|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
26 DE SETEMBRE. A 42 DIES DE L’ARRIBADA La matinada ens presenta immenses plantacions d’arròs ja a punt de collir amb els seus tons verds i grocs. Estan dividides en petites parcel·les i s’estenen per les dues ribes del riu blau. Avui arribem a Xangai, la ciutat dels prodigis i del creixement desmesurat en molt poc temps, la dels experiments per aplicar després a tota la Xina, la dels nous rics i la dels molts cercaoportunitats vinguts de l’interior. És la ciutat que, amb el seu creixement, va esgotar les grues de tot el país, i on totes les companyies estrangeres hi inverteixen, sigui com sigui, per tenir-hi un peu. Aquí et pots fer ric en tres o quatre anys... o perdre-ho tot en el mateix període de temps. A la sortida de l’estació, grans cartells de publicitat anuncien màquines industrials i alguns aparells per treballar la fusta. És difícil creure que el sector ebenista ocupi un lloc destacat als primers llocs de la publicitat: deu ser que el 'boom' constructor ha mogut molt també aquest sector. Nosaltres ens hi fixem perquè som de la Sénia i, com es diu allà: 'Els de la calç, a la calç'. A l’estació ens espera la Betty amb cotxe i xofer de l’empresa. El seu cap, que és esperantista, ara es troba a Tailàndia i no pot venir, però li ha dit a ella que ho arrangi tot i sembla que així ho ha fet. Ve amb un cotxe i xofer de l’empresa i ens porta a un hotel dels afores, encara que aquí tot són afores. És prop d’un gran centre comercial on els supermercats europeus lluiten per aconseguir la primera clientela dels 1.200 milions de xinesos. Sembla que en grans superfícies, Europa ha guanyat la guerra als nord-americans i els japonesos. Perdem mitja tarda intentant arreglar el tema del vaixell al Japó. Ara el temps ens pressiona i no podem perdre l'oportunitat. Ens diuen que el vaixell està ple, però al final creiem que ho hem pogut deixar clar i, si tot va bé, el Hajndin Vienna (o alguna cosa així) ens portarà de Tòquio a Long Beach (EUA). El dia 1 d'octubre ens hem d’embarcar i avui estem a 26: el vaixell surt el 28 i arriba el 30 a Kobe. Tenim un dia per organitzar-nos i anar a Tòquio. Esperem que no ens passi res! Després de fer els càlculs pertinents, decidim fer un tomb pel centre de la ciutat, al costat del riu, on les noves i enormes edificacions es mesclen amb les d'arquitectura europea i les casetes del Xangai ja antic. De nit, l’espectacle es fantàstic, amb tots els llums encesos i la gent passejant per algun carrer de vianants... carregats de tendes amb marques europees, fotos de models, vestits a l'estil occidental i restaurants americans típics de cuina d’hamburguesa i panet. Terrible! ---------------------- 26an de septembro 2002. 42 tagojn antaŭ la reveno Frumatene ni vidas vastegajn kultivejojn de rikoltpreta rizo kun ĝiaj verdaj kaj flavaj koloroj. Dividitaj je malgrandaj parceloj, ili etendiĝas sur la du bordoj de la blua rivero. Hodiaŭ ni alvenos al Shanghai, la urbo de la mirindaĵoj, de la troa kreskado en mallonga tempo, kie okazis la eksperimentoj por posta aplikado en la tuta lando, la urbo de la novaj riĉuloj kaj de la multaj novalvenintoj el la landa interno kiuj serĉas ŝancojn. Estas la urbo kiu per sia kreskado akaparis ĉiujn konstrugruojn de la lando, kie ĉiuj eksterlandaj firmaoj investas kiel ajn. Ĉi tie vi povas riĉiĝi dum 3 aŭ 4 jaroj aŭ perdi ĉion dum la sama tempo. Ĉe la eliro de la stacidomo grandaj reklamaj afiŝoj anoncas industriajn maŝinojn, ankaŭ tiuj por prilabori la lignon, estas malfacile vidi ke la meblofarista sektoro elstaras inter la unuaj lokoj de la reklamado, eble la konstrua frenezo progresigas ankaŭ ĉi sektoron. Ni rigardas tion, ĉar ni loĝas en La Sénia kaj kiel oni diras tie: samfakuloj kun samfakuloj. En la stacidomo atendas nin Betty kun aŭtomobilo kaj entreprena ŝoforo. Ŝia ĉefo, mem esperantisto, nun en Tajlando, instrukciis ŝin ke ĉion mem aranĝu. Akompanas nin al eksterurba hotelo, proksime de komerca centro, kie la eŭropaj superbazaroj baraktas por altiri la unuajn klientojn de la 1200 milionoj. Ŝajnas ke pri superbazaroj Eŭropo superas kaj usonanojn kaj japanojn. Ni perdas duonposttagmezon por aranĝi la aferon de la ŝipo al Japanio, ĉar mankas tempo kaj ni ne povas perdi ĉi okazon. Unue oni diras al ni ke la ŝipo estas plena, sed finfine ŝajnas ke ni bone klarigis la aferon kaj espereble la ŝipo "Hajndin Vienna" aŭ io simila veturigos nin de Tokio ĝis Long Beach. Nia angla hodiaŭ varmiĝas kaj per telefono ankoraŭ pli malfacile. La 1an de oktobro ni devas enŝipiĝi kaj hodiaŭ estas 26a de septembro, la ŝipo startas la 28an kaj alvenas la 30an en Kobe. Unu solan tagon ni havas por nin organizi kaj iri al Tokio. Espereble ĉio iros glate. Ni iras promeni al la urbocentro ĉe la rivero, kie la novaj kaj grandegaj konstruaĵoj miksiĝas kun tiuj de eŭropa arkitekturo kaj dometoj de la malnova Shanghai. Dumnokte la vidaĵo estas impona, plene lumigita kaj la homoj promenantaj tra iu strato por piedirantoj kun vendejoj de eŭropaj markoj, modelfotoj kaj vestaĵoj okcidentstilaj kaj plenplena je usontipaj restoracioj. Kia naŭzo! |
 | |||
|