|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
2 DE SETEMBRE. A 66 DIES DE L’ARRIBADA A primera hora del matí visitem el Museu de la Pau i Solidaritat. En Vladímir ens ve a buscar amb la seva bicicleta i hi anem caminant. En Vladímir és físic i ha dedicat bona part de la vida a l’estudi de les malalties tropicals. Ara està jubilat. Samarcanda ens agrada, és una ciutat tranquil·la i senzilla de visitar com Buhara. La gent és amable, no hi ha gaires cotxes ni turistes. Les coses van prou bé. En general, l’Usbequistan ens fa el pes. L'Anatoli és el director del museu: ell i en Vladímir parlen l'esperanto perfectament des de fa molt de temps. Ens ensenya pas a pas cada exposició, ràpidament perquè sap que no tenim gaire temps. En una sala d’uns 150 metres quadrats l'Anatoli hi reuneix obres d’art, activitats, llibres i xapes de totes les parts del món que tenen com a denominador comú la pau. Destaquen, entre moltes altres, les restes de la bomba atòmica, les barbaritats que van fer Hitler i Stalin, el passaport per a ciutadans del món i un gran mural fet per un artista xinès amb 2.000 coloms de la pau. També té una secció especial per a l’esperanto com a llengua universal dels humans. Al fons hi té una petita oficina on s’acumulen llibres que escriptors famosos han anat dedicant al museu. L'Anatoli ens fa alguns regals com a visitants especials que diu que som, i ens parla del seu projecte de nou local on poder encabir totes les obres que ara no pot mostrar i una secció especial per a autògrafs que personalitats del món li han enviat de suport. Entre les més de 1.000, se'n poden destacar la de Federico Mayor Zaragoza, Felipe González, Severiano Ballesteros, Claudia Schifer i Mike Jagger. Podem dir que els personatges més representatius de la política, cultura, art i espectacles han enviat una foto dedicada al museu. Són les 12 del migdia i encara no hem esmorzat: un plat de 'palavo' ens ajudarà a passar el matí. El 'palavo', una espècie de paella, és el menjar nacional de l’Usbequistan. Avui visitarem totes les grans obres de Tamerlà i els descendents: mesquites, madrasses i mausoleus s’alcen imponents sobre les petites cases que formen la ciutat. Aquí, a diferència de Buhara, les construccions (a part els monuments) es van enderrocar per fer-hi jardins i carrers. Tot i això, s'agraeix que no hi fessin edificis alts als voltants. Avui a la nit dormim a l’Hotel Aziza. Les tarifes són de 3 dòlars per sopar i 10 per dormir amb esmorzar inclòs. És un hotel confortable amb un pati hort central i les cambres al voltant. El sopar el fem al carrer, amb els dos Vladímirs que ens han acompanyat i un noi alemany que també és hoste de l’hotel. Un vinet blanc usbec de molt bona qualitat ens alegra la nit. Mengem com a casa, xerrem i gaudim de la tranquil·litat de la nit de Samarcanda. ------------------------ 2an de septembro 2002. 66 tagojn antaŭ la reveno Frumatene ni vizitas la muzeon de la Paco kaj Solidareco. Vladimir alvenas per biciklo kaj akompanas nin piede. Vladimir estas fizikisto kaj studis la tropikajn malsanojn dum granda parto de sia vivo, sed nun li emeritiĝis. Ni ŝatas Samarkandon, ĝi estas trankvila urbo, facile vizitebla kiel Buhara. La ĉi tieaj homoj estas afablaj, sed ne ĝenaj, estas malmultaj aŭtomobiloj, preskaŭ ne turistoj. Ĝenerale Uzbekistano plaĉas al ni. Anatoli estas la direktoro de la muzeo, li kaj Vladimir parolas tre bone Esperanton de antaŭlonge. Li montras al ni ĉiujn ekspoziciaĵojn iom rapide, ĉar li scias ke ni havas malmultan tempon. En salono 150 kvadratajn metrojn, oni prezentas artaĵojn, librojn, insignojn kaj aliaĵojn, kies komuna ligo estas la paco. Inter multaj aliaj elstaras, la atombombaj ruinoj,la barbaraĵoj de Hitler kaj Stalin, la pasporto por la mondcivitanoj aŭ granda murpentraĵo de ĉina artisto kun 2000 packolomboj. Ankaŭ estas speciala sekcio pri Esperanto kiel universala homlingvo. Ĉe la fono estas malgranda oficejo kie amasiĝas libroj, dediĉitaj al la muzeo de famaj verkistoj. Anatoli liveras al ni kelkajn donacojn, laŭ lia diro ĉar ni estas specialaj vizitantoj. Li komentas sian projekton pri nova ejo laŭeble ekspozicii ĉiujn erojn nun stokitaj kaj speciala fako por subtenaj aŭtografoj de elstaraj publikaj homoj, kiujn ili ricevis. Inter pli ol mil ni menciu tiujn de Federico Mayor Zaragoza, Felipe González, Severiano Ballesteros, Claudia Schifer kaj Mike Jagger. Eble la plej reprezentaj gravuloj de la mondo pri politiko, kulturo, arto kaj spektaklo sendis dediĉitan foton al la muzeo. Estas tagmeze kaj ni ankoraŭ ne matenmanĝis, iom da palavo helpos trapasi la matenon. La palavo, ia rizaĵo, estas la tipa uzbeka manĝo. Hodiaŭ ni vizitos ĉiujn grandajn konstruaĵojn de Tamerlano kaj liaj posteuloj. Moskeoj, religiaj lernejoj kaj maŭzoleoj impone elstaras super la malgrandaj domoj de la urbo. Ĉi tie, malsame ol en Buhara, escepte de la monumentoj, oni alterigis konstruaĵojn, kiujn anstataŭis ĝardenoj kaj stratoj, tamen dankindas ke oni ne konstruis altajn konstruaĵojn. Ĉi-nokte ni tranoktas ĉe hotelo Aziza. Vespermanĝo kostas 3 dolarojn kaj tranokti kun matenmanĝo 10. Estas komforta hotelo kun centra korto kaj la ĉambroj ĉirkaŭe. Ni vespermanĝas surstrate kun niaj du gvidantoj kaj germana junulo kiu ankaŭ gastas en la hotelo. Blanka uzbeka vino de alta kvalito ĝojigas al ni la nokton. Ni manĝas kvazaŭ hejme, babilas kaj ĝuas de la nokta samarkanda trankvileco. |
 | |||
|