|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
13 DE SETEMBRE. A 55 DIES DE L’ARRIBADA A les 7.30, el que ha de ser un dels darrers dies de sorra comença amb bon temps i pujant a un petit bus que ens ha de portar a Jiayuguan. Aquí compres un bitllet de bus i quan arribes tens una furgoneta Iveco Turbo Daily, a la qual fan pujar més de vint persones. Amb dos seients a una banda, un a l’altra i uns de plegables al passadís central, amb prou feines hi ha 20 cm per poder passar. Les cinc hores del viatge, la majoria dels passatgers les passen dormint. En Manel té al costat una noia a la qual el cap li va cap a totes bandes, com aquells gossets que es posaven a la part del darrere dels cotxes. Veiem el primer concentrador de calor per escalfar aigua i cuinar. És com una antena parabòlica que concentra el sol en un punt. Moltes caixes d’abelles a la vora de la carretera i dels pobles. Una té fins i tot una tenda parada al costat, suposem que per dormir-hi i vigilar. Les abelles semblen molt tranquil·les. La veïna baixa de l'autobús i no es pren cap aspirina ni té el front morat. Estem contents perquè el repicat de cap no ha causat grans mals. Jiayuguan és un lloc molt interessant a la ruta de la seda. Situada a 1.800 metres sobre el nivell del mar, va ser construïda com a fortificació i pas d’entrada. Aquí hi ha la part més occidental de la gran muralla, que serà la que nosaltres podrem visitar. Obtenim un bitllet de tren que ens ha de portar a la nit a Lanzhou i cerquem un taxi que ens porti a veure tots els monuments. Tots els taxistes semblen sortits d’un film de la màfia xinesa: joves, esvelts, amb els vestits foscos i la mirada obliqua, matadora. Sembla que en qualsevol moment et faran una clau i et deixaran desfet. Res més lluny de la realitat: els que hem trobat aquí són honrats i t’ajuden tant com poden. Ensenyem el bitllet i ens envien al primer vagó, ple de gent. Hi pugem amb una bitllet sense numerar i el revisor, en un atac de nervis per intentar encabir-hi tothom i permetre que el tren pugui sortir, ens ubica en una petita habitació d’un metre quadrat, amb una taula i un microones. Els passadissos s’omplen i no queda cap cadira buida... ni cap llitera. Aquesta nit serà llarga, segur. ------------------------ 13an septembro 2002. 55 tagojn antaŭ la reveno 7‚30.- Tiu, kiu aŭguriĝas kiel la lasta tago kun sablo, komenciĝas kun bona vetero kaj ni pretas enbusiĝi por viziti Jiayuguan. Vi aĉetas busbileton, sed aperas kamioneto Iveco Turbo Daily kien oni enmetas pli ol 20 homojn. Du sidlokoj ĉe unu flanko, unu ĉe la alia kaj unu faldebla en la mezo, restas apenaŭ 20 centimetra pasejo. Dum la 5-hora vojaĝo la pasaĝeroj plejparte dormas. Flanke de Manel sidas junulino kies kapo balanciĝas ambaŭflanke, kvazaŭ tiuj hundetoj ĉe la malantaŭa parto de kelkaj aŭtomobiloj, ŝi vekiĝas kaj plu endormiĝas la tutan vojaĝon. Daŭre ŝi kapfrapas lian ŝultron, sed ne vekiĝas. Kian dormkapablon ili ĉiuj havas! Ni vidas la unuan varmkoncentrilon por varmigi akvon kaj kuiri. Estas kvazaŭ parabola anteno, kiu koncentras la sunon en unu sola punkto. Ankaŭ ni vidas multajn abelujojn proksime al la ŝoseo kaj al la vilaĝoj. La najbarino descendas de la buseto kaj nek englutas aspirinon nek ŝia frunto estas violkolora. Ni ĝojas ĉar la kapfrapado ne provokis damaĝon. Jiayuguan estas tre interesa loko sur la silkvojo. Ĝi situas je 1800 m super la marnivelo kaj ĝin oni konstruis kiel fortikaĵon kaj enirpasejon. Ĉi tie troviĝas la plek okcidenta parto de la Granda Muro, kiun ni vizitos. Ni aĉetas trajnbileton kiu dumnokte veturigos nin ĝis Lanzhou kaj serĉas taksion per kiu ni vizitu ĉiujn monumentojn. Ĉi tie ĉiuj taksiistoj aspektas el filmo pri ĉina mafio: junaj, sveltaj kun malhelaj vestoj kaj oblikva rigardo, mortiga. Ŝajnas ke subite ili atakos vin kaj per lukta artifiko ruinigos vin. La realo estas tute alia kaj ni trafis honestajn kaj kunlaboremajn homojn. Post la vizito ni vespermanĝas ĉe stacidoma trinkejo. Oni proponas al ni kelkajn pladojn, pri kiuj ni nenion komprenas. Subite Manel montras pladon kaj miaŭas, la kelneroj ridas, sed ne kontraŭdiras. Suspektinde! Ĉe la trajno ni montras nian bileton kaj oni sendas nin al la unua vagono, kie estas granda homamaso kaj ni kredas neeble ĉiujn enmeti. La kontrolisto tre kolera klopodas ĉiujn enmeti kaj ebligi la starton. Li metas nin en ĉambreto 1 kvadratan metron, kie estas tablo kaj mikroonda forno La pasejoj estas plenplenaj kaj restas nek seĝoj, nek litoj liberaj. Tutcerte la nokto estos longa. |
 | |||
|