|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
19 D’AGOST. A 80 DIES DE L'ARRIBADA A les 00.30 arribem a l’estació Victoria des de Brighton. Ja hem agafat l’últim tren per mirar de passar la nit de la millor manera possible. L'Eurostar cap a Paris surt a les 5.15, i cinc hores per Londres sense cap lloc on anar poden ser terribles. Al cap de mitja hora tanquen l’estació Victoria i sortim al carrer. Passegem pels voltants per veure si hi ha algun local obert. Per sort, trobem ben a prop un cafè d’internet Easy Internet que no tanca fins a les 6 de la matinada. Perfecte! D'Easy Internet, ja em vam trobar un a París, en ple Barrí Llatí. Són locals amb més de cent ordinadors, en un parell de plantes, i una màquina a l’entrada on pagues i et surt un codi. Tot automàtic. El preu és molt econòmic i la gent ho aprofita per passar-s’hi hores i hores, per parlar amb l’altra punta del món, per descarregar-hi música... Aquest, més que un cafè d’internet, és un servei al turista, amb canvi inclòs. A les 4.15 de la matinada un taxi ens porta fins a l’estació de Waterloo. Allí, el personal ja s´està acumulant per embarcar l’equipatge. Per travessar el canal de la Mànega, els controls han de ser exhaustius i el despatx de maletes és més semblant al d’un avió que no pas al d’un tren. Passem el bitllet per una màquina (revisor automàtic) i ja estem. Pujar a un tren amb la intenció de dormir-hi és sempre un problema perquè no saps mai en quin moment et demanaran el tiquet. Per això el sols desar en llocs fàcils de trobar en qualsevol moment d’ensopiment mental. Aquí, però, és diferent. No hi ha control i això ja és una tranquil·litat. Normalment, els revisors, terroristes de l’oníric, increpen sense pietat els viatgers fins que els desperten, sense pensar que probablement estan destrossant una bonica història d’aventures, una bella història d’amor o la més terrible d’angoixa. A les 9.38 arribem a París. És tard. Hem perdut una hora i alguns minuts en passar el canal. París ens rep amb la seva llum, la torre Eiffel... i els carteristes. En baixar del tren ja avisen en diversos idiomes que es vigilin les carteres. De fet, a en Joaquim un noi que estava mirant un plànol de la ciutat, com un turista qualsevol, ja li estava regirant la bossa. Anirem en compte. Pujant per l’escala mecànica el noi de davant ens mira, posa la mà sobre la bossa i se l’acosta a la panxa. Tan mala pinta fem? A París hi plou. La ciutat de la llum està fosca. Anem de pressa a l’Ambaixada del Kazakhstan, on hi ha cua. Aquí veiem més o menys tots els caràcters que ens trobarem al país: el rus, el mongòlic i el xinès. La noia de la recepció ens atén molt cordialment i ens dóna el passaport amb el visat. Moltes gràcies. -'No hi poden entrar abans del dia 3 ni sortir-ne després del 9. Només podran ser al país 72 hores. Ho han entès?' -'Perfectament. Moltíssimes gràcies. La veritat és que ens ha fet un gran favor'. A les 13.30 agafem el tren cap a Munic, la ciutat de la festa de la cervesa i de la firma automobilística BMW. Munic es va crear a la ruta de la sal, que ens sembla que anava des d’Àustria fins al mar Bàltic. Nosaltres anem a la ruta de la seda. De ruta en ruta. Entrem al compartiment, on coincidim amb una noia italiana que fa la volta a Europa en 15 dies amb Interail. No hi puja ningú més. Apaguem els llums, els ulls es tanquen, el cor s'afluixa. Tothom a dormir. ----------------- 19an de aŭgusto 2002 - 80 tagojn antaŭ la reveno 00:30 Ni alvenas al la stacidomo Victoria el Brighton. Eurostar al Parizo foriras je la 5:15 kaj kvin senagaj horoj en Londono fariĝos teruraj. 