|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
21 D'AGOST. A 78 DIES DE L'ARRIBADA Són les 2.30. Passaport i control. Hem de sumar una hora més al rellotge: acabem de guanyar la primera hora al sol. Els fumadors més empedreïts comencen la marxa cap al passadís a la recerca del primer alè de nicotina. Entra un policia romanès al vagó, gran i amb cara de pocs amics. Constreny els llavis per aconseguir un posat més dur i ens pregunta si portem armes, municions, bombes o alguna cosa per fer mal. Nosaltres li diem que no. Davant de preguntes estranyes, respostes contundents... és el millor. Als lavabos no hi ha paper, però sí tovallons. Sembla que trobar les dues coses a partir d’ara serà prou difícil. A la paret hi ha una fotocòpia de tot el plànol del circuit d’aigua. Suposem que així, si es trenca, sempre hi haurà algú que ho arreglarà. Els romanesos són gent de recursos i ho poden solucionar tot. Per la carretera es veuen carros amb quatre rodes de goma, estirats per cavalls. És el transport més típic de la regió dels Carpats, encara que ara s’està substituint pels cotxes. Aquí les fàbriques automobilístiques de tota la vida han estat Dacia, Aro i el camió Roman. El Dacia és el vehicle que té tothom, el nostre R-12. Nosaltres anem a les Dàcies, un territori conquistat pel tarragoní Trajà, o millor dit a Transsilvània, la terra del comte Dràcula. A Sighisoara, la ciudad on va viure el sanguinari Vlad Tepes, que va donar nom a la novel·la de 'Dràcula', hem quedat amb l'Elisabet, en Basile i en Pex, tres bons amics nostres. Amb ells fem una ullada per la ciutat: carrers estrets, cases pintades de groc i blau, muralla, castell en una punta... tot plegat, preciós. És una composició similar a la del castell de Buda, a Budapest. Esmorzem en un bar: un tall de llom a la brasa, amb patates, amanida de col, cervesa i molt de pa. Estem com a casa. Més tard viatgem a Targu Mures, la capital de la província de Mures. Allí ens trobem amb el fill de l'Elisabet i en Basile, en Paul. Per fi ens podem dutxar, posar al punt les fotos i els apunts, i canviar-nos. Des d'allà mateix truquem a l’Ambaixada dels EUA a Bucarest i ens diuen que si a les 7.30 del matí hi som, al migdia obtindrem el visat que ens mancava. No ens ho creiem! Recordem que a tot arreu ens eien que necessitàvem, almenys, deu dies, i encara per favor! Prenem la decisió, ens la juguem i paguem els 130 euros per avançat: si surt tot bé, ja tenim mig viatge a la butxaca. I si surt malament, perdrem els 130 euros i l’aposta. És l'última oportunitat. Visitem Targu Mures de pressa, amb els parcs i la casa de la vila. Fem fotos de tot i de tots... i preparem l’equipatge. Comprem un bitllet per Bucarest. A les 23.00 surt el tren. El sistema de servei de bitllets és antic però efectiu: cada viatge té assignat un cartronet amb un forat al mig per penjar-lo. Per cada viatge pots tenir fins a 4 cartronets: un per al trajecte, l’altre per al tren ràpid, l’altre per a l'extraràpid i l’altre per a primera. El tren va quasi buit. A Romania la gent no creu en el tren i el tren no fa res perquè la gent hi cregui. Els vagons estan bruts, els lavabos rovellats, tot fa olor de vell. Quatre bitllets per a aquest tren. El revisor lliga la porta amb una cadena i un fermall i se’n va a complir la seva feina. En Joaquim obre la porta del final de tot per fer una foto a la lluna. Anem cap a Bucarest. ----------------- 21an de aŭgusto 2002. 