|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
14 DE SETEMBRE. A 54 DIES DE L’ARRIBADA Lanzhou, encara dins la ruta de la seda, és una de les grans ciutats de la Xina, cap de província i situada al llarg del riu Groc, entre dues grans muntanyes que li impedeixen créixer de cara al sud i al nord. És famosa entre altres coses perquè està situada 30 km al llarg del famós riu Groc... i per la contaminació. En algun temps es va intentar reduir retallant les muntanyes que hi ha al voltant, encara que nosaltres no hem pogut esbrinar si ho van fer o no. Truquem a en Jiang Ruibin, amb qui vam quedar des d’Urumqi, per trobar-nos en mitja hora al bar de l’estació. A les estacions pots tenir tota classe de serveis segons el que pagues. Aquest era un bar massa tranquil i ben servit, ens va tocar pagar 1 euro pels serveis de seure i te. En Jiang és un home baix, ben vestit i que camina amb gran elegància. És enginyer de construcció per a l’exèrcit i pel que veiem deu ser com un coronel. Sap l'esperanto des de fa un munt d’anys i ara està organitzant el primer congrés de la part occidental de la Xina. Ens proposa un hotel al centre de la ciutat, de molta qualitat, al qual porten tots els hostes esperantistes que els arriben. Vuit euros per passar una nit ens ajuda a decidir l'estada. Després, amb en Cheng i la Ling (un matrimoni que també parlen l'esperanto) anem a visitar la ciutat. Primer la plaça major, on l’atractiu principal són els coloms i poca cosa més. Després el Wuquanshan Park, situat en una de les dues muntanyes dels voltants. Busquem com bojos un cafè d’internet per veure si podem enviar les cròniques que portem endarrerides des d’Almati. Aquí, als cafès d’internet, tothom va amb l’escopeta a la mà i els videojocs. Aquests adolescents, amb els llavis sortits, els ulls de primera hora del dia, els cabells caient per sobre les ulleres i la cara de bons nens, són assassins en sèrie de la cibernètica. Aquí els cafès d’internet s’haurien d’anomenar 'Videojocs Casa Pep' o alguna cosa semblant, perquè el que menys s'hi fa és treballar en xarxa. Malauradament, una vegada més, no podem enviar res i haurem d’esperar a la pròxima ciutat per tenir més sort. Els jardins al costat del riu Groc estan plens de gent que passeja. A la nit sembla que és més sa passejar perquè no es veu el núvol de fum. La vora del riu està tota il·luminada amb bombetes de colors, cordons de llums i palmeres que semblen focs artificials. Els turons també il·luminats deixen caure la resplendor sobre el riu i amb les llums canviants de les palmeres converteixen el riu en un curiós espectacle de llums, colors i reflexos. Cal veure la vida que dóna el riu a una ciutat. Un grup de gent fa gimnàstica al carrer, com cada tarda i cada matí. Un home porta una ovella penjant rere la bicicleta, se li doblega l’esquena i el cap quasi s'arrossega per terra. No hi ha res com viatjar per veure coses noves! El cansament, amb tot, ens acaba passant factura i en un minut els nostres cossos esbufeguen plàcidament, envoltats de bosses, maletes, llibres i roba penjant de la bugada del dia. ------------------------ 14an de septembro 2002. 54 tagojn antaŭ la reveno Lanzhou, ankoraŭ sur la silkvojo, estas unu el la grandaj urboj en Ĉinio, provinca ĉefurbo, 30 kilometrojn laŭlonge de la fama Flava Rivero, inter du grandaj montoj, kiuj malebligas ke ĝi kresku kaj sude kaj norde.Ĝi famas interalie, pro ĝia situo kaj ĝia poluado. Ni telefonas Jiang Ruibin, kun kiu ni interkonsentis de Urumqi por renkontiĝo ĉe la stacidoma trinkejo post horduono. En la stacidomoj eblas ricevi ĉiujn servojn laŭ via pago kaj ĉar ĉi tiu estas trankvila kun bona servo, ni devas pagi 1 eŭron por la sidloko kaj teo. Jiang estas malalta homo, bele vestita kaj marŝas tre elegante. Armea konstruinĝeniero, ŝajne kolonelo. Li regas Esperanton de antaŭ multaj jaroj kaj nun organizas la unuan kongreson de okcidenta Ĉinio. Li proponas al ni tre kvalitan urbocentran hotelon kie gastas ĉiuj esperantistaj vizitantoj. Ok eŭroj por tranokti decidigas nin. Poste kun Cheng kaj Ling (geedza paro ankaŭ esperantista) ni viztas la urbon. Unue la urboplacon, kies ĉefa allogo estas nur la kolomboj. Poste parkon Wuquanshan, kiu situas ĉe unu el la du montoj. Kompreneble en la alia monto estas alia parko. Ni freneze serĉas interretan kafejon por sendi la akumulitajn raportojn ekde Almaty. En ĉi tiaj lokaj kafejoj svarmas adoleskantoj, kiuj okupiĝas pri mortigaj ludoj, ili estas kvazaŭ cibernetikaj murdistoj. La ĉi tieaj interretaj kafejoj meritus nomiĝi „Videoludoj Xing Xang‰ aŭ io simila, ĉar ili malmulte uzas la reton. Bedaŭrinde refoje ni povas sendi nenion kaj espereble en venonta urbo ni estos pli bonŝancaj. Homamaso promenas en la riverbordaj ĝardenoj. Promeni dumnokte ŝajnas pli saniga, ĉar oni ne vidas la fumnubon. La riverbordo estas lumigita per koloraj ampoloj, lumstrioj kaj palmoj kiuj ŝajnas artfajraĵoj. La montoj ankaŭ lumigitaj disradias sur la riveron kaj kun la ŝanĝantaj lumoj de la palmoj la flava rivero fariĝas alloga spektaklo de lumo, koloroj kaj rebriloj. Estas nekredeble kiom rivero vigligas urbon. Homgrupo gimnastikas surstrate, ĉiuj posttagmezoj kaj matenoj. Homo surportas ŝafon sur la bicikla portilo, kaj ĝia kapo preskaŭ tuŝas la teron pro kliniĝo de la dorso. Estas nenio pli bona ol vojaĝi por vidi novaĵojn, kiel tiu izoterma sistemo transporti viandon. La laciĝo venkas nin kaj tuj ni endormiĝas ĉirkaŭataj je sakoj, valizoj, libroj kaj pendigitaj vestaĵoj pro la ĉi-taga lavado. |
 | |||
|