|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
21 DE SETEMBRE. A 47 DIES DE L’ARRIBADA Avui l’esmorzar és a la plataforma rotativa de l’hotel. El marc és incomparable per fer-hi un bon àpat, però malauradament no tenen cuina europea: només xinesa servida per dones que van donant voltes amb carrets per tota la cambra circular. S'hi poden degustar moltes varietats de menjar: verdures, ous de guatlla, ous amb pasta dolça molt bons, sopes i alguns pastissos, cosa estranya en aquesta zona. Pel que veiem, els xinesos deuen ser dels que menys sucre consumeixen del món perquè el te el prenen sense, no mengen pastissos i algunes galetes que tenen són molt poc dolces. La cambrera del carro ens ofereix una sopa amb unes potes de pollastre amb les ungles cap amunt que seria motiu de comiat immediat del xef de cuina en qualsevol hotel europeu. És un dia de pluja intensa i poques coses aclarirem. Hem de preparar les maletes perquè a la nit hem de dormir al vaixell que surt demà al matí. Així ens estalviem una nit d’hotel. És el problema d’aquest viatge, que quan ens avesem a un lloc ja n'hem de marxar. Amb la furgoneta d'en Zhao anem a buscar un servei d’internet. Ens posem per tots els llocs fins que al final a la finestra d’una casa mig caient veiem un rètol: 'ADSL'. Són les contradiccions d’aquests llocs: hi arriba l'última generació de telefonia i potser no tenen ni aigua corrent. El cafè d’internet segueix el model de la Xina i aquí tampoc podrem passar les cròniques. Haurem d’esperar fins a Wuhan per veure si tenim més sort. La visita a un parc pròxim situat en una muntanya a la vora del riu acaba les nostres visites del dia abans d’anar a l’hotel i agafar les maletes per embarcar. Al vaixell gairebé hi estem sols. La majoria de gent hi pujarà l'endemà al matí. Ens enfrontem a la primera nit de transport fluvial i marítim, de les moltes que suposadament ens esperen. ------------------------ 21an de septembro 2002. 47 tagojn antaŭ la reveno Hodiaŭ ni matenmanĝas ĉe la hotela turniĝanta platformo. Nekomparebla vidaĵo por bone matenmanĝi, sed bedaŭrinde ili havas nur ĉinan kuirarton, kiun servas virinoj, kiuj per ĉaretoj daŭre rondiras inter la klientoj. Oni povas gustumi tre variajn manĝaĵojn, legomojn, koturnajn ovojn, ovojn kun dolĉa pasto tre bonajn, supojn kaj kelkajn kukojn, ne kutime ĉi tie. Eble la ĉinoj estas la plej malgrandaj sukerkonsumantoj de la mondo, ĉar trinkas la teon sen, ne manĝas kukojn kaj havas kelkajn biksvitojn, nur iom dolĉaj. La kelnerino proponas al ni supon kun kokopiedoj kun la ungoj supren, kio kaŭzus la maldungon de la ĉefkuiristo en kiu ajn eŭropa hotelo. Hodiaŭ estas pluvointensa tago kaj malmulton ni povos fari. Ni devas prepari la valizojn ĉar ĉi-nokte ni dormos en la ŝipo, startonta morgaŭ matene, kio ŝparigos al ni unu hotelan tranokton. Per la kamioneto de Zhao ni serĉas interretan servon. Ni serĉas diversajn lokojn vane ĝis kiam ni vidas afiŝon kiu tekstas „ADSL‰ ĉe fenestro de domo duonmizera. Estas la ĉi-lokaj kontraŭdiroj, ili havas la lastan telefonan generacion kaj eble ne fluantan akvon. La interreta kafejo estas la sama ĉina modelo kaj ankaŭ ĉi tie ne eblas sendi la raportojn. Ni atendos ĝis Wuhan kaj espereble ni estos pli bonŝancaj. Per vizito al proksima parko ĉe monto riverborda finiĝas niaj vizitoj. Ni revenas al la hotelo, prenas la valizojn kaj enŝipiĝas. Surŝipe ni estas preskaŭ solaj, ĉar la pasaĝeroj plejparte enŝipiĝos morgaŭ matene. Hodiaŭ estos la unua tranokto sur ŝipo el multaj kiuj atendas nin. |
 | |||
|