|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
7 D’OCTUBRE. A 31 DIES DE L’ARRIBADA Jochen Teobald és el director del vaixell. Com a capità és el màxim responsable del vaixell i de les coses que hi puguin passar. Curiosament, el seu nom en alemany és el Joaquim català, i d’això en fem una mica de broma. El nostre capità és un vell llop de mar que gairebé s’ha passat tota la vida professional al mar des de que va començar a fer de mariner el 1965. Ha anat passant per tots els llocs de la tripulació fins a arribar a capità. És d’aquells homes fets a si mateixos a còpia de constància. És el líder i se li nota que té experiència: adopta el posat del dur quan l’ha d’adoptar i fa bromes amb qui sap que pot fer-ne. No mescla mai les coses i procura que tothom tingui clar on és dins la cadena de comandaments. 84 dies en un vaixell navegant al mig del mar són molts dies, i una pèrdua de confiança o autoritat podria ser terrible per al bon terme del viatge. A en Jochen li agrada el mar i diu que s'hi està bé. La vida dels comandaments alemanys és una mica més bona que la dels filipins: els darrers s'estan quatre mesos al mar i dos a terra, mentre que els primers s'estan nou mesos al mar i tres a terra. Com diu, tot depèn de la situació i els mesos no són mai exactes, van segons el viatge... Li preguntem per la família: -Tinc una dona, però només una, no diverses. -Nosaltres diem que els mariners tenen un amor a cada port... -Ho sé, però nosaltres diem que en tenen dues a cada port. Els alemanys sempre han de ser més i on nosaltres en posem una, ells ja en posen dues. Ens explica com funciona el vaixell, la velocitat de nusos, els quilòmetres per hora i per dia, els mapes de navegació en què, al contrari que els de terra, solament importa el mar amb les illes, perills i profunditats. Li preguntem on és Pearl Harvour i ens assenyala les illes Hawaii, com és lògic. Veient les distàncies al mar no pots deixar de preguntar-te com van ser capaços els japonesos de fer una ximpleria tan gran com ara bombardejar Pearl Harvour i posar-se el país més poderós de la Terra en contra. És increïble. Segurament ho devia pensar un japonès sol, i és que diuen que un sol japonès, pensant individualment, és poc llest, però si se n'ajunten dos poden guanyar un premi Nobel. És clar que el fet d'utilitzar el bombardeig d’un vaixell que no val gaire per entrar en guerra és un costum molt propi dels nord-americans. D’això, els espanyols en saben una mica. ----------------------- 7an de oktobro 2002. 31 tagojn antaŭ la reveno Jochen Teobald estas la direktoro de la ŝipo, kiel kapitano li estas la ĉefa respondeculo de la ŝipo kaj de ĉiuj okazuntaj aferoj en ĝi. Kurioze lia nomo en la germana estas tiu de Joaquim kiel en la kataluna kaj pri tio ni iom ŝercas.Nia kapitano estas maljuna maristo, kiu pasigis preskaŭ sian tutan vivon en la maro de post kiam li komenciĝis kiel maristo en la jaro 1965 kaj li promociis en ĉiuj postenoj ĝis fariĝi kapitano. Li progresis per sia propra persisto. Li estas la gvidanto kaj oni rimarkas lian sperton, li fariĝas severa kiam necese kaj ŝercas kun tiuj kiuj eblas, neniam li miksas la aferojn kaj klopodas ke ĉiuj komprenu sian rolon en la komanda ĉeno. 84- taga navigado en ŝipo marmeze estas ega tempo kaj kaj perdo de espero aŭ aŭtoritato estus terure por la bona fino de la vojaĝo. Jochen ŝatas la maron kaj tie li bonfartas kaj la vido de la germanaj gvidantoj estas iom pli bona ol tiu de la filipinoj, ĉar la unuaj navigas 4 monatojn kaj paŭzas 2 surtere, dum la aliaj navigas 9 monatojn kaj paŭzas 3 surtere. Li klarigas ke ĉio dependas de la situacio kaj la labormonatoj ne ĉiam estas ekzaktaj, dependas de la konkreta vojaĝo. Ni demandas al li pri la familio: - Mi havas edzinon, sed nur unu, ne plurajn. ˆNi diras ke la maristoj havas amatinon en ĉiu haveno. ˆ Jes, mi konas tion, sed ni diras ke ili havas du. Li klarigas al ni la funkciadon de la ŝipo, la rapidecon, la kilometrojn po hore kaj po tage, la navigadmapojn, kiuj male al tiuj teraj, nur gravas la maro kun ĝiaj insuloj, danĝeroj, profundecoj, ktp. Ni demandas al li kie troviĝas Pearl Harbour kaj li montras kompreneble la Havajajn insulojn. Ni vidas la distancojn en la maro kaj nepre povas ne demandi, kial la japanoj decidis bombardi Pearl Harbour kaj fariĝi malamiko de la plej granda potenco en la mondo, nekredeble. Eble tion pensis unu sola japano, ĉar oni diras ke sola li pensas idiote, sed se du unuiĝas ili povas gajni la Nobel-premion. Estas evidente aliflanke ke bombardi ŝipon, kiu ne multe kostas, por ekmiliti estas kutimo tre uzata de la usonanoj kaj tion la hispanoj bone scias. |
 | |||
|