|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
16 D'AGOST. 3 DIES ABANS DE LA SORTIDA Com cada matí ens desperten les gavines amb veus sorolloses i metàl·liques. Aquí, a Brigthon, no hi ha cap casa que no tingui una gavina a la teulada. Són grosses, imponents. A primera hora truquem a l’Ambaixada dels Estats Units a Madrid per veure si podem arreglar alguna cosa. La senyora Ana ens atén i ja d’entrada ens demana el número de la Visa per carregar-nos el cost de la gestió. Ens posa traves per a tot i al final, després de plorar-li, diu que si volem ens gestionarà una cita per dimarts al matí, per tenir el visat durant el cap de setmana. També diu que podem mirar en alguna ambaixada d'altres països, però que veu quasi impossible que ens el donin. Valorem totes les possibilitats i decidim tirar endavant amb el que tenim i arriscar-nos per veure què passa. Segurament no podrem fer la volta al món tal com estava previst, però també serà per un petit problema no previsible en sortir de casa. Abans d'agafar el tren, al bar del costat de l’estació, fem l’esmorzar de cada dia: bacó, ous, salsitxa i fesols, tot regat amb un bon cafè amb llet de la casa. Arribem a Londres i agafem la línia que ens ha de portar a Baker Street, per anar seguint York Street avall fins a l’agència de viatges que ens ha d'acabar de solucionar tots els documents. Ja ho tenim tot, ens fem una foto amb l'Eva Masna, la noia que ens arreglat els papers, i ens desitja bon viatge. I és que ella ja acabat la feina, ara ens toca a nostraltres. L'Eva és una noia d'uns 25 anys, primeta, de cara allargada i dents cap enfora que li donen als llavis una certa concavitat. Sembla més una nois francesa que no pas anglesa. Li ho preguntem i ens confirma que prové d'Eslovàquia. Ara ho entenem tot. A les 4 hem quedat amb en Willy, per parlar del Reform Club. Hi anem de pressa, ara que el tenim a punt no convé fer tard. Passem davant club, on en Willy, empolainat amb el pesant vestit de conserge, dissimuladament ens marca amb la mà els 4 dits. És el senyal: al cap no li agrada que els turistes maregin el personal preguntant per un tal Phillias Fogg i ell té un contracte temporal. A les 4.15 arriba i ens explica tot el que cal saber sobre el Reform Club i les apostes que hi fan els viatjants abans de fer la volta al món. Realment és molt interessant. En Willy és del Barça i creu que aquest any sí: amb Van Gal i Riquelme, guanyarem la lliga. Pugem per Picadilly, la gent s’amuntega asseguda al voltant de la plaça. Són les 6 de la tarda, fa calor i és l'hora de descans del turista. Veiem el senyal del Soho i decidim visitar China Town. Ens servirà per aclimatar-nos a la Xina que potser trobarem. Cansats, decidim tornar a casa. Al metro, llegim el 'Times': els laboristes debaten si ajudaran Bush en la guerra contra l'Iraq; busquen les noies desaparegudes; Fox suspèn un viatge als Estats Units per protestar contra la pena de mort, i la cadernera i l’estornell han entrat dins la llista d'espècies amenaçades... Mengem alguna cosa i tornem a casa. Són les deu del vespre i ja trobem gent una mica passada de voltes. Aquí la gent tot ho fa d'hora. Al pub Lion de la cantonada està sonant el 'My way' de Frank Sinatra. Frank Sinatra desafina, 'karaoke I supose'. Nosaltres hem