|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
2 D’OCTUBRE. A 36 DIES DE L’ARRIBADA El sol entra per la finestra, el dia es desperta tranquil com si no hagués passat res, només les fulles dels arbres, paraigües trencats arreu i una piscina inflable al mig del carrer ens donen una idea de la força de la tempesta d’ahir. Comprem el diari i ens assabentem que la tempesta era en realitat el tifó Higos, que sembla que ahir va passar per aquí. La veritat és que no havíem vist mai un tifó, però la tempesta potser va ser de les mes fortes que hàgim vist mai. Aquí sembla que no hi donen gaire importància... suposem que ja hi deuen estar acostumats. Avui és el dia de la sortida del vaixell i encara no tenim ni bitllets ni res, només el fax que ahir a la tarda ens van enviar per confirmar-nos el dia i l’hora de sortida. Avui és el dia més important del viatge: si surten totes les coses bé i podem agafar el vaixell, l'aposta encara estarà viva; si avui no podem agafar-lo, gairebé podrem dir que ja hem fracassat en el nostre intent de fer la volta al món en 80 dies sense avions. A les vuit del mató, tal com havíem quedat, esperem a l’oficina de la companyia. El tifó Higos ha fet endarrerir el vaixell i en lloc de les vuit, l’embarcament serà a les dotze. Fem un tomb per la gran illa artificial on, a més de grans edificis de comunicacions, de TV i nombroses zones d’esbarjo, hi ha moltes companyies de contenidors. Avui segurament perdrem un altre dia a Tòquio sense veure'n res i ja en seran dos. És el preu que hem de pagar per poder continuar el viatge. L’illa és similar al Maremàgnum de Barcelona, però molt més gran, i es pot visitar amb molta tranquil·litat. El dia és fantàstic i les possibilitats de fer fotos, extenses. Encara salvarem mig dia! Diversos restaurants de menjar ràpid americà ens obliguen, a manca d’altres opcions, a provar abans d’hora el menjar brossa ianqui. Un parell de segells a l’oficina d’immigració i de duana, a la qual arribem amb un cotxe, són els únics tràmits per sortir del país. Tornem a pujar al cotxe i anem al vaixell amb total impunitat i amb el segell de sortida del país: no ho entenem. El Hanjin Vienna ja és al port i comença a carregar i descarregar contenidors. La primera sensació que et fa quan el veus és que no pot ser que suri al mar i no bolqui, perquè té molta part de càrrega elevada i molt poca dins de l’aigua. La quantitat de contenidors que porta impressiona i el pont de comandament, també. Ens ensenyen la nostra cambra, gran, espaiosa, nova, neta, amb vista a la proa, quasi perfecta. Després de dinar, el segon oficial ens ensenya tot el vaixell i ens assabenta de les mesures de seguretat en cas d’alarma. La sala de sauna, el gimnàs i la piscina són prou bones, i sobta veure tots els aparells de gimnàstica a terra, que donen una idea de com devien estar les persones que hi viatjaven. El tifó no va passar de bades. Al final de l’ensinistrament pronuncia les paraules clau que nosaltres volíem escoltar: -Podeu anar pertot el vaixell, davant, darrera, al pont, quan vulgueu, sols heu de tenir en compte de no passar per les zones de treball quan es treballa i no anar pels passadissos laterals si hi ha una tempesta. Això sí que ens agrada. És com a un nen que li porten un vaixell els Reis. Tenim 12.000 metres de buc per a nosaltres sols, sense problemes de gent, de masses, de no poder anar a un lloc perquè està prohibit, de no conèixer el capità ni molta tripulació. Aquí menjarem amb els comandaments, hi parlarem, hi conviurem. Nosaltres que estàvem disposats a tot per aconseguir un vaixell (netejar lavabos, treure brossa, el que fos), finalment n’hem trobat un que ens permet viatjar com en un creuer, però amb tota l’autenticitat i tranquil·litat que es puguin desitjar. ----------------------- 2an de oktobro 2002. 36 tagojn antaŭ la reveno La suno eniras tra la fenestro kaj la tago aperas trankvila, kvazaŭ nenio estus okazinta, nur la arbofolioj, la frakasitaj pluvombreloj ĉie kaj ŝvelebla baseno surstrate, imageblas kiom forta estis la hieraŭa tempesto. Per la ĵurnalo ni informiĝas ke la tempesto fakte estis la tifono Higos. Verdire neniam ni estis vidintaj tifonon, sed tamen la tempesto estis la plej forta, kiun ni iam vidis. Verŝajne pro la kutimo, ĉi tie iom preteratentas ilin. Hodiaŭ la ŝipo startas kaj ankoraŭ ni ne havas la biletojn, nur la fakson, kiun ni ricevis hieraŭ vespere por konfirmi al ni la tagon kaj elirhoron. Hodiaŭ estas la plej grava tago de la vojaĝo, se ĉio iras glate kaj ni povas enŝipiĝi la veto ankoraŭ validos, male, ni povos preskaŭ aserti ke ni malsukcesis pri nia celo rondiri la mondon dum 80 tagoj, sen aviadiloj. 8a horo matene. Kiel konsentite ni atendas ĉe la ŝipkompania oficejo. La tifono prokrastigis la ŝipan eliron, kiu anstataŭ la 8a okazos je la 12a. Ni decidas promeni tra la granda artefarita insulo, sed verŝajne ni perdos novan tagon en Tokio sen multon vidi, jen du perditaj tagoj kiel prezo por daŭrigi la vojaĝon. La insulo similas al tiu Maremàgnum en Barcelono, sed multe pli granda kaj oni povas ĝin viziti tre trankvile, la tago estas belega kaj estas multaj okazoj por foti. Pluraj restoracioj pri usona rapida manĝo devigas nin, manke de aliaj eblecoj, gustumi anticipe la usonan aĉan manĝaĵon. Paro da stampoj en la enmigra kaj la dogana oficejoj, kie ni alvenas aŭtomobile, sufiĉas por tiel facile forlasi la landon. Ni veturas al la ŝipo. La ŝipo Hanjin Vienna estas jam en la haveno kaj ŝarĝas kaj malŝarĝas kontenerojn. Vidinte ĝin oni pensas je la unua impreso ke ĝi ne povas flosi, ĉar granda parto elstaras kaj malmulta ene de la maro, kaj mirigas nin kaj la granda kvanto da konteneroj kiun ĝi kunportas, kaj ankaŭ la gvida ponto. Oni montras al ni nian ĉambron, grandan, novan, puran vide al la pruo, preskaŭ perfektan, kaj ni iras tagmanĝi. Post la tagmanĝo la dua oficiro montras al ni la tutan ŝipon kaj informas nin pri la sekurnormoj se estus alarmo. La saŭnĉambro, la gimnastejo kaj baseno estas sufiĉe bonaj. Je la fino li diras la ŝlosilparolojn, kiujn ni atendis: Vi rajtas trairi la tutan ŝipon, sed ne la lokojn kie oni laboras, nek la flankajn pasejojn dum tempesto. Tio plaĉas al ni, kiel infanoj kiuj ricevis ŝipon dum Epifanio. Ŝipo por ni solaj, sen homamaso, sen malpermesoj por ion viziti, eĉ ne la kapitanon, nek la maristaron. Ĉi tie ni manĝos, parolos kaj kunvivos kun la gvidantaro. Ni pretis ĉion fari por trovi ŝipon kaj ni vojaĝos kiel en krozŝipo, sed pli aŭtente kaj trankvile. |
 | |||
|