|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
18 DE SETEMBRE. A 50 DIES DE L’ARRIBADA En Wei Chi és infatigable, pateix perquè nosaltres puguem veure tots els monuments de la ciutat de Xian en el poc temps de què disposem. Avui a primera hora ja ens tenia preparada una visita al museu de la ciutat i a la gran pagoda, per després anar a buscar els bitllets i així guanyar dues hores al matí. El convencem que el millor és anar a buscar els bitllets i, com que ja el coneixem, esmorzem abans de tot. Pel camí mirem si ja ha sortit publicat el nostre reportatge i, efectivament, tenim un quart de pàgina per a nosaltres amb una fotografia davant la torre de la campana. La noia se sorprèn quan li comprem tots els diaris d’un cop. La senyoreta Zhao Ping ens espera a l’oficina de turisme. Avui sembla que està més contenta. Té els cabells negres i llargs, les dents una mica sortides, els pòmuls lleugerament inflats, les celles reduïdes a la mínima expressió i uns ulls negres que s’entreveuen a la petita escletxa causada per la son del matí. En Wei Chi li explica el viatge i nosaltres, en un atac de vanitat, li ensenyem el diari per demostrar-li que no parla amb uns turistes qualssevol. Ella passa pàgina i es posa a llegir la notícia d’un robot que va entrar ahir en una piràmide d’Egipte, sense trobar-hi res. Aprofita per llegir el diari de bades! Amb l’acompanyament de molts turistes occidentals que no vèiem des que vam sortir d’Istanbul, visitem el museu d’història, un edifici modern on s'exposen peces des del neolític fins al nostres dies, amb ordre cronològic i molt ben explicat en xinès i anglès. Després, anem al temple de Dayan Ta, un dels millors edificis budistes de la Xina. Realment en Wei tenia raó i són dues coses que havíem de veure abans de marxar de Xian. Per dinar mengem un arròs negre que ens asseguren que no està manipulat i que prové directament de la planta. N'agafem unes quantes llavors per plantar-les al delta de l’Ebre. Ens acomiadem de tothom per tornar a la trista vida del caragol, sempre amb la casa al damunt. Avui el tren que ens ha de dur a Chongqing té un lleuger retard de cinc hores i en lloc de sortir a les 7 del vespre sortirà a les 12, si no passa res. El problema és que ve d’Urumqi i hi ha hagut tempestes de sorra que han cobert la via. En Wei es preocupa, pregunta i mira. Ens porta a sopar, a comprar aigua i fruita, busca una sala per estar més còmodes. Mentre esperem, parla amb un noi del lloc perquè ens ajudi durant el viatge i perquè li truqui quan hàgim arribat. És en súper Wei Chi, a qui estem molt agraïts. Pujar a un tren xinès amb el bitllet sense numerar ja sabem que és una aventura, encara que avui, amb l’experiència i l’ajuda del noi que ha contactat en Wei, hem tingut més sort i podrem passar les 18 hores de viatge en una còmoda llitera. Amb la son ja feta i tot el peix venut, avui sols ens queda tancar els ulls i esperar un nou dia. ------------------------- 18an de septembro 2002. 50 tagojn antaŭ la reveno Wei Chi estas nelacigebla, li suferas por vidigi al ni ĉiujn urbajn monumentojn per la malmulta tempo kiun ni havas. Hodiaŭ frumatene li jam preparis por ni viziton al la urba muzeo kaj al la granda pagodo kaj tuj poste preni la biletojn. Ni konvinkas lin ke pli bone unue preni la biletojn, tuj matenmanĝi kaj eviti la hieraŭan sperton. Survoje ni kontrolas ĉu aperis nia intervjuo kaj jes kvaronpaĝe kun foto antaŭ la sonorilturo. La junulino surpriziĝas kiam ni aĉetas ĉiujn ĵurnalojn. Fraŭlino Zhao Ping atendas nin en la turisma oficejo, hodiaŭ pli kontenta ol hieraŭ. Ŝi havas longan kaj nigran hararon, iom elstarajn dentojn, iom ŝvelitajn vangostojn, minimumajn brovojn kaj nigrajn okulojn, kiujn oni duonvidas tra ŝia okula fendo, ankoraŭ iom dormema. Ŝi estas tre bela junulino kaj hodiaŭ eĉ pli, ĉar ŝi jam havas niajn biletojn. Wei Chi klarigas al ŝi nian vojaĝon kaj ni montras al ŝi la ĵurnalon por pruvi ke ne temas pri simpla turisma vojaĝo. Kun multaj okcidentaj turistoj, ni vizitas la historian muzeon, moderna konstruaĵo kie prezentiĝas objektojn ekde la neolitiko ĝis nun, laŭ kronologia ordo kaj tre bone klarigita en la ĉina kaj en la angla. Poste ni vizitas la templon de Dayan Ta, unu el la plej belaj budhistaj temploj en Ĉinio. Wei pravis, estas du lokoj, kiujn nepris viziti antaŭ la foriro. Ni tagmanĝas nigran rizon kaj oni certigas al ni ke ĝi venas rekte el la planto sen manipulado, ni prenas kelkajn semojn por planti ilin en la Ebre-delto. Ni adiaŭas ĉiujn por reveni al la malĝoja vivo de la heliko, ĉiam kun la hejmo surdorse. Hodiaŭ la trajno kiu veturigos nin al Chongqing malfruas 5 horojn kaj anstataŭ ekiri je la 7a vespere ekiros noktomeze bonŝance. Ĝi venas el Urumqi kaj tie sablaj tempestoj kovris la relojn. Wei prizorgas, demandas, rigardas. Gvidas nin por vespermanĝi, aĉeti akvon kaj fruktojn, serĉas plej komfortan atendejon. Dum la atendado li parolas kun knabo por ke li helpu nin dum la vojaĝo kaj telefonu lin post la alveno, dum li kontrolas ke ni forlasu nenion. Estas supera Wei kaj ni estas al li tre dankaj. Malgraŭ nia ne numerita bileto, per la helpo de la knabo, kiun Wei kontaktis, ni bonŝancas kaj ni pasigos la 18-horan vojaĝon en komforta lito. Ni dormemas kaj ĝis morgaŭ. |
 | |||
|