|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
25 DE SETEMBRE. A 43 DIES DE L’ARRIBADA En Hu Xu és un xinès que es considera ric. Va fer diners ràpid en uns cinc anys. Diu que es va fer molt ric i que, després, també en va perdre molts. Però encara li’n queden. Ven roba i porta l'oficina de l’esperanto provincial amb una secretària que l’ajuda. Diu que amb els diners que té podria comprar una casa per a la família. Ara, però, viu a cals pares, perquè prefereix invertir els calés en el manteniment de l’oficina i ajudar, així, la seva altra gran família: la de l’esperanto. Té un fill. Fins ara, tots els xinesos que hem conegut compleixen la norma oficial de tenir-ne sols un. El seu estudia en un internat especialitzat en futbol. Diu que és alt, juga de davanter centre i és molt bo perquè pensa molt de pressa. Ens ensenya revistes de futbol on es parla especialment de la lliga espanyola. La dona d'en Hu ens ha rentat la roba, ens va preparar el llit i al matí ens dóna un got de llet fresca que ens va de meravella... després d’un mes sense tastar-la. Avui és un dia en què no podrem fer gaire feina. Hem d’agafar un tren a la tarda per anar a Xangai i saltar, després, cap al Japó de pressa per no perdre l'única possibilitat que tenim de guanyar el viatge. Hem tingut sort amb trobar un vaixell i ara convé arribar a Xangai per confirmar-ho tot. Ens acostem a l’oficina provincial i aprofitem per passar tot que el que podem passar per e-mail, perquè un ordinador privat no es troba cada dia a la Xina. Des d’aquí, en Hu posa en marxa la compra dels bitllets i serà la seva secretària qui anirà a buscar-los per nosaltres. L’ajuda és inestimable! Aprofitem per fer unes voltes per la ciutat i dinar. Aquí, al sud, no els agrada perdre's cap menjada. Ens reunim amb en Zhang Danchen, un professor de llengües a la universitat que va aprendre l'esperanto als anys 50. És el més veterà de tots i va ser a partir d’ell i de la seva tasca a la universitat que, posteriorment, va sortir l'important grup d'esperantistes que hi ha aquí. En Peng Zhengming acaba d’arribar d’Europa. A Barcelona es va estar a casa d'en Llibert Puig a Sabadell (un bon amic nostre) i va fer una xerrada al Centre Unesco sobre la llengua xinesa. Ve carregat de papers i ens ensenya fotografies de la Sagrada Família, fullets de Catalunya i informacions vàries sobre el país. Parlem del pa amb tomàquet, de les festes per la celebració dels jocs olímpics i ens explica coses que nosaltres, en el profund aïllament del viatge, ja no coneixem: -Vaig ser a Sabadell, on feien les celebracions pels deu anys dels Jocs Olímpics. Hi havia l’alcalde de Barcelona i el president de Catalunya. Aquest home és bo perquè llegeix amb els ulls tancats. Nosaltres riem, perquè ja ho hem vist moltes vegades. -Quan era a Barcelona va passar en Ronaldo, que anava cap a Madrid. Ara jugarà amb el Reial Madrid. Impossible, no ens ho creiem! La rapidesa del nostre viatge no ens permet passar més temps xerrant. Anem de pressa a veure la filla d'en Peng, que és a l’hospital perquè l’han operada d’una cama. A l’entrada, un nen plora i estira nerviós la mà de la mare. Ella se’l mira enrabiada i li deixa anar un parell de mastegots al cul, mentre en una sèrie de sons monosil·làbics segur que li diu: -Ara ploraràs amb raó. També era un costum de les nostres terres, ara en desús i que espavilava molt el personal... La visita a la casa museu de l’esperanto, al costat d’un meravellós llac i d’un cementiri, és la darrera cosa que fem abans d’agafar el tren que ens ha de dur a la darrera destinació de l’Àsia continental. Ens veiem a Xangai. Adéu! ---------------------- 25an septembro 2002. 