|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
28 DE SETEMBRE. A 40 DIES DE L’ARRIBADA Avui ens espera una etapa més en el nostre pelegrinatge a la recerca del naixement del sol. Anant sempre cap on és potser el trobarem. El Japó, el país del sol naixent, sembla el lloc més indicat per anar-lo a buscar. Avui abandonem Xangai, la ciutat dels gratacels, on l’arquitectura no té termes intermedis i on tot és o molt nou o molt antic. Per això també és una ciutat on s'està bé, perquè pots trobar-hi de tot. És la primera a tota la Xina on el turisme ja es considera una indústria i, com a tal, s'hi fan grans inversions per mantenir-la. Aquí, les oficines de turisme fan d'oficines de informació, als hotels parlen l'anglès, els restaurants ofereixen menjar similar al que hi ha a Europa i la ciutat té les seves zones per passejar, per visitar i per gaudir. És una mica la Barcelona de després dels jocs olímpics... Les ciutats pensades per als turistes perden autenticitat, però guanyen en contingut pràctic a l'hora de visitar-les. Tot té avantatges i inconvenients. Endrecem les maletes i recollim la nostra paradeta particular d’articles electrònics: càmeres, ordinadors, telèfons, carregadors i bateries, tot un arsenal digne dels millors reporters i que fins ara ens han funcionat a la perfecció malgrat els cops i batalles del viatge. Avui és l’equador del nostre viatge i som a punt de fer un altre canvi radical en el nostre periple: deixar la Xina per entrar al Japó. Deixarem de ser rics i passarem a ser turistes pobres en un dels països amb la vida més cara del món. Deixarem la desorganització organitzada d’Àsia, les plaques turques, els lavabos sense paper, el trànsit caòtic i sense normes i entrarem en la dura societat nipona. La banda de música forma davant el vaixell per acomiadar-lo. No cauen rotlles de paper higiènic ni hi ha grans comiats a l'estil de les sèries nord-americanes. Som en zona fronterera i sols hi poden entrar els passatgers i els xinesos. Amb la manca de paper que hi ha al país, sols faltaria que el llencessin! Patim per les nostres maletes, que hem deixat a la facturació de l’entrada com si fóssim en un avió... i després hem vist que tothom les portava. Segurament ens la posaran a la bodega i ja no la veurem més. Agafem el primer que trobem i ens diu que esperem. Tot seguit arriba i ens porta fins al lloc de descàrrega de les maletes, on les podem arreplegar. L’ordinador està bé, menys mal! La nostra segona classe d’avui no és com la del riu. És una habitació de 6 x 6 metres on al damunt d'una tarima d'uns 10 centímetres d’alçada hi ha escampats 13 matalassos amb manta i llençol inclosos. Ja han passat els bons temps de tenir una cabina per a nosaltres sols amb una rata inclosa. A l’entrada hi ha un lloc per treure-s'hi les sabates i pujar a la tarima per dormir-hi. Definitivament, ja estem al Japó. A la nit, a la cafeteria tothom es llança al karaoke i és quasi imprescindible sortir-hi a cantar alguna cosa. 'Yesterday' i 'Only you' dels Platers ens treuen les castanyes. Per la necessària preparació psicològica que ens cal, deixem la lambada per una altra nit. ---------------------------- 28an de septembro 2002. 40 tagojn antaŭ la reveno Hodiaŭ atendas nin plia etapo en nia pilgrimo serĉe de la sunnaskiĝo kaj tiudirekte eble ni trovos ĝin. Japanio la lando de la naskiĝanta suno ŝajnas la plej taŭga loko por ĝin trovi. Hodiaŭ ni forlasas Shanghai la urbo de la turdomoj, kie la arkitekturo ne havas mezniveloj kaj ĉio estas tre nova aŭ tre malnova. Tamen estas urbo kie vi bonfartas, ĉar vi povas ĉion trovi, la unua en Ĉinio kie oni konsideras la turismon kiel industrion kaj tial oni grandkvante investas por ĝin subteni. Ĉi tie la turismaj oficejoj agas kiel informoficejoj, en la hoteloj oni parolas la anglan, la restoracioj havas manĝojn eŭropsimilajn, ĉi tie estas spacoj por promeni, viziti kaj ĝui, kiel Barcelono post la Olimpikaj Ludoj. La urboj turismpretaj perdas aŭtentecon, sed gajnas praktikan viziteblan enhavon. Urbo kun siaj avantaĝoj kaj malavantaĝoj. Ni pretigas la valizojn kaj reprenas nian ekspozicion de elektronikaj iloj. Fotiloj, komputiloj, telefonoj, ŝarĝiloj kaj baterioj, tuta ilaro merita je la plej bonaj reporteroj, kiuj ĝis nun perfekte funkciis, malgraŭ la frapoj kaj la vojaĝaventuroj. Hodiaŭ estas la ekvatoro de nia vojaĝo kaj ni pretas fari radikalan novan ŝanĝon en nia vojaĝo, forlasi Ĉinion por eniri en Japanion. De nun ni ne plu estos riĉaj turistoj, sed malriĉaj en la lando kun la plej alta tutmonda vivnivelo. Ni forlasos la organizitan malordon azian, la turkajn platojn, la senpaperajn necesejojn, la ĥaosan kaj sennorman trafikon kaj eniros en la malmolan japanan socion. La muzikbando staras antaŭ la ŝipo por adiaŭi ĝin, sed oni ne ĵetas higienajn paperrulojn, nek okazas grandaj adiaŭoj kiel ĉe la usonaj filmoj. Ni estas en landlima zono kaj oni permesas nur la pasaĝerojn eniri. Ni suferas pri niaj valizoj kiujn ni lasis ĉe la enirejo por rekta enŝipiĝo kiel ĉe la aviadiloj, ĉar ni vidas ke ĉiuj pasaĝeroj mem kunportas. Eble oni metos ilin en la ŝipkelon kaj ne plu ni vidos ilin. Ni demandas al iu ŝipano kaj rekomendas ke ni atendu, li tuj revenas kaj akompanas nin ĉe la valizoj, kiujn ni povas repreni kaj bonŝance la komputilo bonstatas. Nia hodiaŭa dua klaso ne estas kiel tiu de la rivero. Temas pri ĉambro 6 x 6 metra, kie sur podio 10 cm alta etendiĝas 13 matracoj kun littuko kaj lankovrilo. Forpasis la tempo havi ĉambron kun rato por ni solaj. Ĉe la enirejo estas loko por lasi la ŝuojn kaj eniri la podion por dormi, tie estas pluraj galoŝoj kiujn ni prenas kaj permesas ke ni iru sur la ŝipo kaj samtempe eviti fungoinfektadon. Sed iufoje ni forgesas demeti la galoŝojn antaŭ ol eniri en la podion kaj maljunulo kun orellaŭtigilo ekkrias kun levitaj brakoj kaj montras niajn galoŝojn. Ni rapide demetas ilin por eviti fari pli grandan sakrilegion ol eniri en la moskeon de Mashad kun akvobotoj. Definitive ni jam estas en Japanio. Vespere en la kafejo ĉiuj faras "karaokon" kaj preskaŭ nepras ion kanti. "Yesterday" kaj "Only You" de la kantgrupo "Platers" savas nian partoprenon. |
 | |||
|