|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
1 DE SETEMBRE. A 67 DIES DE L’ARRIBADA A les 8.00 vam quedar per esmorzar i a les 7.30 ja està la taula parada amb la panera de fruita, els plats i les tasses de te. El menjar és abundant i ens porten almenys deu tipus diferents de formatges i melmelades. Especialment cal destacar les de figa trinxada i sencera. A uns veïns japonesos que tenim els demanem si saben com es va a Pequín o Shangai al Japó. Ens donen la informació, però ens asseguren que són tres dies de viatge amb vaixell i que sols en surt un cada setmana. Això ens pot fer retardar molt el viatge i, probablement, no trobarem cap vaixell a Tòquio per arribar a temps a Los Angeles. Aquest viatge primer semblava difícil: ara es veu impossible. Buhara era una ciutat important en la ruta de la seda. Per aquí passaven la majoria de caravanes que es dirigien a la Xina. Aquí paraven, descansaven, intercanviaven objectes, compraven, venien i pregaven. D’això, en són una prova els caravaners que hi ha, les mesquites i les madrasses. En dues parts de la ciutat hi ha cruïlles de carrers coberts: són les diferents opcions de la ruta. Estan cobertes perquè al mateix temps que indiquen l’encreuament, serveixen per fer intercanvis comercials. Tot el conjunt conserva l’arquitectura i l’harmonia de fa 500 anys. Afortunadament, Buhara no està contaminada per construccions modernes... ni se n’han destrossat les velles. Les noves, a més, es fan a l’estil antic. Aquí hi va viure l’emir de Buhara fins a la revolució comunista de 1920. Amb el tsar, el regne tenia un estatus especial que es va acabar amb l’arribada de Lenin al poder. L’emir se'n va anar a l’Afganistan i ara bona part dels seus hereus viuen als Estats Units, on un hi fa de taxista. Aquí hi tenia un gran palau i una residència d’estiu molt ben conservada. Darrere la residència hi ha les habitacions de les cinc dones i les quaranta concubines que tenia. Enfront, un gran llac artificial i una glorieta elevada sobre un angle del llac. Conten que allí es posava l’emir a reposar, mentre les concubines nedaven. En algun moment llançava una poma a la piscina i la que l’agafava podia passar la nit amb ell. Al migdia un segur descendent de Gengis Khan, amb un Nexia nou, ens espera per portar-nos a Samarcanda. La ciutat de Tamerlà el Gran, el conqueridor, l’invencible, que va conquerir des de l'Índia fins al Bòsfor, el que va donar la glòria al poble usbec que ara es reivindica per donar contingut a la recent independència de Moscou. Ens trobem amb en Vladímir, que ens porta a casa seva i ens ensenya una part de la ciutat fins que es fa de nit. No ens desagrada gens: creiem que la fama que té està ben justificada. ----------------------- 1an de septembro 2002. 67 tagojn antaŭ la reveno Ni interkonsentis matenmanĝi je la 8a h. kaj je la 7‚30 h. jam surtabliĝas korbo kun fruktoj, teleroj kaj teo-tasoj. La manĝo estas abunda kaj oni disponigas al ni almenaŭ 10 malsimilajn fromaĝojn, marmeladojn, ktp. Elstaras tiu de tranĉitaj figoj. Al japanaj najbaroj ni demandas kiel vojaĝi de Pekino aŭ Ŝhanghai al Japanio kaj ili informas ke ni bezonos tri tagojn per ŝipo, kiu nur startas unufoje semajne. Tio povas ege prokrasti nian vojaĝon kaj eble ni ne trafos ŝipon en Tokio por alveni en Los Angeles ĝustatempe. Tiu vojaĝo kiu ŝajnis malfacila, nun ŝajnas neebla. Buhara estas grava urbo en la silka vojo, kaj ĝin trapasis preskaŭ ĉiuj karavanoj vojaĝantaj al Ĉinio. Tie ili haltis, ripozis, interŝanĝis objektojn, aĉetis, vendis kaj preĝis. Atestas tion la ekzistantaj karavanejoj, moskeoj kaj religiaj lernejoj. Ĉe du lokoj de la urbo estas kovritaj vojkruciĝoj kun malsamaj vojelektoj kaj tie mem ankoraŭ okazas komercaj interŝanĝoj. Buhara konservas la harmonian arkitekturon de antaŭ 500 jaroj, kaj la novajn konstruaĵojn oni faras laŭ la malnova stilo. Ĉi tie loĝis la emiro de Buhara ĝis la komunista revolucio de 1920. Kun la caro la regno havis specialan statuton, kiu finiĝis pro la revolucio. La emiro fuĝis al Afganistano kaj nun granda parto de siaj posteuloj loĝas en Usono, unu eĉ estas taksiisto. La emiro havis grandan palacon kaj somerrezidejon bone konservitan. Malantaŭ la rezidejo estas la ĉambroj de liaj 5 edzinoj kaj 40 konkubinoj, kaj fronte granda artefarita lago kun kiosko en angulo de la lago. Oni rakontas ke tie la emiro ripozis kaj la konkubinoj naĝis kaj li ĵetis pomon en la lagon kaj tiu kiu sukcesis ĝin preni, tiu rajtis tranokti kun la emiro. Tagmeze, iu certa posteulo de Gengis Khan, kun nova Nexia, atendas por nin akompani al Samarkando, la urbo de Tamerlano, la granda, la nevenkebla, la konkerinto ekde Hindio ĝis Bosporo. Tiu kiu glorigis la uzbekan popolon, kiun nun oni volas memorigi por doni konsiston al la nova sendependeco. Ĉi tie ni renkontas Vladimir, kiu akompanas nin siahejmen kaj montras al ni parton de la urbo laŭ nokta itinero. Estas belege, ĝi pravigas sian famon. |
 | |||
|