|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
25 D’AGOST. A 74 DIES DE L’ARRIBADA Les parades per evacuar líquids i esporàdicament algun sòlid es van succeint, igual com els paisatges monòtons de l’estepa turca. Camps de blat, muntanyes grises, herbes seques, vaques i algun arbre de tant en tant. Al principi sembla interessant, però al final ja cansa. Llegim un fulletó que parla de l'Iran. Ens concentrem en la part de la indumentària, tan important per al govern xiïta. Les dones han d’anar pel carrer completament tapades, si pot ser amb color negre, i sols poden ensenyar la cara, les mans i els peus. Els pantalons curts no hi estan permesos, excepte que demostris que ets un esportista. Per a cada llei, sempre hi ha una excepció. També diuen que anar barbut o portar una barba d’alguns dies està ben vist a l'Iran. Aquesta norma si que ens va perfecta! Avui entrem a l'Iran i hem de posar el rellotge una hora i mitja més. Acabem de guanyar 2,30 hores al sol. Els perses volen ser diferents en tot i fan les coses com més ajustades millor. Per exemple, l’any comença amb l’arribada de la primavera i el fan exacte en el temps, per la qual cosa pot començar a la matinada o a la tarda o a l’hora exacta en hores, minuts i segons. No està gens malament: només per estalviar-se els febrers de 29 dies, ja val la pena començar l’any, per exemple, a les 11 del matí. A l'Iran també hi tenim el primer contacte amb els lavabos orientals. Hi ha una part que, precisament, els turcs anomenen 'lavabo' i que és rentar-se les mans. iI l’altra, la zona d’evacuació, formada per una placa turca (i mai millor dit), una aixeta i una galleda o goma, sense paper. És el nostre primer contacte amb la cultura de la mà pura i la impura. La dreta pura per menjar, i l’esquerra impura per netejar. Els companys de viatge ens miren, però ningú s’atreveix a trencar el glaç. Tots van vestits amb roba de marca, probablement falsificada, fumen tabac americà i segurament van a Turquia per beure-hi cervesa i visitar algun cabaret per veure la dansa dels vels. Un noi paquistanès és, juntament amb nosaltres, el tercer fet diferencial de l'autocar. Hi mantenim una petita conversa en anglès. També hi viatgen algunes dones, acompanyades pels marits, és clar. La frontera turca és la imatge del país, on tot es comença i res o s’acaba. Els ferros, pedres, ciment, camions d’obres, camions TIR, autobusos, passatgers i professionals del canvi il·legal es mesclen caòticament pels camins de terra i de pols. No hi ha edificis i tot es redueix a una tenda amb una taula i una màquina d’escriure. Sobre un arxivador, el pare de la pàtria turca, amb el rostre cremat pel sol i la pols, no es posa les mans al cap perquè no pot. A la frontera iraniana, les coses pinten una mica millor pel que fa als edificis. Uns edificis nous, amb un gran rebedor. La foto de l’aiatol·là Khomeini presideix la sala, mentre a la tele fan la pregària de la tarda en directe. A l'Iran no s'hi pot entrar alcohol, ni revistes, ni droga, ni cap element que pugui distorsionar la vida clerical actual. Per això les cues són tremendes. Ens precedeix un autocar on sembla que tothom ha comprat el mateix: a les grans bosses de ràfia s'hi uneixen, exactament, 34 lots de microones, fregidora i vaixella. Segurament, alguna ferreteria iraniana està important sense aranzels... Creuem la frontera. El fet diferencial funciona i passem primer que ningú. Però tot és molt pesant: han estat quatre hores de frontera acumulades a les trenta de viatge. La primera frontera, la passem amb èxit, però molt cansats. --------------------------- 25an de aŭgusto 2002. 