01:00 Oni fermas la stacidomon Victoria kaj ni troviĝas surstrate ĉirkaŭpromenante, por trovi eblan malfermitan lokon. Tre proksime ni rimarkas interretan kafejon, kiu nomiĝas Easy Internet, malferma ĝis la 6a matene. Bonege! Alian Easy Internet ni trovis en Parizo en la latina kvartalo. Temas pri lokoj kun pli ol cent komputiloj sur du niveloj kun aŭtomata enirmaŝino, kie oni pagas kaj ricevas kodon. Ĉar ili malmultekostas, la homoj pasigas tie multajn horojn por paroli kun homoj tra la tuta mondo, aŭskulti muzikon, ktp. Krom interreta kafejo ci tiu estas ankau turista servo, eĉ monŝanĝejo. La markobildo similas al tiu de aliaj vojaĝentreprenoj, kiel Easy Rent a Car, luejp de aŭtomobiloj, kaj Easy Jet, pri aviadilaj vojaĝoj. Ĉiuj uzas novajn kaj pli malmultekostajn teknikojn por la kliento kaj supozeble apartenas al la sama grupo. 4:15 Per taksio ni alvenas al la stacidomo Waterloo. Tie la homoj vicigas por entrajnigi la valizojn, kio estas temporaba afero, ĉar por trapasi la kanalon la kontroloj estas elĉerpigaj. Ili similas al tiuj ce aviadilo. Entrajniĝi kun la celo dormi estas problemo, ĉar en neantaŭvidita momento la kontrolisto povas postuli la bileton, sed en Eurostar mankas surtrajna kontrolo kaj tio trankviligas. 9:38 Ni alvenas malfrue en Parizo. Ni perdis unu horon kaj kelkajn minutojn por trapasi la kanalon. Parizo estas la urbo de la lumo de la Eifel-turo kaj de la ŝtelistoj, kaj oni tion avertas je la elvagoniĝo en diversaj lingvoj, kaj cetere tiun averton oni legas en stacidomoj, muzeoj kaj en aliaj lokoj. Pluvas en Parizo. La lumurbo estas malluma. Ni rapidas al la kazaia ambasadejo, kie pluraj homoj atendas. Ni vidas ĉi tie la fizikajn trajtojn, kiujn ni renkontos en la lando: rusan, mongolan aŭ ĉinan. La junulino tre afable akceptas nin kaj liveras al ni la pasportojn kun vizo, kion ni dankas. Temas pri tre bela hibrido inter Cameron Diaz kaj Naomi Cambell. "Vi ne povas eniri la landon antaŭ la 3a de septembro nek forlasi ĝin post la 9a. Vi rajtas resti nur 72 horojn. Cu vi komprenas tion?" Jes, koran dankon, belulino. 13:30 Ni entrajniĝas cele al Munkeno, la urbo de la bierfesto kaj de BMW. Munkeno kreiĝis sur la vojo de la salo, kiu ŝajne iris de Aŭstrio ĝis la Balta Maro. Ni iras al la silka vojo. De vojo al vojo. Ni eniras nian kupeon. Junulino okupas unu el niaj sidlokoj, kiun tuj ŝi liberigas. Si estas italino el Romo ĉirkaŭiranta Eŭropon dum 15 tagoj per Interelo. Neniu alia eniras; tri por ses sidlokoj estas bona nombro por pasigi la nokton, kaj ni fermas pordojn kaj fenestrojn por eviti gapulojn. Anonima pasaĝero malfermas la pordon kaj demandas ĉu free. Li malbonigis la situacion. Ni mallumigas, la italino envolviĝas kvazaŭ serpento sur la sidloko, la malparolema anonima pasaĝero kontaĝas al ni sian silenton. La okuloj malfermiĝas, la koroj malstreĉiĝas kaj ĉiuj endormiĝas. |
 | |||
|