|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
6 D’OCTUBRE BIS. A 32 DIES DE L’ARRIBADA Qui va anomenar aquest oceà Pacífic, segurament va fer una viatge com el nostre, sense més història que les històries quotidianes dels mariners i els passatgers. Aquest oceà de tempestes, tifons, huracans i guerres històriques és el que anomenen o malanomenen Pacífic, i és el que aquests dies està fent honor al nom. També pot ser que el personatge en qüestió fes un viatge pel Pacífic del sud i, a còpia de borratxeres visuals amb illes paradisíaques, platges amb sorra blanca i palmeres i ballarines amb el cercle de flors penjant del coll, li donés el nom de Pacífic en referència probablement més al seu estat que al de l’oceà... Desgraciadament, el nostre vaixell passa d’illes paradisíaques i va al més pràctic en la seva missió de transportar mercaderies de la manera més ràpida i econòmica. Així que difícilment podrem veure Tahití i Hawaii, buscar un tresor en una illa o naufragar i estar alguns anys perduts amb un company anomenat Divendres. El nostre vaixell travessa la pantalla de l’ordinador sense altra companyia que aigua i més aigua. Sols al nord es poden veure la filera d’illes Aleutianes que formen un collar per sota de l'estret de Bèring i que nosaltres tampoc no veurem... A la sortida del Japó l’atracció va ser veure com el peixos voladors sortien atemorits de sota el vaixell i volaven durant uns cent metres fins que tornaven a entrar a l'aigua. El fet de poder volar per l’aire els dóna una capacitat de fugida que no tindrien per l’aigua, en recórrer cent metres en molt poc temps. Ara sols ens queda la soledat i la visió repetitiva de l’oceà perdent-se en l’infinit. Els mariners diuen que estan bé al mar i que a casa no s'hi podrien estar, que és molt avorrit. El mateix diu en Gerhardt Herrman. Què hi poden trobar, aquesta gent, al mar? Quina és la crida que senten quan són a terra? És el poder del mar, de la soledat, de sentir-se lliures dins d’una presó d’aigua salada? Potser és tot una mica i també, encara que no ho reconeguin segurament, és l'evasió dels problemes diaris de terra que aquí no tenen: si no veus els problemes de la família, dels amics o del país, no els coneixes, i si no els coneixes, no et fan patir. Mentre analitzem i discutim aquest tema ens informen d’un problema amb què no comptàvem: la vaga al port de Long Beach, que ja dura algunes setmanes i que ha causat inombrables pèrdues i molts retards als vaixells. -Més despeses -diu el capità–. La vaga no és culpa de la companyia i, per tant, els passatgers han de pagar pels dies de més que s'estaran al vaixell. L’espera pot ser de quinze o vint dies i, fins i tot, ens pot obligar a canviar de port i posar-nos molt difícil la continuïtat del viatge! ------------------- 6an de oktobro 2002. 32 tagojn antaŭ la reveno Kiu nomis ĉi tiun oceanon Pacan, certe faris similan vojaĝon al la nia, sen aliaj rakontindaĵoj ol tiuj de la ĉiutagaj aferoj de la maristoj kaj de la pasaĝeroj. Ĉi tiu oceano kun tempestoj, tifonoj, uraganoj kaj historiaj militoj estas tiu, kiun ni nomas pacan kaj dum nia vojaĝo konfirmis tion. Eblas ankaŭ ke tiu homo dum vojaĝo por la suda Pacifiko ĉe la vido de paradizaj insuloj, plaĝoj kun blanka sablo kaj palmoj kaj dancistinoj kun florkolieroj, nomis ĝin pacan eble pro lia eŭforio ol pro la stato mem de la oceano. Bedaŭrinde nia ŝipo forgesas la paradizajn insulojn kaj rekte navigas laŭ ĝia celo, transporti varojn plej rapide kaj malkare. Tiel malfacile ni vidos Tahition aŭ Havajon, serĉi trezoron en insulo aŭ droni kaj resti perditaj dum jaroj kun kompano nomita vendredo. Nia ŝipo trapasas la komputilan ekranon, nur kun la akompano de akvo, nur en la nordo videblas la vico de Aleŭtoj-insuloj kiu formas kolieron sub la Bering-markolo, kiujn ni ankaŭ ne vidos. Ĉe la foriro el Japanio, estis altire vidi la flugantajn fiŝojn kiuj aperis elsub la ŝipo kaj flugis dum 100 metroj, ĝis kiam denove enakviĝis. Nun restas al ni nur la soleco kaj la daŭra vido de la oceano kiu perdiĝas en la infinito. La maristoj diras ke ili bonfartas surŝipe kaj hejme estas tre tede. La samon diras Gerhardt Herrman. Kion ili sentas en la maro?, kian alvokon ili sentas surtere?. Ĉu la povon de la maro, de la soleco, senti sin liberaj ene de salakva karcero?. Eble ĉio influas kaj ankaŭ ˆ tio, kion ili ne akceptas- la forgeson de la ĉiutagaj, surteraj problemoj, kiujn ili ne havas en la ŝipo. La problemoj de la familio, de la amikoj aŭ de la lando, se vi ne vidas ilin, vi ilin ne konas, kaj se ilin vi ne konas, ili ne suferigas vin. Dum ni analizas kaj diskutas la temon, ni informiĝas pri iu problemo, kiun ni ne antaŭvidis, la strikon en la haveno de Long Beach, kiu daŭras semajnoj kaj provokas nenombreblajn perdojn kaj prokrastoj al la ŝipoj. Pli da elspezoj ˆ diras la kapitano- pri la striko ne kulpas la kompanio kaj tial la pasaĝeroj devas pagi la kromajn tagojn de ilia restado surŝipe. La atendo povas esti de 15 aŭ 20 tagoj kaj eĉ povas devigi al ni ŝanĝi la havenon kaj malfaciligi al ni la daŭrigon de nia vojaĝo kaj ĝia bona fino. |
 | |||
|