝas, la alia tamen devas resti sur la ŝipo. Ĝi estas ŝarĝŝipo, ne pasaĝerŝipo kaj mi bedaŭras. La pravoforto konvinkas nin kaj ni esperas ke la ĝisnuna dumvojaĝa sorto akompanu nin ankoraŭ ĝis la atingo de Long Beach antaŭ 15 tagoj. La 12a de oktobro estas tiu de la hispaneco kaj en Ameriko dum la indianoj manifestiĝas por denunci la hispanan genocidon kaj la historian diskriminacion, kiun ili suferas, la italoj memorigas la malkovron de la kontinento ĉar depostulas sian intervenon pro la figuro de la ĝenova maristo. Absurda depostulo, sen historia rigoro , ĉar nun ĉiuj scias ke Kolumbo ne estis el Ĝenovo, sed el Tortoso. Eduardo tiu de Alcover, demandas al ni, ĉu krom la vidfilmo pri Toreadoro, ni povas sendi al li alian pri aerobiko kiu aperas en la hispana televido. Li vidis ĝin dum lia restado en Valencio kaj tio ege ŝatis lin, ŝajne lin interesas pli ol la ekzercoj, la junulinoj kiuj tie aperas. Ni promesas klopodi laŭeble komplezi lin. Li eble faros kiel multaj hispanaj viroj kiuj frue vekiĝis por vidi Eva Nasarre kun stretaj pantalonoj, malfermante kaj fermante la krurojn je la ritmo‰ unu, du, tri, kvar...unu, du, tri, kvar‰ kun akompano de fona muziko. Estas nekredeble kiom kapablas la imago. Sur la konteneroj, mallaboremaj mevoj trakvile pasigas la horojn. For de nia streĉiĝo, ili kun siaj tragikaj kantoj, anstataŭ plezurigi, turmentas. Dume pelikano flugas akvorande per flugo eleganta kaj preciza. La kapitano informas nin ke ni devos pagi nenion aldonan, ĉar ni aĉetis la vojaĝon, ne la tagojn. Ni povos resti surŝipe senpage tre trankvilaj. Vera luksaĵo, sed ni estas ĉi tie por ĉirkaŭri la mondon dum 80 tagoj kaj ĉi tiu problemo povas malsukcesigi la tuton. |
 | |||
|