74 tagojn antaŭ la reveno Sinsekvas la haltoj por forpeli likvaĵojn kaj sporade solidaĵojn, same kiel la monotonaj pejzaĝoj de la turka stepo. Tritikaj kampoj, grizaj montaroj, sekaj herboj, bovinoj, kaj iu arbo de tempo al tempo. Dekomence ŝajnas interesa, sed finfine lacigas. Ni legas informfolion pri Irano. Ni atentas pri la kostumoj, grava afero por la tiea registaro. La virinoj surstrate devas vesti tute kovritaj, laŭeble nigre, kaj nur povas montri la vizaĝon, la manojn kaj la piedojn. La mallongaj pantalonoj estas malpermesitaj, escepte se vi povas pravigi ke vi estas sportisto, por ĉiu leĝo ekzistas escepto. Ankaŭ uzi barbon aŭ plurtagan nerazitaĵon estas bone akceptita. Perfekta normo por ni. Hodiaŭ ni eniras en Iranon kaj devas aldoni pliajn horon kaj duonon al niaj horloĝoj. Ni tuj gajnos 2‚30 horojn al la suno. La persoj pri ĉio volas diferenciĝi kaj pro tio estas tre precizaj. Kiel ekzemplo la jaro komenciĝas kun la alveno de la printempo kaj oni alĝustigas ĝin kun la reala tempo, tial ĝi povas komenciĝi frumatene, vespere aŭ precize je horoj, minutoj kaj sekundoj. Tre bone, nur por ŝpari la 29-tagajn februarojn valoras la penon komenci la jaron, ekzemple je la 11a matene. Ĉi tie ni havas la unuan kontakton kun la orientaj necesejoj. Ekzistas la parto, kiun la turkoj nomas ĝuste lavabon por lavi la manojn kaj la alia la forpela zono, kun turka plato (neniam pli trafe), ekrano kaj sitelo aŭ gumtubo, sen papero. Estas nia unua kontakto kun la kulturo de la mano pura kaj de la malpura. La dekstra pura mano por manĝi, la maldesktra malpura por lavi la kloakon. Kie vi estas faru kion vi vidas, sed ni kolektas kiel eble paperajn buŝtukojn. Niaj kunvojaĝantoj rigardas nin, sed neniu kuraĝas ekparoli. Estas iu tre sprita, kalveta, diketa kun lipharoj. Ĉiuj vestas markojn, eble falsajn, fumas usonan tabakon kaj eble vizitis Turkion por trinki bieron kaj ĉeesti kabareton por rigardi la vualdancon. Pakistana junulo kun ni estas la diferenca trajta triopo en la buso. Ni mallonge konversacias angle. Ankaŭ kunvojaĝas kelkaj virinoj, kompreneble kun la edzoj. La turka landlimo estas bildo de lando, kie ĉio komenciĝas kaj nenio finiĝas. La feraĵoj, ŝtonoj, cemento, laborkamionoj, busoj, pasaĝeroj kaj profesiuloj de la eksterleĝa monŝanĝo ĥaose miksiĝas sur la teraj polvaj vojoj. Malestas konstruaĵoj, estas nur tendo kun tableto kaj tajpilo. Sur arkivujo, la patro de la turka patrujo, kun la vizaĝo rostita pro la suno kaj la polvo, ne subtenas sian kapon per la manoj, ĉar li ne povas. Subite granda sako transsaltas kradon kaj knabo kaŝe prenas ĝin kaj iras al aŭtomobilo. Ĉe la irana landlimo estas novaj konstruaĵoj kun granda atendejo, la foto de Khomeini prezidas la salonon kaj en la televido oni rekte dissendas la vesperan preĝadon. En Iranon estas malpermesite enporti alkoholon, revuojn, drogojn kaj nenion alian kio povus distordi la nuntempan religian vivon. Tial la vicoj estas teruraj. Nin antaŭas buso kie ŝajne ĉiuj aĉetis la samon. Krom la grandaj rafiaj sakoj sumiĝas ekzakte 34 kompletoj de mikroondaj fornoj, fritiloj kaj manĝilaroj. Eble iu irana feraĵvendejo importas sen doganpago. Ni trairas la landlimon. La diferenca trajto valoras kaj ni pasas la unuaj. Ĉio estas tamen tre peza, pliaj 4 landlimaj horoj aldone al tiuj 30 vojaĝaj. Ni trapasas sukcese la unuan landlimon sed tre lacaj. |
 | |||
|