|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
7 DE SETEMBRE. A 61 DIES DE L’ARRIBADA Comença l'anada cap a l’orient. Després de passar tants països fins ara sols hem recorregut dues parts importants en la civilització humana: -La capitalista, occidental i de tradició cristiana a Europa. -La persa i turca, de religió islàmica, al centre d’Àsia. Cal subratllar que tots els països que hem visitat fins ara del centre d’Àsia (excepte l'Iran) són turcomans. Les tribus turques nòmades d’aquesta zona es van anar estenent i conquistant terreny. Una part es va assentar a la part més occidental, l'actual Turquia, i des d’allí van formar el gran imperi otomà. Hem seguit la paraula 'txai', que vol dir te, i la portem des de Romania fins a Almati i, suposadament, també s’utilitzarà en bona part de l'occident de la Xina. Aquesta part ha estat històricament el territori dels uigurs, fins que fa 200 anys la Xina els va annexar. A les 7 del matí, a l’estació d’autobusos d’Almati no hi ha ningú. Sols nosaltres i el guarda dels aparcaments. Sembla que l’autobús que hem d’agafar és un de vell vehicle xinès que hi ha a l'aparcament. Això no ens desagrada perquè vol dir que la frontera, la passarem tots junts i que no serà gaire complicada. A poc a pco va arribant la gent i entre ells la Kat i en Jeid, una parella de nois australians que han estat alguns mesos per la Xina i ara han aprofitat per anar al Kazakhstan i al Turcmenistan. La Kat és una noia grasseta i amb el pèl tintat de blau, porta tota la roba que té a sobre i viatja amb una petita bossa i una guitarra que no amolla i que, pel tràfec que porta, no comptem que pugui tocar res. En Jeid és baix amb barba i pèlroig, porta una bossa i un sac de dormir. Al seu cos es pot apreciar la notòria deficient aportació de nutrients dels darrers dies. A aquest també se li podríem comptar les costelles de lluny, com a les vaques usbeques. Si féssim una barreja dels dos, i posant-hi unes trenes, segurament ens sortiria una 'Pipi' amb barba. Passem la frontera sense gaires problemes i per fi ja som a la Xina. Ara podrem estar uns dies sense l’incordi de passar la frontera cada tres dies. La ruta que ens queda encara és llarga, però de fet si tot va bé sols ens queden tres països per creuar: la Xina, el Japó, els Estats Units... i mar, molta mar. Un autobús amb lliteres que no hem vist mai ens ha de portar fins a Urumqi. A dins hi ha 24 lliteres d'escassament 50 x 150 cm situades en tres filades de 4 x 2. Ens van situant a tots, uns a les de sota i els altres a les de dalt. Les lliteres són ferros soldats i el llit, uns taulers d’aglomerat. Els matalassos i els edredons per tapar-te no donen gaire bona imatge i, per la brutícia que s’hi acumula a sobre, sembla que no s’han canviat des del dia que es va fer l’autocar. Aquí el paisatge millora, la sorra ha donat pas a unes esplèndides muntanyes de colors ocres i verd clar. Els pastors kazakhos amb cavalls controlen les ovelles i cabres, mentre a les muntanyes cavalls i vaques pasturen. A les valls, les 'iurtes' (tendes de feltre) representen la tradició nòmada que encara practiquen. El sol es pon per l’horitzó mentre ens anem posant a poc a poc sota l'edredó. ------------------ 7an de septembro 2002. 61 tagojn antaŭ la reveno Komenciĝas la iro orienten. Post trairo de tiom da landoj, ĝis nun ni kontaktis nur du gravajn partojn de la homa civilizo. La kapitalista okcidenta parto de kristana tradicio en Eŭropo kaj la persa kaj turka parto de islama religio en Mez-Azio. Substrekendas ke ĉiuj ĝis nun vizititaj landoj en Mez-Azio, escepte de Irano, estas turkaj. La nomadaj turkaj triboj de ĉi tiu zono disvastiĝis kaj konkeris teritorion. Parto el ili lokiĝis en la plej okcidenta parto, nuna Turkio kaj de tie kreis la grandan otomanan imperion. Ni daŭre uzas la vorton txai, laŭ traduko teo, ekde Rumanio ĝis Almaty kaj eble ankaŭ oni ĝin uzos en granda parto de la okcidenta Ĉinio. Tiu ĉi parto historie estas teritorio de la ujguroj, ĝis antaŭ 200 jaroj kiam Ĉinio aneksis ĝin. Je la sepa matene la aŭtobusstacio de Almaty estas senhoma, nur ni kaj la kontrolisto de la parkejo. Iom post iom homoj alvenas inter ili Kat kaj Jeid, aŭstralia geparo kiuj restis kelkajn monatojn en Ĉinio kaj nun profitas la okazon por viziti Kazaĥion kaj Turkmenion. Ni trapasas la landlimon sen tro da problemoj kaj finfine ni estas en Ĉinio. Nun ni ŝparos la ĝenon trapasi landlimon ĉiuj tri tagoj. Mankas ankoraŭ longa vojo, sed se ĉio iros glate, mankas nur 3 landoj: Ĉinio, Japanio kaj Usono kaj maro, multe da maro. Buso kun litoj, kiun ni neniam vidis, devas nin veturigi ĝis Urumqi. Ene 24 litoj de 50 x 150 cm.en tri vicoj de 4 x 2. Oni lokigas la pasaĝerojn, kelkajn en la subaj kaj aliajn en la supraj litoj. Temas pri lutitaj feraĵoj kaj ligna tabulo. La matracoj kaj la lanugkovriloj estas tre malpuraj kio ŝajnigas ke oni ilin ne purigis ekde kiam la buso ekfunkciis. Ĉi tie la pejzaĝo pliboniĝas, post la sablo aperas grandaj montoj de okraj kaj klarverdaj koloroj. La kazaĥaj ĉevalrajdantaj paŝtistoj kontrolas siajn ŝafojn kaj kaprinojn, dum la ĉevaloj kaj bovinoj paŝtas en la montoj. En la valoj la jurtoj (feltaj tendoj) reprezentas la nomadan tradicion, kiun ankoraŭ oni praktikas. La suno subiras en la horizonto kaj ni fingromontras ĝin kaj diras: „Mia hejmooo‰. Dum ni malrapide enmetas nin sub la lanugkovrilon, atente por ne veki la pulojn. Eble ni bonŝancas kaj ili estis jam formanĝitaj de la pedikoj. |
 | |||
|