|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
30 DE SETEMBRE. A 38 DIES DE L’ARRIBADA A les 9.00, en Xin Jian Zhen arriba al port de Kobe abans del que ens havien dit. Això ens obliga a treballar urgent per preparar les maletes. Encara que després l’espera per desembarcar ens té una hora esperant al vaixell... La nostra presa no es veu recompensada en efectivitat i després d’una sèrie d'errades en l'elecció de les cues que s'esperen passem la duana a les 12 del migdia, massa tard per fer alguna cosa avui. Per a més inri, els guardes ens han mirat fins i tot la pasta de dents de l'equipatge mentre ens feien preguntes inútils. -'No es preocupi, senyor, que nosaltres estem nets'. -'Són els tràmits de la duana per als ciutadans estrangers', diu el funcionari rient. -'Sí, però el que no és normal és que al país de les computadores ens facin perdre dues hores i mitja per passar una duana'. -'Res, res, no es preocupi i llegeixi el prospecte de les pastilles contra la diarrea per si porten algun al·lucinogen especial'. Kobe és una ciutat coneguda pel terratrèmol de fa set anys, en el qual van morir algunes persones. Els japonesos s’esforcen a construir cases que redueixin al màxim els efectes dels terratrèmols, però tot i això sempre hi ha víctimes. El Japó ja té informació i a partir d’ara les coses van més ràpides. Agafem un tren sense conductor aparent que vola per sobre de les cases per anar a l’altra estació, on ja comprem un bitllet i agafem un metro per anar a la del tren més ràpid que ens ha de dur a Tòquio. Quan pronunciàvem la paraula 'tren ràpid' al vaixell, tothom feia cara de por i ens deien que era molt car. Tenien raó: per un viatge de tres hores paguem uns 130 euros. Una quantitat suficient per estar una setmana a la Xina vivint prou bé. Truquem a en Hiroshi per quedar a la sortida de l’estació. Diu que casa seva és molt petita, però que ja ens ha reservat un hotel econòmic. Ens trobem i el primer que fem és trucar a l’oficina dels vaixells per veure si avui podem anar a buscar els bitllets que ja tenim mig emparaulats. Malauradament ja no es pot i demà ens ho haurem de jugar tot en un dia decisiu en la nostra lluita. Si hi ha bitllets, tindrem moltes possibilitats d'acabar el periple dins el temps just... i si no, ens quedaran ben poques opcions. Els continus avisos de carestia del Japó ens fan cometre una errada tremenda en el càlcul del preu de l’hotel: ens pensem que ens consta uns 250 euros per persona i li diem a en Hiroshi que no pot ser. Ell es posa nerviós i ens diu que ja ho veu que és car, però que ha buscat i buscat i no ha trobat res més. En la seva petició de successius perdons quasi s’humilia davant nostre i ens fa sentir malament. Després veiem que no són 250 euros, sinó 25, i som nosaltres els que hem d’abaixar el cap i demanar perdó. El noi ha fet bé la seva feina. Per deixar enrere l'episodi, anem a fer un tomb per la ciutat. És tard i vol ploure, així que sols tenim temps de visitar el Palau Imperial i un parell de restaurants de Tòquio. Per compensar, inflem en Hiroshi amb preguntes per treure-li el màxim d’informació i que, més endavant, publicarem. ---------------------------- 30an de septembro 2002. 38 tagojn antaŭ la reveno 9h. Xin Jian Zhen alvenas al la haveno de Kobe iom pli frue ol informite, kio devigas nin pli rapide labori por prepari niajn valizojn. Malgraŭ tio ke poste ni devas atendi unu horon por elŝipiĝi. Nian haston ne kompensas la efiko kaj pro diversaj viceraroj ni trapasas la doganon je la 12a horo, tro malfrue por ion fari hodiaŭ. Plia malfruo aldoniĝas kiam la doganistoj skrupule kontrolas eĉ la dentopaston kaj faras al ni stultajn demandojn, eble ili atendas kontraŭdiron serĉe de ia kontrabando. -Estu trankvila sinjoro, ni estas senmakulaj. -Estas la normalaj doganaj kontroloj por eksterlandanoj, klarigas li ridete. -Jes komprenite, sed estas ne kompreneble ke ni foruzis du horojn kaj duonon en la lando de la komputiloj. Kobe estas konata urbo pro la okazinta tertremo antaŭ 7 jaroj, kie mortis multajn personojn. La japanoj klopodas konstrui domojn, kiuj evitu maksimume la ruinigon, sed malgraŭ tio ĉiam estas viktimoj. Japanio nun disponas pri bona informado kaj de nun ĉio iros pli rapide. Ni prenas trajnon, ŝajne sen kondukisto, kiu flugas super la domoj ĝis alia stacidomo kie ni aĉetas metroan bileton ĝis la stacidomo de la rapida trajno kiu veturigos nin ĝis Tokio. Kiam ni menciis la vorton rapidan trajnon en la ŝipo, ĉiuj time mienis kaj diris ke ĝi estas ege kara. Certe ili pravis, ĉar por vojaĝo 3-hora ni pagas 130 eŭrojn. Kvanto sufiĉa por bone vivi dum semajno en Ĉinio. Ni telefonas Hiroshi-n por renkontiĝi ĉe la stacidoma elirejo, li klarigas ke sia domo estas ege malgranda, sed jam rezervis por ni malkaran hotelon. Ni renkontiĝas kaj unue ni telefonas al la ŝipa oficejo kaj demandas ĉu hodiaŭ ni povas ricevi la jam duonrezervitajn biletojn. Bedaŭrinde hodiaŭ ne eblas kaj morgaŭ estos por ni decida tago por nia vojaĝo. Se estas biletoj ni havos multajn eblecojn kaj se ne, tre malmultajn. La daŭraj atentigoj pri la kara vivo en Japanio ege erarigas nin kaj ni miskalkulas la hotelan prezon po 250 eŭrojn kaj ni klarigas al Hiroshi ke tiu prezo ne elteneblas. Li nervoziĝas, komprenas ke ĝi estas kara, sed li serĉis kaj ne trovis alian pli malkaran. Liaj daŭraj pardonpetoj preskaŭ humiligaj ege suferigas nin. Poste ni komprenas ke temas pri 25 eŭroj kaj estas ni kiuj devas milfoje pardonpeti. Li bone faris la demarŝon. Ni iras promeni tra la urbo, malfruas kaj pluvo minacas, kaj malmulton ni povas vidi. La vizito al la Imperia Palaco kaj manĝi ĉe du lokaj restoracioj estas ĉio farita en Tokio. Por kompensi ni ege demandas lin por ricevi maksimuman informadon por posta publikigo. Hodiaŭ ni bruligas kandelon kaj enlitiĝas kun la espero ke morgaŭ ni bonŝancos. |
 | |||
|