|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
15 D'AGOST. 4 DIES ABANS DE SORTIR Els diaris parlen de les dues noies desaparegudes. La societat anglesa està trista. Aquestes notícies són les que voldries passar pàgina i no haver-les vist mai. Amb tot, és la notícia desgraciada de cada matí des que hem arribat. Ara fa 5 anys de la mort de la princesa de Gal·les, tal com s’anuncia als quioscos: 'Diana or Camila'. Encara estem així? Els 'paparazzi' treuen suc de Diana fins i tot 5 anys després de morir. Quina sang freda! Reunim diners i tornem a l'agència de viatges, on esperem reservar algun viatge i deixar una mica lligat el pas pels oceans. Eva Masna ens espera i amb delicadesa ens diu que si ja sabem que per entrar als Estats Units ens fa falta un visat. Li diem que no perquè els ciutadans europeus no necessiten visat. Però és clar que sí: només quan hi entres amb un vaixell privat. Mirem la manera de fer el visat, però a tot arreu són 10 dies i no podem perdre tant de temps. La cosa s’ha complicat per una ximpleria. Anem, aleshores, a l’ambaixada americana, envoltada de tanques i blocs de formigó, com un búnquer. No podem passar del carrer i no podem explicar-los res. Un empleat ens diu que si volem informació sobre visats, cal que truquem als telèfons indicats: 0,60 lliures el minut si parles amb un contestador i 1,50 si ho fas amb una persona. De tota manera, no accepten visites i tot s’ha de fer per missatges autoritzats. Tot plegat, massa dies. Visitem Buckingham Palace, que sembla que avui brilla més que mai. La monarquia anglesa necessita una bona neteja i ja han fet bé de començar pels elements externs com a reclam d'intencions. Una dona francesa s’enamora de la nostra càmera digital. Estem a punt de vendre-li i així recuperar una part dels diners que hem deixat els darrers dies a les 'toilettes' de París. El dia és fosc, com les nostres ganes de passejar. Amb puntualitat britànica, a les 5 truquem a en Willy tal com havíem quedat, però no contesta. Tornem a trucar i res. Comencem a malpensar de la bona intenció d’aquest noi. Estem asseguts en una escalinata de Saint James Park: uns japonesos que pugen fan cara de sorpresa i amb el dit fan el senyal d’un raig. Darrere nostre hi ha tronada, el dia s’està complicant. Truquem dues vegades més. La bateria del telèfon s’exhaureix en paral·lel amb la nostra paciència. Al final, en Willy contesta i quedem l'endemà a les 4. La Mare de Déu d’Agost no ha estat un dia propici per als nostres plans. ----------------------- 15an de aŭgusto 2002 - 4 tagojn antaŭ la ekiro La ĵurnaloj informas pri la du malaperintaj knabinoj. La angla socio malĝojas kaj prave. Tiajn novaĵojn vi preferus neniam legi; temas pri la malfeliĉa informo ĉiumatena de post nia alveno. Antaŭ kvin jaroj mortis la princino de Kimrio kaj en la gazetvendejoj oni anoncas: "Diana au Camila". Cu ankoraŭ? La ĵurnalistoj elĉerpas Dianan eĉ kvin jarojn post ŝia morto. Kia troigo! Ni revenas al la vojaĝagentejo por solvi la transoceanajn vojaĝojn. Eva (la tiea oficistino) atendas nin kaj diskrete demandas, ĉu ni scias, ke ni bezonas vizon por eniri en Usonon. Ni respondas, ke hispanaj civitanoj ne bezonas ĝin, sed ŝajnas, ke jes se vi alvenas per privata ŝipo. Ni klopodas ricevi la vizon plurloke kaj oni postulas 10 tagojn kaj ni ne povas perdi tiom da tempo. La situacio komplikiĝas pro bagatelo. Ni iras al la usona ambasadejo, kiu estas ĉirkaŭbarita kaj trans la bariloj staras betonaj blokoj; ĝi ŝajnas bunkro. Estas malpermesite trapasi la straton kaj ni povas nenion demandi. Funkciulo klarigas, ke informojn pri vizoj ni petu telefone: po 0,60 pundoj minute se vi parolas al respondilo kaj 1,50 rekte al homo. Ili ne akceptas vizitojn, kaj ĉio bezonas rajtigitajn mesaĝojn. Tro da tempo. Ni vizitas la palacon de Buckingham; ŝajne gi hodiaŭ brilas pli ol kutime. La angla monarkio bezonas bonan purigadon, kaj komenci per la eksteraj elementoj bone reklamas pri siaj bonaj intencoj. Francino entuziasmiĝas pri nia cifereca fotilo, ĉar ĝi estas tre utila por enpoŝigi gin. Tentas nin ĝia vendo por reakiri parton de la mono, kiun ni pagis pro la parizaj tualetejoj. Itala geparo pasas tre elegante vestite, se oni komparas gin kun ni: nekompreneble kiel la italoj neniam malkombiĝas. La tago estas malluma kiel nia promenemo. Brite akurate je la 17a h, ni telefonas al Willy kiel konsentite, sed li ne respondas. Ni retelefonas ankaŭ sensukcese. Ni hezitas pri liaj bonaj intencoj. Ni sidas ĉe ŝtuparo de St. James Park. Suprenirantaj japanoj mienas surprize kaj fingre montras la spuron de fulmotondro malantaŭ ni. La vetero malboniĝas. Ni telefonas ankoraŭ dufoje. La baterio de la telefono elĉerpiĝas samtempe kun nia pacienco. Finfine li respondas kaj ni konsentas rendevuon por morgaŭ je la 16a h. La aŭgusta Dipatrina tago ne estis bona por niaj planoj. Ni atendu morgaŭ. |
 | |||
|