|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
8 DE SETEMBRE. A 60 DIES DE L’ARRIBADA L'autocar llitera para en un bar de carretera. Que l’espècie de bus hotel en què anem pari és un descans per als nostres cossos. Nosaltres anem al darrere de tot i cada vegada que agafa una ondulació de les moltes que hi ha a la carretera, les sotragades en aquesta part són tremendes. En plena fase de son profund t’eleva el cos en peça 15 o 20 centímetres, per deixar-lo caure després sobre la dura melamina. És com un massatge turc o tailandès, però groller i de bades. Podem estar contents. La matinada ens ha portat una altra vegada les muntanyes, la sorra i la grava grisosa. Les carreteres que travessen aquests deserts són rectes, però amb molts bàdens que fan que de cop i volta els cotxes facin grans sotragades. És el que a casa anomenaven 'ferm en mal estat'... que volia dir que la carretera estava feta un desastre, però amb paraules inintel·ligibles. Una concessió a l’estil d’algun director d’obres públiques que va dissenyar el cartell. Al bar ens espera la crua realitat del canvi de civilització. No és possible entendre res i tampoc és possible explicar res. A una part del bar hi han un munt de plats amb menjar i, al darrere, uns quants cuiners amb grans paelles i fogons. Intentem fer-nos entendre i és impossible. Al final demanem alguna cosa del que hi ha per preparar, una espècie de mandonguilles amb pebrot. Un noi ho agafa i comença a posar coses dintre d’una paella, sense poder-nos imaginar què en sortirà. Uns quants palets en un pot de llauna, una taula i uns tamborets de plàstic seran els nostres instruments per a l’àpat. Quan ens porten el material veiem que tot el que havíem demanat i altres coses havien desaparegut en una espècie de sopa, fregit i samfaina. Amb els palets comencem a degustar el sopar esmorzar, picant com ell sol. Els ulls comencen a plorar. Ens ho mengem com podem, no cal tornar a intentar una nova aventura culinària. Al final ens cobren 20 iuans, cinc vegades més del que segurament costava. Se’ns ocorre provar amb el que mai ens ha falla: Barcelona, futbol, Rivaldo... Tothom riu, diuen que sí, però no entenen res. Hem cremat el darrer cartutx, ara convé espavilar-se. Arribem a Urumqi sabent dir hola i gràcies en xinès: li ho diem al xofer i tampoc ho entén. Mare de déu senyor!, això serà complicat. Com podem busquem un hotel i contactem amb en Liu. Tan prompte com pot ens ve a trobar i ens posa al corrent de tot. Truca a en Song, un altre esperantista que és autònom i que ens podrà acompanyar. Tota una sort! En Song es preocupa de tot, és un tipus excel·lent. A Urumqi fa fred i ens porta a comprar una cassadora per a en Manel. Després anem a sopar al carrer dels restaurants: a la dreta, el menjar islàmic, per a kazakhs i uigurs; i a la esquerra, el xinès per als xinesos han. A la dreta les ases velles, fornejades senceres i exposades damunt el taulell amb les banyes enroscades per sota d’un cap demacrat pel foc... fan por. Els cuiners els van destrossant a poc a poc i els serveixen com si fons un porcell d’Àvila. Vista l’experiència, nosaltres optem per l’esquerra, el menjar dels xinesos, amb caragols, amanides de tofu, marisc i carn trinxada. Ho taste, tot, mengem de tot, bevem dues cerveses xineses de mig litre... Una mescla que ens fa passar una nit insofrible! Demà a menjar arrosset i mirar de recuperar-nos. ---------------- 8an de septembro 2002. 60 tagojn antaŭ la reveno La buso kun litoj haltas ĉe ŝosea trinkejo, kio estas ripozo por niaj korpoj. Ni lokiĝas plej malantaŭe kaj ni ege suferas la rezultojn de la ŝoseaj kurbiĝoj, kiuj estas multaj. Ĉe profunda dormo via tuta korpo supreniras inter 15 aŭ 20 cm por poste fali sur la malmolan tabulon. Ŝajnas kvazaŭ turka aŭ tajlanda troiga masaĝo, tamen senpaga, pri kio ni povas kontenti. Frumatene denove montoj, sablo kaj la grizeca gruzo. La ŝoseoj trairantaj tiuj dezertoj estas rektaj, sed kun multaj vojsulkoj, kio provokas fortajn skuojn.Ĉe ni tion oni nomas „Planko malbonstata‰. Kio signifas ke la ŝoseo troviĝas en terura stato, sed per nekomprenebla vortumo. Ĉe la trinkejo atendas nin la kruda realo de la civiliza ŝanĝo. Eblas nek kompreni nek klarigi ion. Ĉe unu flanko de la trinkejo estas amaso da manĝo-pladoj kaj malantaŭe kelkaj kuiristoj kun grandaj patoj kaj fornoj. Ni klopodas komprenigi nin, sed vane kaj finfine ni mendas ion, kio similas buletojn kun papikro. Knabo prenas kaj metas ĝin en paton kun aliaj aferoj kaj ni ne povas eĉ imagi la finan rezulton. Kelkaj bastonetoj en ladpoto, tablo kaj plastaj taburetoj estas la iloj por nia manĝo. Kiam oni servas al ni la manĝaĵon, ni konstatas ke ĉio fariĝis iaspeca fritita supo. Per la bastonetoj ni ekgustumas tiun kaĉon ege pikantan kaj la okuloj eklarmas. Oni pagigas al ni 20 juanojn, eble kvinoble pli ol la vera prezo. Subite ni ekpensas pri artifiko ĉiam sukcesa: paroli pri Hispanio, Barcelono, futbalo, Rivaldo. Ĉiuj ridas, jesas, sed komprenas nenion. Ni foruzis nian lastan ŝancon, nun ni devas mem elturniĝi. Ni alvenas al Urumqi kaj ni scias diri nur saluton kaj dankon en la ĉina. Ni klopodas komunikiĝi kun la taksiisto sensukcese. Diable, tio estos pli malfacile ol antaŭvidite. Finfine ni trovas hotelon kaj kontaktas Liu. Plej rapide li venas kaj trankviligas nin. Li telefonas Song, alia esperantisto kiu laboras aŭtonome kaj povos nin akompani. Maja pluvo por niaj animoj. Song prizorgas ĉion, estas eksterordinara homo. En Urumqi estas malvarme kaj li akompanas nin por aĉeti palton por Manel. Poste ni vespermanĝas en la strato de la restoracioj. Dekstre islama manĝaĵo por kazaĥoj kaj ujguroj kun maljunaj ŝafoj komplete rostitaj kaj surtable prezentitaj eĉ kun kornoj kio terurigas, kiujn oni dispecigas iom post iom laŭpete, maldekstre la ĉina por ĉinoj han. Ni elektas la maldekstran, tiun de la ĉinoj, kun helikoj, tofu-salatoj, senvertebraj marbestoj kaj tranĉita viando. Ni manĝas el ĉiuj kaj trinkas 2 ĉinajn bierojn de 640 cl. La miksaĵo provokas ke la tranoktado estu neeltenebla kun senĉesaj vojaĝoj al la necesejo. Morgaŭ ni manĝos rizon kaj klopodos resaniĝi. |
 | |||
|