|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
26 D’AGOST. A 73 DIES DE L’ARRIBADA Nits de controls de la policia. N’hem passat almenys quatre en diferents pauses de conducció. Suposem que busquen possibles elements contaminadors de la societat iraniana. Aquí, el fet diferencial funciona i no ens han mirat ni una sola bossa. Afortunadament hem pogut passar una botella de crema de cafè que ens van donar a Romania i que està boníssima. Sembla que és mes estrany veure dos catalans passar la frontera que un iranià bevent una copa de Magno... El sol comença a sortir i va tenyint l’ampli horitzó d’un vermell brillant que s’escampa per les terres grises i lila de l’estepa i les muntanyes sovint desgastades i arrodonides. El paisatge no canvia i es fa tan pesat com el viatge. De sobte, l’autocar xiula, trontolla i se’n va cap a una vora. Un cotxe està avançant un camió, nosaltres anem per la vorera i passem tots tres: és l'Iran. Diuen que conduir a l'Iran estaria bé si no fos per la forma tan particular que tenen d'entendre el codi de circulació. Les plantacions de panís es van substituint per les de mill. Els pagesos continuen segant el blat i l'herba que van assecant i acumulant en grans pallers per a menja de les bèsties a l’hivern. Per a l’hivern també estan preparant el material combustible: aquí no hi ha arbres i, per tant, tampoc llenya. El combustible per al foc el fan dels fems de vaca i palla premsats, acumulats a la porta de casa en forma de piràmides. La vaca, a l'Iran, és com per nosaltres el porc: s’aprofita tota. Primera parada per esmorzar. La foto de Khomeini i de Khamenei presideixen la gran sala del bar. Amb pocs diners mengem unes olives negres, mantega, mel i molt de pa. Un dels viatgers de l'autocar sembla que ens vol dir alguna cosa, després de dos dies de viatge: -How are you? -Molt bé, gràcies, i vostè? -Molt bé, gràcies. Primera lliçó d’anglès passada, anem per la segona: -Spain football, Barcelona, Van Gal. Se li ha acabat el guió. Menys mal. Arribem a Teheran. Les cames estan inflades i la posició del quatre comença a castigar-nos el cos. Un eixam de taxistes ens ofereixen els seus serveis. N’agafem un perquè ens porti a una cabina, des d'on truqem a en Hamzeh. En Hamzeh és un enginyer de telecomunicacions que va aprendre l'esperanto de manera autodidacta. Vam quedar-hi i vam anar a casa seva. Una llar senzilla, però molt acollidora, feta a l’estil oriental, sense cadires i amb catifes i coixins. Amb el lavabo oriental, és clar. Hamzeh es preocupa per nosaltres, ens truca els trens, ens porta a sopar, ens ensenya Teheran i com s'han de creuar els carrers en ple trànsit. Sí que era veritat allò de la interpretació del trànsit. Arribem a casa sans i estalvis i anem a buscar ben aviat aquella posició horitzontal tan desitjada. Fins demà. --------------------------- 26an de aŭgusto 2002. 73 tagojn antaŭ la reveno Noktoj polickontrolaj. Almenaŭ 4 ĉe stirpaŭzoj, supozeble serĉante kontaĝajn ulojn de la irana socio. Ĉi tie la trajta diferenco valoras kaj oni traserĉis al ni eĉ ne unu sakon. Feliĉe ni povis reteni bonegan kafkreman botelon, donacitan al ni en Rumanio. Ŝajnas pli strange vidi du katalunojn trapasantajn la landlimon ol iranano trinkanta konjakon. La suno ekaperas kaj kolorigas la larĝan horizonton per brilanta ruĝo kiu etendiĝas sur la griza kaj helviola tero de la stepo kaj sur la ofte eluzitaj kaj rondigitaj montoj. La pejzaĝo ne ŝanĝiĝas kaj fariĝas tiel monotona kiel la vojaĝo. Subite la buso fajfas, balanciĝas kaj flankeniras, ĉar aŭtomobilo antaŭiras kamionon, ni devas eniri la vojrandon kaj la tri pasas: jen Irano.Oni diras ke la ĉi tiea ŝoforado estus bona se oni ne havus specialan formon kompreni la cirkuladkodon. La miliaj kampoj anstataŭas la maizajn. La kamparanoj daŭre falĉas la tritikon kaj la herbon, kiujn oni sekigas kaj stakigas por dumvintre nutri la bestojn. Por la vintro ankaŭ oni preparas brulaĵon, sed ĉi tie ne estas arboj kaj ankaŭ ne brulligno.La brulaĵon oni faras el bovina sterko, kiun oni amasigas piramide ĉe la hejmpordo.Ĉi tie la bovino estas kvazaŭ la porko ĉe ni, ĉio utilas. Unua halto por matenmanĝi.La fotoj de Khomeini kaj de Khamenei prezidas la kafejan salonon. Ni manĝas tre malmultekoste nigrajn olivojn, buteron, mielon kaj multan panon. La kunvojaĝanta spritulo intencas ion diri al ni, post dutaga pripensado: How are you?, Tre bone, dankon, kaj vi?, Tre bone, dankon! Superita la unua angla leciono, ni alpaŝu la duan: Hispanio, futbalo, Barcelono, Van Gaal, Rivaldo ne bone kun Van Gaal. Sed ili ne bone kongruis kaj li foriris, des pli bone. Barcelono estas bona teamo, sed ĉi tie ni plejparte simpatias kun Real Madrid. Ni esperas ke li ne konu la aferon Puskas. Lia skizo finiĝis. Bonŝance! Ni alvenas al Teherano. Niaj kruroj ŝveliĝis kaj la korpo ekdoloras. Taksista amaso venas proponi siajn servojn. Ni veturas ĝis telefonbudo kaj telefonas al Hamzeh, inĝeniero pri telekomunikado, kiu memlernis Esperanton. Ni interkonsentas rendevui ĉe li. Simpla orientstila loĝejo, sed tre invita, sen seĝoj, sed kun tapiŝoj kaj kusenoj. Kun orienta necesejo kompreneble. Hamzeh zorgas pri ni, telefonas pri trajnaj horaroj, invitas nin vespermanĝi, montras al ni Teheranon kaj kiel trapasi la trafikplenajn stratojn. Veras tio de la speciala kompreno de la cirkulkodo. Ni revenas hejmen tute sanaj kaj tuj enlitiĝas. Ĝis morgaŭ. |
 | |||
|