43 tagojn antaŭ la reveno Hu Xu estas ĉino, kiun oni konsideras riĉa, li rapide riĉiĝis dum 5 jaroj, poste li diras ke ankaŭ perdis multan monon, sed ankoraŭ estas bonstata. Li vendas vestaĵojn kaj gvidas la provincan oficejon de Esperanto kun sekretariino kiu helpas lin. Li asertas ke per lia mono povus aĉeti domon por sia familio, ĉar nun li loĝas kun la gepatroj, sed li preferas investi ĝin en la funkciado de la oficejo kaj helpi ankaŭ lian grandan esperantistan familion. Li havas unu filon, kiu studas ĉe internulejo kiu specialiĝas pri futbalo. Li klarigas ke la filo estas alta, ludas kiel centra avanulo kaj estas tre kvalita, ĉar li pensas tre rapide. Li montras al ni futbalajn revuojn kie aperas ĉefe la hispana konkurado, per kio ni nun devas konvinkiĝi ke eble ĝi estas la plej grava en la mondo. Ĝis nun ĉiuj kontaktitaj ĉinoj plenumas la oficialan normon havi unu solan filon. La edzino de Hu lavas niajn vestaĵojn, preparas nian liton kaj matene prezentas al ni glason da malvarmeta lakto, kiun ni ege ŝatas post unu monaton sen trinki ĝin. Eble la ĉinoj estas malaltaj, ĉar dum la infaneco manĝas legomojn, sed ne lakton. Hodiaŭ eblos fari malmulton, ĉar posttagmeze ni devas entrajniĝi ĝis Shanghai kaj rapide vojaĝi al Japanio por ne perdi la solan eblecon kiun ni havas por atingi sukcesan vojaĝon. Ni bonŝancis trovi ŝipon kaj nun ni devas alveni tien por konfirmi ĉion. Ni vizitas la esperantistan oficejon kaj profitas la okazon por forsendi ĉion eblan tra interreto, ĉar trovi privatan komputilon ne estas oftaĵo en Ĉinio. De tie Hu mendas niajn biletojn kaj lia sekretariino okupiĝos ricevi ilin anstataŭ ni. Estiminda helpo. Ni promenas tra la urbo kaj ni tagmanĝas, ĉar ĉi tie en la sudo ne emas perdi manĝojn. Ni renkontiĝas kun Zhang Danchen, profesoro pri lingvoj en la universitato, kiu lernis Esperanton en la kvindekaj jaroj. Li estas la plej veterana kaj pro lia varbado kaj laboro en la universitato nun estas granda esperantista grupo. Peng Zhengming ĵus alvenis el Eŭropo kaj klarigas ke li gastis ĉe Llibert Puig en Sabadell (bona amiko nia) kaj ke li prelegis ĉe Unesko-Klubo pri la ĉina lingvo. Li alportas multajn katalunajn informilojn kaj montras al ni fotojn de la preĝejo Sankta Familio de Gaudí. Ni parolas pri la pano kun ŝmirita tomato, pri la memorigaj festoj de la olimpikaj ludoj kaj pri aliaj aktualaj aferoj, kiuj ni ne konas post nia foriro. Mi estis en Sabadell en la memorigaj festoj de la olimpikaj ludoj, kun ĉeesto de la barcelona urbestro kaj de la kataluna prezidento, tre lerta homo kiu legas eĉ kun fermitaj okuloj. Ni ridas, ĉar multfoje ni vidis tion. Kiam mi estis en Barcelono pasis Ronaldo survoje al Madrido, kie li ludos ĉe la tiea fubalteamo Real Madrid. Neeble, ni ne kredas tion. Pro la rapideco de nia vojaĝo ne eblas plu babili. Ni rapide vizitas lian filinon en la hospitalo, kie oni devas operacii kruron al ŝi. Ĉe la enirejo infano ploras kaj tiras ekscitita la manon de sia patrino, ŝi rigardas lin kolera kaj batas lian postaĵon kaj samtempe per serio da unusilabaj sonoj, certe ŝi diras: Nun vi prave ploros. Ankaŭ tiu kutimo ekzistis ĉe ni kaj tio ege vigligis nin. |
 | |||
|