 |
Dia d'alegries / Ĝojiga tago |
14 D'AGOST. 5 DIES ABANS DE SORTIR
Ens movem a primera hora del matí. Fa bon dia a Brighton. Pugem per Trafalgar Street de cara a l’estació de tren. Aquí les grans coses s’anomenen Trafalgar o Waterloo, són els recordatoris de les victòries dels illencs contra els prepotents espanyols i francesos del continent. Travessem Trafalgar Court, un carrer petit sense sortida. És clar, nosaltres anem pel llarg i aquest és el curt. Esmorzem a la vora de l’estació. Per 2,85 lliures podem menjar el que deu ser una selecció de la millor cuina anglesa: bacó, ou ferrat, salsitxa, fesols i un tomàquet obert per la meitat.
Arribem a Londres amb tren i ens encaminem a l'agència de viatges, on ens parlen d’alguns vaixells que podrem agafar en la nostra ruta: un sembla que ens pot servir per travessar el Pacífic. Estem de sort. Anem més contents cap al Reform Club, on ens diuen que si hi passem l'endemà hi haurà un noi que parla l'esperanto, en Willy. Així ho farem. Baixem per Saint James Park, a buscar la boca del metro. De camí, passem pel Big Ben, el Parlament i la catedral de Westminster.
La tornada a Brighton és tard. Passegem pels carrers foscos i solitaris. Fem un exercici de voyeurisme innocent i anem repassant el que passa a cada casa: una noia llegint un llibre estirada al sofà, una bicicleta al menjador, una família sencera mirant la tele... A Londres les cases no tenen intimitat, els anglosaxons no tenen persianes i això els fa perdre molts punts en el rànquing de la modernitat. La persiana és un invent llatí, és la creativitat de la Mediterrània contra el pensament saxó. La persiana regula la intensitat de llum i la intimitat de les llars, i permet vigilar el veïnat sense ésser vist. Mai unes quantes fustes lligades i dissimulades a la paret havien servit per a tant. Sens dubte, és un dels grans invents de la humanitat, mai prou valorat.
-----------------
14an de aŭgusto 2002 - 5 tagojn antaŭ la ekiro
Ni frumatene ekiras kun bona vetero en Brighton. Ni ascendas tra Trafalgar Street survoje al la stacidomo. Ĉi tie la gavajn aferojn oni nomas Trafalgar aŭ Waterloo memore al la venkoj de la anglaj insulanoj kontraŭ la fieregaj kontinentuloj el Hispanio kaj Francio. Ni trapasas Trafalgar Court, mallarĝan sakstraton. Kompreneble, ni iras tra longa aleo kaj ĉi tiu estas eta.
Ni matenmanĝas proksime de la stacidomo, kie per 2,85 pundoj ni povas manĝi tion, kio probable estas sortimento de la plej bona angla kuirarto: lardero, fritita ovo, kolbaso, fazeoloj kaj tranĉita tomato. Oni jam dekomence servas al ni kafon kun lakto, kiu bele frostigos dum ni formanĝos la matenmanĝon. Ni englutas ĉion samtempe, ĉar ne gravas: finfine ĉio miksiĝas interne.
La trajno aspektas bone, sed ĝi odoras je malseka lano, kio memorigas la odoron de la ŝafaroj enkortiĝantaj post pluva tago. Tio logikas, ĉar la vagono estas velure tapiŝita, verŝajne el lano, kaj pro la ŝuoj kaj la malsekeco odoras tiel.
En la vojaĝagentejo oni informas nin pri disponeblaj ŝipoj por transiri la Pacifikan Oceanon. Ni bonŝancas. Ni vizitas la Reform Club, kaj oni diras al ni, ke morgaŭ venos Willy, junulo parolanta la hispanan. Ni revenos. Ni descendas tra St. James Park por trovi la metroan enirejon. Survoje ni preterpasas Big Ben, la parlamentejon kaj la katedralon de Whestminster.
Ni malfrue revenas al Brighton. Promenante tra senhomaj kaj mallumaj stratoj, ni praktikas naivan gapemon, kaj rigardas cion okazantan en la hejmoj: knabino sternita sur sofo legante libron, biciklo en la manĝoĉambro, tuta familio spektanta televidon. En Londono mankas intimeco en la hejmoj, ĉar la anglosaksoj malhavas persienojn, kaj tio deprenas de ili multajn poentojn en la konkuro pri moderneco. La persieno estas latina invento; la mediteranea kreemo kontraŭ la saksa pensmaniero. La persieno reguligas la lumintenson, la hejman intimecon, kaj permesas vidi la najbaron, mem nevidate. Neniam aro da lignaĵoj ligitaj kaj kaŝitaj en muro tiom utilis. Sendube gi estas unu el la grandaj inventaĵoj de la homaro, neniam sufiĉe laŭdata.
|
