|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
30 D’AGOST. A 69 DIES DE L’ARRIBADA És el dia d’abandonar l’Iran i, com sempre, ens sap greu. Hem de deixar enrere el país on tot està prohibit menys el que està permès. En tres dies hem begut alcohol, hem fumat en públic, hem vist les orelles i els cabells d’una noia a internet i hem escoltat música prohibida en un taxi. Hem fet tantes coses prohibides que qualsevol xiïta que se n'assabentés es conjuraria per enviar-nos al més cru dels inferns. A la sortida de l’hotel ens espera en Mohamed Alí, amb un càmera, un micròfon i tot l’equip de gravació. Quin tipus, en Mohamed. Ens espera fins que baixem per no molestar-nos. Ens vol fer una entrevista per a la televisió iraniana que sortirà per tot el país i, segons diu, per tot el món. Ens fa una entrevista d'uns 15 minuts i ens acomiadem del país per televisió, pujant a una taxi i movent la mà. Millor impossible! A la frontera del Turcmensitan hi trobem en Murat i en Shirin, un matrimoni que vénen de fer vacances a l’Iran. Aquesta frontera és una de les marcades com a perilloses i no convé fiar-te de ningú. Ells sols parlen rus. Nosaltres portem un diccionari, així que el traiem i comencem a xerrar en la llengua de Tolstoi. Per anar a l’Usbequistan ens recomanen d'agafar un tren a Turkmenabat en direcció a Samarcanda. Ells es preocuparan de tot. Agafarem un taxi tots quatre, anirem al seu poble i des d'allà agafarem el tren. ----------------------- 30an de aŭgusto 2002. 69 tagojn antaŭ la reveno Hodiaŭ ni devas forlasi Iranon, kaj kiel kutime ni bedaŭras tion. Ni forlasos la landon kie ĉio estas malpermesita, escepte de tio kio estas permesita. Ni dum tri tagoj trinkis alkoholon, fumis publike, vidis la orelojn kaj harojn de junulino en interreto, aŭskultis malpermesitan muzikon en taksio, uzis la puran manon por malpuraj celoj. Tiom da malpermesitaĵojn ni faris, ke iu ajn ŝijaisto informita pri tio forĵetus nin en la plej teruran inferon. Ĉe la hotelenirejo atendas nin Mohamet Ali, kiu volas intervjui nin por la irana televido elsendita por la tuta lando kaj eĉ eble tra la tuta mondo. Li demandas al ni dum 15 minutojn kaj ni adiaŭas la tutan landon per televido dum ni eniras en taksion svingantaj la manon. Pli bone ne eblas. Ĉe la turkmena landlimo ni trovas Murat kaj Shirin, geedzoj kiu revenas ferie el Irano. Ĉi tiun landlimon oni anoncas kiel danĝeran kaj oni devas fidii neniun.Ili ne parolas la anglan, nur la rusan. Per vortaro ni ekkuraĝas paroleti la lingvon de Tolstoi. Por vojaĝi al Uzbekistano ili rekomendas entrajniĝi en Turkmenabat laŭ direkto al Samarkando. Ili prizorgos ĉion. Ni 4 prenos taksion ĝis ilia vilaĝo kaj de tie ni entrajniĝos. |
 | |||
|