|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
18 D'AGOST. 1 DIA ABANS DE SORTIR Ens llevem tard. Les gavines ja no criden, només ho fan al matí per marejar el personal. El cel és clar i fa sol. Encara que tots diuen que hi plou cada dia, afortunadament no hem tingut cap dia de pluja. Segons sembla, aquí el temps és imprevisible. Els anglesos del nord diuen que els de Brighton només parlen del temps. Ens n'anem a fer un bon dinar, dels d’aquí, per acomiadar-nos d’aquesta ciutat. Per això, anem a un restaurant anglès, el Wai Kika Moo Kau, que ningú sap ben bé què vol dir. És un restaurant rectangular, amb el tauler a la dreta de l’entrada i els lavabos i la cuina al fons... com sempre. L'ambientació és molt recarregada i sense cap lògica decorativa: quadres moderns a les parets, una llàntia metàl·lica moderna per vella, dues làmpades de paper amb bombeta interior, cadires i taules rústiques i dos ventiladors que fan d’aparell d’aire condicionat. Tots els objectes semblen comprats als encants. Hi mengem amanides, bròquil amb formatge, pasta i uns pastissos de xocolata. Tot sense carn. Trobar un tros de carn a Brighton és tan difícil com que un anglès tiri un paper dins una paperera. Acabem de fer les cròniques, les passem per internet, i comencem a preparar les bosses, atents a no deixar-nos res. A les 23.05 hores, pugem al vagó que ens ha de portar a Londres. La brutícia s’acumula pertot arreu. Fem inventari de les deixalles abandonades als seients: bosses de paper, capses de plàstic buides i olioses d’entrepans, papers publicitaris, l'envàs de cartró d’un batut, una ampolla d’aigua, una bossa de supermercat amb restes d’un àpat i diaris a discreció. Agafem els diaris, els llegim i els desem. Més gent puja al vagó. Aparten la brossa i s’asseuen. Mirem cap a una gran paperera que hi ha entre dos seients. Una bossa negra immaculada està demanant a crits que algú la usi. A les 00.05 hores arribem a l’estació Victoria. El nostre tren cap a París surt a les 5.15 des de Waterloo, que ara ja està tancada. Ens esperarem aquí fins que ens en facin fora. Uns terminals d’internet que hi ha ens ajudaran a passar l’estona. Són una mena de cabines telefòniques on per una lliura pots estar 15 minuts connectat i consultar el correu electrònic. La cursa contra el temps comença d'aquí a 4 hores: el punt de sortida és l’estació Waterloo, i el d’arribada, al cap de gairebé tres mesos, l'estació Victoria. 80 dies per arribar al mateix lloc, quina bogeria! ------------------ 18an de aŭgusto - 1 tagon antaŭ la ekiro Ni ellitiĝas malfrue, la mevoj ne plu krias. Kutime ili faras tion frue por ĝeni la homojn. La ĉielo estas klara kaj suna. Kvankam laudire ĉi tie pluvas ĉiutage, feliĉe ni trafis neniun tian tagon. Ŝajnas, ke la vetero estas ne antaŭvidebla. La nordangloj diras, ke en Brighton oni parolas nur pri la vetero. Ni decidas bone tagmanĝi laŭ tipa loka maniero por adiaŭi la urbon. Ni iras al angla restoracio, Wai Kika Moo Kau, nomo kiun neniu komprenas. Temas pri rektangula restoracio, kun la bufedo en la dekstra parto de la enirejo kaj la tualetejoj kaj la kuirejo ĉe la fono, kiel kutime. La dekoracio estas tre peza kaj sen iu ajn dekoracia logiko. Modernaj pentraĵoj ĉe la muroj, moderna metala lampo kvazaŭ malnova, du aliaj paperaj kun internaj ampoloj, seĝoj kaj tabloj kamparstilaj kaj du aerumiloj anstataŭantaj la klimatizitan aeron. Ĉiuj objektoj ŝajnas aĉetitaj en pulbazaro. La necesejo malgrandas, kiel ĉiuj ĉi-tieaj, sed la ujo eĉ pli: maksimume gi estas 25 x 30 cm. Estas kompreneble, ke la viroj pisu sur la murojn. Ni manĝas salaton, brokolon kun fromaĝo, paston kaj ĉokoladajn kukojn. Tute senviande. Trovi iom da viando en Brighton tiel malfacilas kiel por anglo enmeti paperon en rubujon. Ni finis la antaŭekirajn raportojn kaj pretigas la sakojn. 23:05 Ni kaptas la vagonaron, kiu veturigos nin al Londono. Ĉie staras malpuraĵoj. Ni inventarias la forlasitajn aĵojn sur la sidlokoj: papersakojn, malplenajn plastajn skatolojn kun oleecaj restaĵoj, reklamfoliojn, kartonan ujon de laktaĵo, akvobotelon, superbazaran sakon kun manĝorestaĵoj, kaj plurajn ĵurnalojn. Ni prenas la ĵurnalojn, legas kaj gardas ilin kiel porokazajn reuzaĵojn. Aliaj eniras en la vagonon, forigas la malpuraĵojn kaj eksidas. Ni rigardas la grandan malplenan paperkorbon inter du sidlokoj, kiu atendas uzontojn. Eble veras, ke la angloj iom post iom fariĝas pli malpuraj. 24:05 Ni alvenas al la Victoria-stacidomo kaj nia trajno al Parizo startas je kvarono post la kvina el Waterloo, kiu nun estas fermita. Ni atendos ĉi tie kiom necese. Estas interretaj terminaloj, kiuj distros nin intertempe. Ili estas kvazaŭ telefonaj budoj, kie kontrau pundo oni povas enretigi dum 15 minutoj, kaj konsulti sian poŝton. La kurado kontraŭ la tempo komenciĝas post kvar horoj. La elirpunkto: la Waterloo-stacidomo: kaj la alvena: la Victoria-stacidomo. 80 tagojn por reveni al la sama loko. Kia frenezo! |
 | |||
|