de fer el camí a la nostra manera, si les circumstàncies i l’ambaixada americana ens ho permeten. ---------------- 16an de aŭgusto 2002 - 3 tagojn antaŭ la ekiro Ni vekiĝas kiel kutime pro la lautaj krioj de la mevoj. Ĉi tie en Brighton ĉiuj domoj havas mevojn sur la tegmento. Ili estas grandaj, imponaj. Frue ni telefonas al la usona ambasadejo en Madrido. Sinjorino Ana respondas al ni kaj unue demandas nian kreditkartan numeron por debeti la koston de la demarŝo. Ŝi prezentas al ni multajn malfacilaĵojn kaj post nia larmoveka insisto, ŝi konsentas prepari rendevuon marde matene por ricevi la vizon semajnfine. Ŝi rekomendas ankaŭ peti tion ĉe alia ambasadejo en alia lando, sed ŝi dubas, ke ni ricevos ĝin. Ni valoras ĉiujn eblecojn kaj decidas pluvojaĝi kaj riski. Eble estos neeble plenumi la mondvojaĝon kiel planite pro ne antaŭvidita problemo ĉe la ekiro. Antaŭ ol entrajniĝi, en la kafejo apud la stacidomo ni matenmanĝas la kutiman menuon kun bona kafolakto. Ni alvenas al Londono kaj kaptas la fervojlinion, kiu veturigos nin ĝis Baker Street, daŭre ĝis York Street kaj fine ĉe la vojaĝagentejo, kiu sukcesis pretigi ĉiujn dokumentojn. Ni fotas nin kun Eva Masna, la junulino aranĝinta la tuton. Ŝi deziras al ni bonan vojaĝon. Ŝi jam finis sian laboron, nun komenciĝas la nia. Eva estas proksimume 25-jara, svelta, longeta vizaĝo kun iom elstaraj dentoj kiuj provokas al la lipoj ioman konkavecon. Ŝi aspektas pli franca ol angla. Al nia demando ŝi respondas, ke ŝi estas slovakdevena. Nun ni komprenas. Je la 16a ni interkonsentis kun Willy por babili pri Reform Club. Ni iras tien rapide kaj survoje ni manĝetas ĉe itala kafejo. La mastrino estas itala kaj la kelnerinoj rumanaj. Ni parolas rumane kun la kelnerinoj, kiuj ĝojas; ni alparolas itale la mastrinon, kaj ŝi respondas angle. Maldankemulino! Ni alvenas ĉe Reform Club kaj Willy, la tre elegante vestita pordisto, salutas nin laŭ interkonsentita signalo. Je kvarono post la 16 li venas kaj klarigas al ni ĉion pri Reform Club. Tre interese Willy klarigas, ke li estas zeloto de la futbalteamo Barça kaj li opinias ke ĉi-jare kun Van Gal kaj Riquelme ni venkos la turniron. Oh! 'My God!' Kia iluzio! Ni ascendas lau Picadilly. La homoj side amasiĝas ĉe placo Picadilly Circus. Estas la 18a h. Varmas kaj la turistoj ripozas. Ni vidas la indikilon de Soho kaj ni decidas viziti China Town, kaj tiel ni alkutimiĝos al tiu reala Ĉinio kiun ni supozeble atingos. Ni estas lacaj kaj ni decidas reveni hejmen. Ni enmetroigas kaj ĉe la enirejo granda afiŝo reklamas la filmon 'Talk to her' de Pedro Almodóvar, dum ĉe la ŝtuparo anonciĝas ekspozicio de Dalí. Ni legas la ĵurnalon Times: la laborpartianoj debatas, ĉu ili helpos Bush en la milito kontraŭ Irako; oni serĉas la malaperintajn knabinojn; Fox nuligas sian vojaĝon al Usono kiel protesto kontraŭ mortpuno; la kardelo kaj la sturno enlistiĝis kiel minacataj specioj. Aperas foto, tamen, de turdo. Ĉu eraro? Ĉu ĉi tie la turdon oni nomas sturno, aŭ kio? Ni manĝetas kaj revenas hejmen. Estas la deka horo nokte kaj kelkaj jam ebrietas. Ĉi tie ĉio okazas pli frue. Ĉe la stratangula trinkejo Lion sonas My way de Frank Sinatra, fuŝe; supozeble karaoke. Ni devas daŭrigi nian vojon, se la cirkonstancoj kaj la usona ambasadejo tion permesas. |
 | |||
|