|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
27 DE SETEMBRE. A 41 DIES DE L’ARRIBADA Avui acabem de rematar algunes gestions per pujar al vaixell a Tòquio. Si això surt bé ja tindrem mitja volta a la butxaca i solament caldrà que no hi hagi problemes propis del mar obert com tronades, tifons, etc. que l’impedeixin sortir o anar a la velocitat adequada i es retardi gaire. Truquem a en Jiang Xiaofeng perquè ens ajudi a visitar més de pressa la ciutat i, alhora, perquè ens faci de guia per poder explicar alguna cosa que no surti als llibres... Molt amablement ens diu que en un moment ve a l’hotel a buscar-nos. És una dona d'uns 60 anys, però que no els aparenta: els xinesos ens enganyen molt pel que fa a l'edat i moltes vegades els posem menys anys dels que realment tenen. Visitem el centre i comencem per la torre de comunicacions, construïda per ser el símbol de la ciutat i per a usos de comunicacions. Xangai, com a bona ciutat turística que vol ser al sud-est de la Xina, va agafant les pautes que ja funcionen en altres llocs: un símbol per a la ciutat. Com els nord-americans, busquen que els edificis que es fan siguin més que alguna cosa: el més alt del món o d’Àsia. A la vora de la torre, un gran aquari ens fa semblar que som al Maremàgnum de Barcelona. La torre és com totes les torres, excepte que té un restaurant giratori al pis més alt. Però el que és absolutament bo de veure és un museu d’història que hi ha als dos pisos de sota, on es recreen amb molt de realisme escenes del Xangai del segle XX: els carrers, els cotxes, els sons, els europeus amb vestit blanc, les olors i les figures de cera... És un dels museus que val la pena de visitar perquè no cansa gens! A la nit anem a una reunió d’esperantistes que es fa en una casa particular i contactem amb el Xangai pobre i la Xina de la misèria. Sembla mentida com es pot passar en 200 metres de l’opulència dels hotels i els grans cartells lluminosos a la misèria més absoluta. El barri és de carrers estrets, sense llum, amb cases d’una planta i d’uns 20 metres quadrats on viu tota la família. És la imatge de la Xina actual de les dues economies, la capitalista i la comunista, encara que sembla que solament n'hi ha una. La Xina de les grans diferències, dels que tenen molta cosa i dels que no tenen res, de l’hotel de 30 pisos al costat de les casetes sense serveis, de l’amuntegament de gent en molt pocs metres quadrats. Li diem a Jiang Xiaofeng que a Xangai veiem alguna gent grassa i que al nord no hi havíem vist ningú. Ens pensàvem que tots els xinesos eren magres! -Doncs espereu-vos! Ara tots els nens són grassos perquè solament mengen carn i no els agrada la verdura. Adéu! La cuina tradicional més variada i important del món està en perill perquè es basa en verdures i als nens no els agraden. La longevitat xinesa a base de cuina equilibrada perilla. Aquí tot està en perill... i és un perill. -------------------------- 27an de septembro 2002. 41 tagojn antaŭ la reveno Finonte kelkajn demarŝojn ni enŝipiĝos survoje al Tokio kaj se tio sukcesas ni estos plenumintaj la duonon de nia vojaĝo kaj espereble ne aperos surmaraj problemoj kiel tempestoj, uraganoj, ktp. kio malebligus ke la ŝipo startu aŭ pro ne taŭga rapideco ege malfruiĝu. Ni telefonas Jiang Xiaofeng por ke ŝi helpu nin pli rapide viziti la urbon kaj gvidi nin vidi tion, kio ne aperas en la turismaj informiloj. Ŝi tre afable respondas ke tuj ŝi venos renkonti nin en la hotelo. Estas virino 60-jara kiu aspektas pli juna. Ni vizitas la urbocentron kaj unue la komunikadturon, kiun oni konstruis kiel urba simbolo kaj por komunikaj uzoj. Shanghai kiu deziras fariĝi bona turisma urbo en la ĉina sud-oriento, alprenas la samajn aliurbajn modelojn: simbolon por la urbo kiel la usonanoj, aŭ la plej alta en la mondo aŭ en Azio. Proksime de la turo, granda akvario pensigas nin pri tiu de Barcelono. La turo simila al ĉiuj aliaj turoj, havas tamen turniĝantan restoracion ĉe la plej supra etaĝo, sed tio vere vizitinda estas la historia muzeo ĉe la du sinsekvaj subaj etaĝoj, kie oni prezentas tre realajn scenojn de Shanghai en la dudekaj jaroj, kun la stratoj, la aŭtomobiloj, la sonoj, la eŭropanoj kun siaj blankaj vestoj, la odoroj kaj la vaksfiguroj. Dumvespere ni partoprenas en esperantista kunveno ĉe privata hejmo kaj ni ekkontaktas kun la malriĉa Shanghai, la mizera Ĉinio. Ŝajnas nekredeble kiel dum 200 metroj oni pasas de la riĉeco de la hoteloj kaj la grandaj lumafiŝoj al la plej absoluta mizero. La kvartalo havas mallarĝajn stratojn, sen lumo, kun domoj teretaĝaj de 20 kv.metroj por la tuta familio. Estas la bildo de la nuna Ĉinio kun du ekonomioj, la kapitalista kaj la komunista, sed ŝajnas ke temas pri unu sola. Tiu Ĉinio de la grandaj diferencoj, de tiuj, kiuj havas multon kaj de tiuj, kiuj havas nenion, de la 30-etaĝa hotelo flanke de dometoj sen servoj de la homamaso. Ni diras al Jiang ke en Shanghai ni vidas plurajn grasajn homojn kaj en la nordo ni vidis neniun, kio supozigis nin ke ĉiuj ĉinoj estas magraj . Kaj ŝi respondas: nun multaj infanoj grasiĝas ĉar ili manĝas nur viandon kaj malŝatas legomojn. La plej tradicia kaj varia kuirarto de la mondo estas en danĝero, ĉar ĝi baziĝas je legomoj kaj la infanoj ne ŝatas ilin. La longa ĉina vivo surbaze de manĝokvilibro estas en danĝero. Ĉi tie ĉio estas en danĝero kaj estas mem danĝero. |
 | |||
|