|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
24 D’AGOST. A 75 DIES DE L’ARRIBADA Un xiulet sona sobre la tauleta de nit. Són les 6 del matí i ens hem d’aixecar aviat per veure una mica Istanbul i fer algunes fotografies. Sortim de l'hotel i agafem un dels tramvies que travessen la ciutat per anar a la zona del Bòsfor. A les 7 del matí, bona part dels 10 milions d'habitants d’Istanbul comencen la tasca diària dedicada, principalment, a comprar i vendre tot el que tenen a l'abast. Al mar, els pescadors s’amunteguen als ponts amb les seves canyes per mirar de treure'n algun peix. Algú ho aconsegueix. És la primera vegada que veiem pescar alguna cosa... Travessem el pont, fem fotos i anem a veure un dels monuments més famós de la ciutat: el Topaki, la mesquita blava. Caminem pels carrers a la recerca d’una cara, d’una notícia, d’un racó per fotografiar. Intentem treure el suc, en el poc temps que tenim, d’una ciutat que té desenes de coses per veure i per descobrir. Fem l'última ullada al gran basar, perquè al matí és possible que sigui diferent. A les 14.00, anem a agafar l’autobús que no arriba fins a les 15.00. La calor és insuportable. Mirem de passar com podem esperant que arribi l’autobús d’un moment a l’altre. Al final, arriba un microbús que ens carrega a dins amb maletes i tot, i amb una calor que mata. I és que a l’estació d’autobusos es veu clarament que Istanbul és una ciutat comerç. Grans bosses de ràfia s’acumulen al voltant dels xofers que no saben on posar-les. Alguns ja han pres la determinació de desmuntar alguns seients per mirar d'encabir-ho tot. Nosaltres encara ens n'hem sortit prou bé. Comencen el viatge cap a la gran Armènia, com dia el venecià Marco Polo, cap a la terra on, segons ell, hi havia moltes fonts d’on brollava un oli negre que la gent feia servir per guarir-se. Hi anaven de tots els llocs a buscar aquell oli que era molt valorat per curar els camells. Com podia saber Marco Polo que aquell (petr)oli, al cap d’un temps, faria moure el món? Deixem Istanbul i ens queda el regust amarg de no haver-hi dedicat prou temps. Aquest potser serà el problema del nostre viatge a partir d’ara: que ens faltarà temps per a tot. ---------------------------- 24an de aŭgusto 2002. 75 tagojn antaŭ la reveno Fajfilo aŭdiĝas sur la noktotablo. Estas la 6a horo matene kaj ni devas tuj ellitiĝi por turismi en Istambulo kaj ion foti. Ni eliras kaj prenas iun el la tramoj kiuj trapasas la urbon cele al Bosporo. Je la 7a h. matene la plej granda parto de la 10 milionoj da enloĝantoj de Istambulo jam eklaboras ĉefe por aĉetado kaj vendado de io ajn. Ĉe la maro la fiŝkapsistoj amasiĝas ĉe la pontoj laŭcele kapti kelkajn fiŝojn. Iu sukcesas, kion unuafoje ni vidas. Ni trapasas la ponton kaj vizitas la plej famajn monumentojn de la urbo, la Bluan moskeon kaj la muzeon Topaki. Ni promenas tra la stratoj serĉante tiun vizaĝon, tiun novaĵon aŭ tiun lokon fotografiindan. Ni klopodas atingi ĉion eblan per la malmulta disponebla tempo en urbo kun tiom da vidindaĵoj, nek 10 tagoj sufiĉos. Ni rigardas lastfoje la grandan bazaron, hodiaŭ pli trankvila kaj malplena, kaj multaj interesiĝas pri nia diĝita fotilo eĉ iu proponas ĝin aĉeti. Eble estus bona negoco kunporti kelkajn kaj vendi ilin survoje. Je la 14a ni pretas enbusiĝi, tamen la buso alvenas je la 15a. La varmo estas neeltenebla. Finfine alvenas malgranda buso kaj ni kaj valizoj enbusiĝas kun sufoka varmo. Ĉe la bushaltejo oni konstatas ke Istambulo estas komerca urbo. Grandaj rafiaj sakoj amasiĝas ĉirkaŭ la ŝoforoj kiuj ne scias kiel enmeti ilin, eĉ iuj jam decidis malmulti kelkajn sidlokoj. Ni ekvojaĝas al la granda Armenio kiel nomis ĝin Marko Polo, al la tero kie laŭ li estis multaj fontoj el kiuj ŝprucis nigra oleo, kiun la tieaj homoj uzis kuraccele. El multaj lokoj iris tien homoj por preni tiun oleon tre ŝatata por kuraci kamelojn. Kiel povus imagi Marko Polo ke tiu oleo kun la tempo fariĝos ŝlosilpovo. Ni lasas Istambulon kun amara sento ne dediĉi al ĝi pli da tempo. Eble tiu estos de nun la ĉefa problemo de nia vojaĝo, mankos tempo por ĉio. |
 | |||
|