|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
3 DE SETEMBRE. A 65 DIES DE L’ARRIBADA Al privat hotel de Samarcanda ja fa estona que ha sortit el sol. A l’Usbequistan, el sol surt i s’amaga molt prompte. Nosaltres no tenim gaire pressa, avui és un dia de poca feina i no cal moure's de pressa. Hem d’acabar de fer quatre fotos i després marxar cap a Taixquent, la capital. A la taula de l’esmorzar avui tenim un tipus alt amb ulleres, cara allargada i barba cap enfora. Ens saludem. Resulta que és americà de Washington i que hi és de vacances amb la dona. Al cap d’un moment arriba la dona amb un feix de camises, pantalons i calçotets de la bugada que sembla que li havien fet les germanes el dia anterior. Ho desa tot damunt la taula de l’esmorzar i amb una llista apuntada en un paper, de la qual sembla que falta una camisa, comença a repassar amb l'home tot el que hi ha. El marit, amb bon criteri, li fa veure que no és el moment de posar-se a comptar calçotets enmig del pa, la mantega, els formatges i la melmelada de figa... i, a més, la camisa que busca hi és. Tot solucionat. En Vladímir ens ve a buscar per acompanyar-nos amb un taxi i ens diu que ens volen fer una entrevista per a un diari local, però ja no tenim temps. Decidim que li enviarem les fotos per internet i que ja faran ells una crònica a partir de les nostres. Camions i camions de melons, camps i camps de cotó i algunes vaques pasturant els rostolls a la recerca d’alguna espiga perduda o alguna herba que ja a brotat són els nostres companys de viatge cap a Taixquent. A la ciutat ens espera l'Eugeni, un home baix, barbut, amb els cabells blancs, dinàmic i amb cara de ser més cabut que una somera. En teoria, des d'aquesta ciutat hem d'agafar un tren (Ruta de la Seda) que ens ha de dur fins a la Xina, però ara l’han tret. En aquests països, els horaris de trens canvien tan de pressa com els noms dels carrers i les estàtues dels parcs. Sembla, de fet, que cada mandatari que entra al govern ha de fer els seus canvis per fer-se notar. Hi ha estàtues que en els últims anys han canviat tres vegades: primer era del líder soviètic, després de tema folklòric i, ara, algun símbol de la nova nació independent. Per casualitat, em un autobús trobem en Firdaus, un exprofessor de matemàtiques que ara es dedica a organitzar viatges per les muntanyes del Tatgiquistan que sembla que li dóna més que els 20 dòlars que cobrava de professor. Parla l'esperanto, l'alemany i l'anglès, i ha vingut des de Duixambé a buscar uns clients alemanys. Dormirà amb nosaltres i aprofitarem per comentar-li la possibilitat que havíem previst primerament d'anar pel Tatgiquistan fins a Kaixgar, a la part sud del Turkestan xinès. Aquesta possibilitat, la vam canviar per la del tren que ara ja no hi és... En Firdaus és un bon cuiner i en poca estona prepara una sopa de gallina excel·lent. L'Eugeni se’n va un segon i torna amb discos descolorits pel temps, de quan nosaltres érem uns infants. Acabem la vetllada escoltant Julio Iglesias i el 'Baúl de los recuerdos' de la Carina. Mai una cançó havia estat tan oportuna. ----------------------- 3an de septembro 2002. 65 tagojn antaŭ la reveno En Uzbekistano la suno aperas kaj malaperas tre frue. Hodiaŭ ni ne hastas, ĉar ni tuj finos nian fotadon kaj foriros al Tashkent, la ĉefurbo. Ĉe la matenmanĝa tablo hodiaŭ aperas alta, okulvitra ulo, kun longa vizaĝo kaj elstara mentono. Ni salutas nin reciproke. Estas usonano el Washington, kiu ferias kun sia edzino. Post momento ŝi alvenas kun amaso da lavitaj vestaĵoj (ĉemizoj, pantalonoj, subvestoj) kaj metas ĝin sur la matenmanĝan tablon kaj laŭ iu listo komencas kontroli kaj ŝajne mankas ĉemizo. La edzo saĝe atentigas ŝin ke inter la manĝaĵoj ne estas taŭga loko por tia kontrolo kaj finfine aperas la damnita ĉemizo kaj ŝi aspektas feliĉa. Alvenas la hieraŭa germano kaj ili komencas rapide paroli la anglan. La usonano diras ion ŝercan kaj la edzino ridas senhalte almenaŭ du minutojn. Ĉar la afero perdis por ni intereson, ni foriras por foti. Vladimir venas por gvidi nin trovi taksion kaj klarigas ke iu loka ĵurnalo volas nin intervjui, sed ne eblas pro tempomanko. Ni interkonsentas ke tra la reto ni sendos fotojn kaj ili pretigos raporton surbaze de la niaj. Kamionoj kaj kamionoj kun melonoj, sinsekvaj kotonaj kampoj kaj kelkaj paŝtiĝantaj bovinoj estas niaj vojaĝkompanoj ĝis Tashkent. Tie atendas nin Eugeny, malalta, blankhara barbulo, tre vigla kaj kun obstineca vizaĝo. Ĉi tie ni devus preni la trajnon nomitan "silkvojo" ĝis Ĉinio, sed nun ne plu funkcias. En ĉi tiuj landoj la trajnhoraroj ŝanĝiĝas tiel rapide kiel la nomoj de la stratoj kaj la parkaj statuoj. Ĉiu nova registaro agas simile kaj lastatempe nomoj de statuoj ŝanĝiĝis trifoje. Unue la soveta ĉefgvidanto, poste folklora temo kaj nun simbolo de la nova sendependa nacio. Hazarde en iu buso ni renkontas Firdaus, eksprofesoro pri matematiko, kiu nun organizas vojaĝojn al la montaroj de Taĝikio, kio ŝajne estas pli profitdona ol la 20-dolara salajro kiel profesoro. Li parolas Esperanton, germanan kaj anglan kaj li venis el Duŝanbe por renkonti germanajn klientojn. Ni tranoktos kune kaj ni komentos kun li nian antaŭviditan eblecon vojaĝi tra Taĝikio ĝis Kashgar, ĉe la suda parto de la ĉina Turkmenio. Firdaus estas bona kuiristo kaj tre rapide preparas tre bongustan kokinsupon. Eugeny foriras kaj tuj revenas kun kelkaj muzikdiskoj senkolorigitaj pro la tempopaso, de kiam ni estis infanoj. Ni finas la vesperon kun kantoj de Julio Iglesias kaj de Carina. |
 | |||
|