78 tagojn antaŭ la reveno 2:30 Pasporta kontrolo. Joaquim ekstaras rapide kaj kapbatas la supran liton. Ni devas aldoni unu horon al niaj horloĝoj: ni ĵus gajnis la unuan horon al la suno. La plej persistaj fumantoj aperas en la koridoroj serĉante la unuan nikotinan spiron por la korpo. Eniras la rumana policano, maljuna kaj kun malamika mieno. Li streĉas la lipojn por aspekti pli severa kaj demandas al ni, ĉu ni kunportas armilojn, municion, bombojn aŭ ion danĝeran. Ni neas; ĉe strangaj demandoj, pli bone respondi aplombe. En la necesejo mankas papero, sed tamen estas mantukoj. De nun trovi ambaŭ aferoj ŝajne estos tre malfacile. Surmure estas plano pri la akva cirkvito, kio faciligas la riparon de eventuala paneo. Rumanoj estas rimedoplenaj homoj kaj povas ĉion ripari. Surŝosee oni vidas ĉarojn kun gumradoj, tiritaj de ĉevaloj. Estas la plej tipa transportilo en Karpatoj, sed nun nepre anstataŭitaj de la aŭtomobiloj. Ĉi tie la ĉiamaj aŭtomobilaj markoj estas Dacia, Aro kaj la kamionoj Roman. Dacia estas la ĉiesa aŭtomobilo, ĉe ni R-12. Ni iras al Dakujo, teritorio konkerita de la taragonano Trajano, aŭ pli ekzakte al Transilvanio, la tero de Grafo Drakulo. Oni diras, ke temas pri mensogo, sed ni kunportas ajlon en la sako, se eventuale iu decidas suĉi nian malmultan sangon. En la urbo Sighisoara, la urbo kie vivis la sangavida Vlad Tepes, kiu donis nomon al la romano Drakulo, ni interkonsentis rendevui kun Elisabet, Basile kaj Pex, tri bonaj amikoj niaj. Kun ili ni vizitos la urbon, ĝiajn mallarĝajn stratojn, flave farbitajn domojn, remparon kun kastelo ĉe unu flanko: ĉio belega. Estas simila bildo al tiu de la kastelo de Buda en Budapeŝto. Ni matenmanĝas en kafejo: porka fritita lumbaĵo kun terpomoj, brasika salato, biero kaj multe da pano. Kvazaŭ hejme. Ni vojaĝas al Targu Mures, la ĉefurbo de la provinco Mures. Tie ni renkontas Paul, la filo de Elisabet kaj Basile. Ni duŝas nin, pretigas la fotojn kaj la notojn, ktp. Elisabet pretigas tagmanĝon kvazaŭ nuptan. Ni tagmanĝas kiel sinjoroj; ni manĝas ĉiujn tipaĵojn kaj fine sarmale, kompreneble. Ni telefonas la usonan ambasadejon en Bukaresto kaj ili asertas, ke se ni estas tie je duono post la sepa matene kaj pagas, je tagmeze ni ricevos la vizon. Estas nekredeble, ĉar ni memoras ke almenaŭ oni postulis dek tagojn en aliaj lokoj. Ni decidas riski kaj pagi po 65 dolaroj: se la afero sukcesas duonvojaĝo estos solvita, male ni perdos la 130 dolarojn kaj la veton. Temas pri la lasta ŝanco. Ni vizitas rapide Targu Mares, la parkon, la urbodomon, alian parkon. Ni ĉion fotas. Ni preparas la valizaron kaj jen surprizo: Elisabet lavis niajn vestaĵojn kaj ili jam preskaŭ sekas. Koran dankon! Ni aĉetas bileton al Bukaresto kaj je la 23a la trajno startas. La biletservo estas antikva sed efika. Ĉiu vojaĝo havas kartonan kuponon kun enmeza truo por pendigi ĝin kaj por ĉiu vojaĝo vi povas havi kvar kuponojn: unu por la itinero, alia por rapida trajno, alia por la superrapida trajno kaj alia por la unua klaso. Ni adiaŭas nin, malgraŭ nia deziro resti pli longe, sed ne eblas, ni devas ĉirkaŭiri la mondon. Ni dankas ĉiujn ricevitajn afablaĵojn kaj ĝisrevidas. La trajno preskaŭ malplenas. En Rumanio la homoj ne fidas ĝin, kaj la trajno faras nenion por konvinki. La vagonoj estas malpuraj, la necesejoj rustaj, ĉio odoras malnove. Nur po kvar pasaĝeroj por ĉi tiu vagono. La biletkontrolisto fermas la pordon per ĉeno kaj fermilo kaj foriras por daŭrigi sian laboron. Joaquim malfermas la pordon de la koridorfino por foti la lunon. |
 | |||
|