|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
11 DE SETEMBRE. A 57 DIES DE L’ARRIBADA La decepció ens arriba a la primera mirada del paisatge del matí. Hem anat cap al sud 1.200 km i encara continuem en el mateix decorat que pràcticament vam encetar a l'Iran. En lloc de la ruta de la seda, ara la podríem anomenar la ruta de l’arena, perquè és tot el que hi ha entre ciutat i ciutat. A la matinada els xinesos, homes i dones, aprofiten per netejar les canonades superiors de les mucositats que s’han anat incrustant durant la nit. Els poliments de gola són generals i sorollosos, encara que en les dones una mica més discrets. El resultat de tant treball se sol llançar per la finestra o directament al terra del compartiment. A vegades una forta i seca aspirada nasal ajuda a donar més consistència al material. És un costum que ben normal ací, però que a nosaltres ja ens sobta una mica. Dunhuan és una ciutat situada al centre d’un oasi productor de cotó. Va començar a ser una ciutat turísticament famosa a partir de la promoció de les coves de Mogao, unes 500 cavitats excavades dintre de la muntanya durant més de 1.000 anys i que posteriorment s’han anat destruint. Com les de Bezeklik, són coves budistes que es van construir gràcies a donacions de nobles, de reis o de gent amb calés. Normalment es començava a excavar per dalt i es feia la cavitat desitjada. Després es cobria amb una teulada de fusta i es recobria tot amb estuc i palla. Llavors els pintors feien la tasca més delicada de pintar els budes, escenes del budisme i de la vida de fa més de 1.000 anys. Que el tren pari a uns 140 km de la ciutat ens obliga a agafar un taxi compartit que ens fa perdre molt de temps. Pel camí veiem una imatge realment extraordinària: un gran llac enmig del desert amb reflexos d’arbres i tot. Pel que veiem, podríem agafar el vestit de bany i anar a nedar... És un miratge. A la tarda trobem uns nois de Madrid. Ja fa un mes que són a la Xina i han voltat per bona part del país. Encara els queda un mes i des d’aquí volen anar amb autocar fins a Lhasa (Tibet) i, després, encara faran tot el sud del país. Viatgen amb temps i veient les coses amb tranquil·litat. Quina enveja! Dunhuan és el nostre primer contacte amb el turisme occidental en molts dies. Hi ha dos bars, el Jhon i el Shirley, que fan menjars més al nostre estil. Nosaltres, per descansar una mica els dits de tant d’aguantar palets, ens demanem un bistec per poder tallar amb forquilla i ganivet. Ja n'hi ha prou de tanta carn trinxada! ----------------------- 11an de septembro 2002. 57 tagojn antaŭ la reveno Disreviĝon ni havas je la unua matena rigardo de la pejzaĝo. Ni vojaĝis 1200 km suden kaj ni vidas la saman pejzaĝon pli-malpli ekde Irano. Anstataŭ la silkvojon oni povus nomi ĝin la sablovojon, ĉar nur tion oni vidas inter urboj. Frumatene la geĉinoj, sin purigas la suprajn truojn de la dumnokta akumuliĝo. Speciale brua estas la purigo de la gorĝoj, iom pli diskrete ĉe la virinoj. La rezulton de tia matena laboro oni forĵetas tra la fenestro aŭ rekte ĉe la vagona planko. Temas pri kutimo ĉi tie normala, sed por ni iom surpriziga. Dunhuan estas urbo kiu situas meze de oazo kotonprodukta. Komencis fariĝi fama turiste post diskonigo de la Mogao-grotoj, 500 grotoj elfositaj ene de la montaro dum pli ol mil jarojn kaj nuntempe daŭre ruinigitaj. Kiel tiuj de Bezeklik estas budhaj grotoj, kiujn oni konstruis per donacoj de reĝoj, de nobeluloj kaj de riĉuloj. Kutime oni elfosis desupre ĝis la antaŭvidita profundo, poste oni kovris la enirejon per ligna plafono kaj oni rekovris ĉion per stuko kaj pajlo. Tiam la pentristoj plenumis la plej delikatan laboron per pentrado de la budhoj kaj scenoj de budhismo kaj de la vivo de antaŭ pli ol mil jaroj. La trajno haltas je 140 km antaŭ la urbo, kio devigas nin lui taksion kun aliaj, kaj tio malŝparigas al ni multan tempon. Survoje ni vidas bildon vere eksterordinaran, neniam antaŭe viditan, grandan lagon meze de la dezerto eĉ kun arbaj rebriloj. Ni povus eĉ bani nin, tamen estas miraĝo. Posttagmeze ni trovas madridajn junulojn. Neniam ni supozis ke trovi madridajn homojn tiom kontentigos nin. Ili estas jam unu monaton en Ĉinio kaj vidis grandan parton de la lando. Ili restos ankoraŭ unu monaton kaj de ĉi tie ili veturos buse al Lhasa kaj poste ankoraŭ vizitos la sudon de la lando. Ili vojaĝas kun sufiĉa tempo kaj ĉion oni povas trankvile viziti, ni envias ilin. Dunhuan estas nia unua kontakto kun okcidenta turismo de antaŭ multaj tagoj. Ĉi tie estas du trinkejoj, Jhon kaj Shirley, kiuj preparas manĝojn pli similajn al la niaj. Ni deziras iom ripozigi niajn fingrojn teni bastonetojn kaj mendas bifstekon, kiun ni tranĉas per forko kaj tranĉilo. Sufiĉas tiom da tranĉita viando. |
 | |||
|