|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
9 DE SETEMBRE. A 59 DIES DE L’ARRIBADA Diuen que a les cròniques de viatges s’ha d'explicar sempre la veritat. Diuen els que s’hi dediquen que a vegades costa perquè quan ets en un determinat lloc la imaginació vola i t’agradaria explicar aventures i fets extraordinaris i originals. Això ens passa a la Xina: ens imaginem que veiem camells bactrians carregats per la ruta de la seda... on sols hi ha carreteres d’asfalt amb cotxes i autobusos. Estem buscant algú amb la vestimenta blava i la gorra de la revolució cultural, i hi trobem texans, americanes i sabates de cuir llampant. Urumqi no és la ciutat rural que, situada entre deserts de l’occident, conserva l'antiguitat i els costums d’abans. Ara és la ciutat dels gratacels al centre, dels grans hotels, dels cotxes nous i de les noves construccions. La uniformització de les cultures arriba a la Xina... i a un ritme brutal. En Song Bin forma part de la nova generació de xinesos enganxada de ple al sistema capitalista. És d’Urumqi, però viu a Shenzhen, una ciutat cantonesa de tres milions d’habitants i que fa poc era un petit poble de pescadors amb no més de 100.000 persones. És venedor de marbres de l’Iran i França. A més, és delegat d’una empresa holandesa que fabrica persianes. Està casat i té un fill. En Song va aprendre esperanto a partir d’un anunci en un diari i fent un curs per correspondència. El parla perfectament. Avui visitem el llac Tianchi (llac del Cel) a 1.900 metres d’altura, a la falda de les muntanyes del Tien Shan. Està situat a uns 100 km d’Urumqi i per anar-hi agafem un taxi. La carretera puja per un barranc i un riu, dominat pels pastors kazakhs amb cavalls, tendes, cabres i ovelles i vaques. Ens diuen que en aquesta part tots els pastors són kazakhs quasinòmades que a l’estiu pugen a les muntanyes amb els ramats i viuen a les tendes a la vora del riu. L’hivern i la primavera és per viure a les estepes ja en cases fixes. La bucòlica pujada ens porta al llac, al qual s’arriba o caminant o amb un telecadira. El paisatge és realment preciós, amb una aigua clara en la qual es reflecteix la neu dels munts del fons. Els pastors ho aprofiten per posar els cavalls guarnits i vestits tradicionals a la disposició dels turistes per fer una foto i treure'n alguns calerons. Aquí, l’arribada de personal és contínua, normalment turistes xinesos, que lloguen abrics de l'exèrcit per tapar-se del poc fred que fa i que omplen tots els racons. Per ells, acostumats a veure sorra del desert, és una visió extraordinària. Per nosaltres és un llac molt bonic. La baixada, la fem a peu per unes escales tallades amb pedra pel mig del bosc de pins i avets. Són 7 km o 8 de gran pujada coberts amb pedres de 1.200 x 400 x 200 mm. La feinada per posar-les deu haver estat tremenda. ----------------------- 9an de septembro 2002. 59 tagojn antaŭ la reveno Oni diras ke en la vojaĝraportoj oni devas diri la veron kaj spertuloj asertas ke kelkfoje tio estas malfacile, ĉar en difinita loko la imago flugas kaj vi ŝatus rakonti aventurojn kaj faktojn eksterordinarajn kaj originalajn . Tio okazas al ni en Ĉinio, kie ni imagas ke ni vidas kamelojn tra la silkvojo kaj vere estas asfaltitaj ŝoseoj kun aŭtomobiloj kaj aŭtobusoj. Ni serĉas homojn kun la blua vestaĵo kaj ĉapo de la kultura revolucio kaj ni trovas teksasajn pantalonojn, jakojn kaj brilajn ledŝuojn. Urumqi ne estas la rura urbo, kiu situita inter okcidentaj dezertoj, konservas la antikvecon kaj la iamaj kutimoj, nun ĝi estas la urbo de la turdomegoj en la urbocentro, de la grandaj hoteloj, de la novaj aŭtomobiloj kaj konstruaĵoj. La unuformigo de la kulturoj alvenas en Ĉinio tre draste. Song Bin apartenas al tiu nova ĉina generacio plene mergita en la kapitalista sistemo. Li naskiĝis en Urumqi, sed loĝas en Shenzhe, kantona urbo kun 3 milionoj da enloĝantoj, kiu antaŭ ne multe estis malgranda fiŝkaptista vilaĝo kun ne pli ol cent mil enloĝantoj. Li vendas iranajn kaj francajn marmorojn kaj krome estas delegito de nederlanda firmao kiu fabrikas ŝutrojn kaj persienojn. Estas edziĝinta kun unu filo. Li lernis Esperanton rezulte de unu ĵurnala anonceto kaj perkoresponde. Nun li parolas ĝin bonege. Hodiaŭ ni vizitas la lagon Tianchi (ĉiela lago) je 1900 mt. ĉe la piedoj de la montaro Tien Shan. Ĝi situas je 100 km. el Urumqi kaj ni luas taksion por iri tien. La ŝoseo ascendas tra ravino kaj rivero, kie regas la kazaĥaj paŝtistoj, kun siaj ĉevaloj, tendoj, kaprinoj, ŝafoj kaj bovinoj. Ili estas preskaŭ nomadaj, ĉar dumsomere ili ascendas al la montaro kun siaj gregoj kaj loĝas en la tendoj riverborde. Dum vintro kaj printempo ili loĝas en la stepoj en firmaj domoj. La belega ascendo venigas nin ĝis la lago, kiun oni atingas ankaŭ piede aŭ telfere. La pejzaĝo estas vere miriga. La paŝtistoj ornamas siajn ĉevalojn kaj mem vestas sin tradicie je dispono de la turistoj por sin foti kun ili kaj iom enspezi. Ĉi tie daŭre alvenas turistoj, ĉefe ĉinaj, kiuj luas armeajn surtutojn por sin ŝirmi de la ioma malvarmo. Por ili kiuj kutime vidas dezertan sablon, tio estas eksterordinara vidaĵo. Por ni estas belega lago. Ni descendas piede laŭ tajlita roka ŝtuparo meze de pina kaj abia arbaro. Temas pri 7 aŭ 8 kilometra tre kruta vojo el ŝtonoj de 1200 x 400 x 200 mm. Vera laborego ĝia konstruo. |
 | |||
|