|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
22 D'AGOST. A 77 DIES DE L'ARRIBADA El tren amb bitllet a Bucarest, ràpid i extraràpid amb seient de primera, està parant a l’estació de Bucarest ben d'hora. Com sempre, a en baixar-ne ja ens espera un possible taxista, guia, amic i taxidermista. El que faci falta. Li diem que no necessitem res, però ell hi insisteix. S’enganxa a nosaltres i d’alguna manera s’assabenta de tot el que diem. Que volem agafar un taxi oficial? Ens ensenya aleshores el seu carnet oficial. Que volem deixar les bosses a la consigna? Allà hi treballa la seva dona. Al final anem a la consigna nosaltres, les maletes i el possible taxista. A les 7.15, la cua a l’Ambaixada dels Estats Units a Bucarest és monumental. L’ambaixada és un edifici antic al centre de la ciutat, molt ben conservat i amb mesures de seguretat extremes, com a Londres. Un quart d'hora més tard comença l’organització de la cua: primer els que tenen cita i, darrere seu, els que no. L’organització ha funcionat prou bú. Nosaltres som els últims. I és que tothom hi va a buscar un visat per treballar als Estats Units, mentre que nosaltres, uns catalans, hi anem per fer la volta al món. Ens fan les preguntes de rigor, però amb bon rotllo. Tenim l’entrevista amb el cònsol, que per cert és un home molt amable, i al final ens concedeixen el visat. S'ha fet el miracle! Per entrar als EUA, encara que sigui de pas, has de demostrar que tens mitjans per pagar el viatge i que al teu país et guanyes bé la vida. Has de demostrar, en definitiva, que tornaràs a casa. Amb el passaport a la butxaca, aprofitem per visitar una mica Bucarest, el París de Romania. És possible... el que hi veiem ens agrada prou. Però no tenim gaire temps: ens espera un autocar per anar cap a Istanbul. Travessem camps i camps de blat de moro i de gira-sols. Entrem a Bulgària pel Danuvi, la frontera natural dels dos paísos. Aquí sí que definitivament el Danuvi no és blau. Som al país dels Balcans, del iogurt, de Hristo Stóitxkov i del rei republicà. Segons diuen, d’aquí va arribar el primer iogurt a Barcelona, que va donar nom a la marca Danone, i aquí és on per primera vegada un rei s’ha desposseït dels privilegis i s’ha vestit amb una granota per treballar. Nosaltres a l’autocar esperem que algú tregui una botella d’anís, una cullera per fer-la sonar i que canti una jota. Com que ningú s’hi anima, ens adormim. ----------------------- 22an de aŭgusto 2002. 77 tagojn antaŭ la reveno 6‚15 La trajno ekaltas en la stacidomo de Bukaresto. Kiel kutime elvagoniĝinte jam atendas nin eventuala taksisto, gvidanto, amiko aŭ kio ajn. Ni klarigas ke ni bezonas nenion, sed li insistas. Li alkroĉas sin al ni kaj iel li komprenas kion ni diras. Se ni deziras oficialan taksion li montras sian oficialan ŝoforrajtigilon. Se ni deziras deponi la valizojn, tie laboras sia edzino. Finfine ĉe la deponejo ni, la valizoj kaj la ebla taksisto. Ni deponas la valizojn al tiu, kiu ne ŝajnas la edzino de la persistemulo kaj ni rapidas serĉi taksion. La amiko finfine laciĝas kaj foriras. 7‚15 La vico da atendantoj en la usona ambasadejo en Bukaresto estas grandega. La ambasadejo estas antikva konstruaĵo en la urbocentro, bone konservita kaj kun maksimumaj protektiloj kiel en Londono. Je la 7‚30 komenciĝas la organizado de la atendovico, unue tiuj kiuj interkonsentis rendevuon, poste tiuj kiuj ne havas ĝin envicigitaj kvinope. La organizado bone funkciis, ni estas la lastaj. Dekomence ĉiuj volas helpi nin, pro tio ke ni estas novuloj en la vico. Ĉiuj celas vizon por labori en Usono kaj ni hispanoj kiuj ĉirkaŭiras la mondon. Oni faras al ni la kutimajn demandoj sed simpatie. Ni rendevuas kun la konsulo, cetere tre afabla homo, kaj fine ni ricevas la vizon. La miraklo okazis. Por eniri en Usonon eĉ transire, vi devas pruvi ke vi havas rimedojn por pagi la vojaĝon, ke en via lando vi bonstatas kaj ke definitive vi revenos hejmen. Nun ni devas atendi la pasporton kiu estos preta post unu horo. Ni eniras en apudan kafejon, ĝi estas komplete ligna, dekoraciita per truitaj pendigitaj sakoj kaj ŝnuroj fiksitaj en la muroj kaj kolonoj, la tabloj estas rondaj kaj kelkaj rektangulaj. La tuto aspektas bele. Daŭre oni aŭdas la kanzonojn de Demi Russos. Je la dektria horo ni ricevas la pasporton kun la vizo kaj ni kisas ĝin. Neniam ni imagis ricevi ĝin dum unu sola mateno. Ni vizitas iomete Bukareston kiu laŭ onidiroj estas la Parizo de Rumanio. Eblas, ĉar ĉio vidita estas sufiĉe bela, escepte de tio malzorgita. Ni enbusiĝas cele al Istambulo. Ni ade trapasas maizajn kaj sunflorajn kampojn. Transpasinte la Danubon ni eniras en Bulgarion kiu estas la landlimo inter la du landoj. Ĉi tie la Danubo ne plu estas blua. Ni estas en Balkanujo, lando de la jogurto, de Hristo Stoickov kaj de la respublikana reĝo. Oni diras ke de ĉi tie alvenis la unua jogurto al Barcelono, kiu poste nomiĝis laŭ la marko Danone kaj ĉi tie unuafoje reĝo senigis sin de la privilegioj kaj vestis laborkostumon. Ni en la aŭtobuso atendas ke iu montru anizan botelon, frapu ĝin per kulereto kaj kantu kaj ni iom festu. Sed neniu ekagas. Ni endormiĝas. |
 | |||
|