|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
23 DE SETEMBRE. A 45 DIES DE L’ARRIBADA A les 6 del matí, una veu de noia que emet sons indesxifrables ens desperta, es perpetua i no s'atura mai, com si li molestés que dormim. Els cops a la porta d'en John ens aixequen del llit i ens fan assabentar que som a la primera de les tres gorges del riu. Ens vestim corrents i sortim a admirar els fabulosos talls de roca que s’eleven per damunt de l’aigua. En John ha vingut a veure-les, com nosaltres, perquè el juliol de l’any vinent està previst que la nova presa de Sandouping s’acabi i submergeixi terres per sobre de 175 metres. Moltes de les coses que avui veurem, si tot va segons el previst, l’any que ve ja no es veuran. Amb en John, així, veiem les gorges mentre ell ens va explicant coses de la Xina. Ja fa cinc setmanes que hi és i n’ha vist de tots colors. Viatja amb un noi de Pequín que li fa de guia: ell paga les despeses i el seu amic mira de trobar preus barats i d’assabentar-se de com van les coses. Ell diu que hi deixarà uns 3.000 dòlars per tots dos i segurament encara guanyarà diners perquè els xinesos, als occidentals, els cobren molt més que als del país. L’operació sol ser molt simple i consisteix a agafar el preu i posar-li un 0 al darrere. Per exemple: per un dinar que val 3 yuans, ells te’n cobren 30, que són uns 4 euros. El que més l’ha impressionat és el viatge al Tibet. Cada moment en parla. La ciutat de Lhasa, els viatges amb autobús per les carreteres plenes de fang que passen per sobre dels grans tallats a les muntanyes i els fideus amb cervesa calenta segur que seran un record per a tota la seva vida. Aprofitem l'avinentesa i li preguntem quina és la millor manera de creuar els Estats Units i si és fàcil de llogar-hi un cotxe: -Teniu targeta de crèdit? -És clar, la Visa i la MasterCard. Però què hi té a veure? -Si teniu targeta de crèdit als Estats Units sou els reis, no com aquí. -Sí, però és un bon sistema llogar un cotxe? -El millor és anar a una oficina de la Triple A, AAA. Allí tenen mapes, condicions, arrangen permisos internacionals, etc. Tot ho poden fer ells. -I quina carretera ens recomanes? -La més barata és la que va per tota la frontera de Mèxic, i per a vosaltres pot ser la millor perquè és de parla hispana. Va de Los Angeles a Jacksonville i és de bades. S'hi pot visitar Las Vegas, el Grand Canyon, Dallas, Nova Orleans... i passa prop de casa meva, a Pensacola. Li preguntem moltes més coses, però ell ens respon amb una afirmació clara: -Quan sigueu als Estats Units, tot, tot, serà fàcil. -...si tenim targeta de crèdit, 'I suppose'. Avui en John se’n va i és una llàstima perquè ens hi portem bé. Ens intercanviem adreces i curiosament, a la seva ciutat hi ha un carrer que es diu Tarragona. Ens diu que molts carrers a Pensacola són d’arrel hispana. Ens ofereix ajuda al seu país i ens convida a casa seva si és que decidim agafar la ruta del sud. Més no li podem demanar. Mentrestant, les tres gorges del riu han anat passant: les mirem, les fotografiem i les enregistrem amb vídeo per tenir-ne un record i poder tornar-hi al cap d'alguns anys per veure com ha canviat. A l’habitació hi tenim un nou ocupant, que hem descobert quan asseguts a l’ordinador ens ha intentat rosegar els dits dels peus. És una rata descarada que sembla que està bé amb nosaltres. Ara hem descobert que la pobra s’està menjant el cable de la televisió i, perquè tingui un bon record de dos turistes catalans, li hem deixat una galeta per passar la nit. I també per pur egoisme, ja que és millor que mengi galetes que no pas despertar-se amb quatre dits en un peu! En fi, com que diuen que les rates són les primeres que abandonen els vaixells, la tindrem com a indicador de perill. Si veiem que surt per la porta amb les maletes, és que no cal encantar-se gaire. ------------------------ 23an de septembro 2002. 45 tagojn antaŭ la reveno 6 h. Virina voĉo per nekompreneblaj sonoj vekas nin, kvazaŭ ĝenus ŝin la fakto ke ni dormas. Anonciĝas ke ni alvenis al la unua rivera gorĝo. Rapide ni vestas nin kaj aperas en la ferdeko por admiri la imponajn rokaltaĵojn. Ankaŭ John aperas por rigardi ilin, ĉar venontjaran julion oni antaŭvidas ke la digo de Sandouping estos preta kaj subakvigos teron ĝis alteco 175-metra. Kion ni nun vidos, eble venontjare ne eblos, se plenumiĝas la antaŭvidita konstruplano. Kun John ni rigardas la gorĝojn, dum li rakontas al ni aferojn de Ĉinio, ĉar post 5-monata restado li vidis ege pli multe ol ni. Kunvojaĝas kun pekina junulo kiu gvidas lin, li pagas ĉion kaj la ĉina amiko klopodas trovi la plej malkarajn prezojn kaj prizorgas la demarŝojn. Li antaŭvidas la elspezon de 3000 dolarojn por ambaŭ kaj tutcerte li ŝparos monon, ĉar la ĉinoj pagigas pli multe al la okcidentanoj ol al la enlandanoj. La afero estas tre simpla, se tagmanĝo kostas 3 juanojn ili aldonas nulon kaj la prezo altiĝas al 30 juanoj, kio egalas al 4 eŭroj, kaj ĉar tio por ni estas malkare, neniu plendas. Kio plej mirigis lin estas lia vojaĝo al Tibeto kaj daŭre li parolas pri ĝi. La urbo Lhasa, la busvojaĝoj tra kotoplenaj ŝoseoj kiuj troviĝas je granda alteco sur la montoj kaj una revena semajno dum kiu ili manĝis nur vermiĉelojn kaj trinkis varman bieron, certe estos dumviva memoraĵo. Ni demandas al li la plej bonan manieron trapasi Usonon kaj ankaŭ ĉu estas facile lui aŭtomobilon: -Ĉu vi havas kreditkarton ? Kompreneble, Visa kaj Master Card, sed kial? -Se vi havas kreditkarton en Usono estas tre facile, ne kiel ĉi tie. -Ĉu estas tamen bona sistemo lui aŭtomobilon ? Plej bone estas viziti oficejon de entrepreno triobla A (AAA). Ili havas mapojn, lukondiĉojn, aranĝas internaciajn permesojn, ktp. Ili povas ĉion fari. - Kaj pri ŝoseoj, kiujn vi rekomendas ? La plej malkara estas tiu laŭ la meksika landlimo kaj por vi la plej taŭga, ĉar tie oni parolas la hispanan. Ĝi trairas de Los Angeles ĝis Jaksonville kaj estas senpaga. Tie vi povas viziti Las Vegas, la Grandan Kanjonon, Dallas, New Orleans kaj pasi proksime de mia hejmo en Pensacola. Ni demandas al li pri multaj aferoj, sed li respondas per klara respondo. Kiam vi estos en Usono, ĉio estas tre facile, se vi havas kreditkarton! Hodiaŭ John foriras kaj estas domaĝe ĉar ni bone interkompreniĝas. Ni interŝanĝas niajn adresojn kaj kurioze en lia urbo estas strato kiu nomiĝas Tarragona. Li klarigas ke multaj stratoj en lia urbo estas hispandevenaj. Li proponas al ni sian helpon en Usono kaj invitas nin ĉe si, se ni decidas trairi la sudan vojon. Dum la paso de la gorĝoj ilin ni rigardas, fotas kaj filmas per video por memori ilin kaj post kelkaj jaroj reveni kaj konstati la ŝanĝon. En nia ĉambro estas nova pasaĝero, kiun ni malkovris kiam sidantaj antaŭ la komputilo ĝi provis mordi niajn piedfingrojn. Temas pri senhonta rato kiu ŝajne troviĝas komforte kun ni. Ĝi manĝas la televidan kablon kaj ni donis al ĝi biksviton por ke ĝi bone memoru la du katalunajn turistojn. Ĉar oni diras ke la ratoj kiel unuaj forlasas la ŝipon, ĝin ni havos kiel danĝeravertilon. |
 | |||
|