|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
13 D'AGOST. 6 DIES ABANS DE SORTIR Anem a l’Ambaixada del Kazakhstan per veure si podem fer el visat. És l’únic que ens falta i qui sap si en un cop de sort, el podrem obtenir avui. Com sempre, la noia ens diu que no, que per què no l'hem fet a l'Estat espanyol. Li expliquem com ha anat tot. Li ho pregunta al cap: no pot ser. Hi insistim i, després d’una nova visita al cap, accedeix a fer-nos un visat de trànsit per divendres o dilluns. Moltes mercès! Deixem els passaports i anem de pressa cap a l'hotel a buscar les maletes. Marxem cap a Londres. París té tres estacions de tren importants, només comunicades pel metro. En general, totes les ciutats que tenen un riu que les travessa tenen problemes amb la continuïtat de les línies, com per exemple Barcelona. Nosaltres hem d’anar de l’estació d’Austerlitz a la del Nord, per poder agafar l’Eurostar que ens ha de dur a la ciutat del Big Ben. Al metro, tres romanesos canten, amb una guitarra i dos acordions, 'Volare' i la rumba de María Dolores en italià. Els donem alguna cosa i els expliquem que la rumba és nata a Barcelona. Un d’ells ens diu que era professor de matemàtiques a Romania, però que hi guanyava poc. No sabem què té a veure una cosa amb l’altra. Diu que està molt content de parlar amb nosaltres, mentre surt corrents per la porta a la recerca del vagó següent. El negoci és el negoci. La pujada a l'Eurostar és com pujar a un avió, amb controls pertot arreu. En Manel no porta el document d'identitat i els passaports els té la noia del Kazakhstan. Ens dirigim al control de la policia amb tota la paperassa identificativa que hem trobat: carnet de conduir, targeta Visa, carnets del RACC i de la SER. El primer policia no ens deixa passar perquè diu que no són documents acceptats per les autoritats britàniques. Finalment, però, aconseguim passar i pujar al tren, on coneixem una dona argentina, Liliana Beatriz, que va a una exposició de quadres a Londres. L'ajudem a pujar les pertinences i, en canvi, esperem que ens ajudi en arribar a destinació. Travessem l'Eurotúnel en 20 minuts i arribem a Londres, on la Liliana ens fa de guia i ens demana a uns venedors de tiquets el que hem de fer per anar a Brighton. Brighton és la platja de Londres, des que un príncep hi va fer un palau a l'estil del Taj Mahal indi. És acollidor, amb gavines i corbs. Anem a casa d'un esperantista anomenat Nigel, amb un taxi per anar més de pressa. Els taxis anglesos típics són espaiosos. La casa d'en Nigel és petita, però acollidora. La desorganització és total: al passadís, d’uns escassos 70 centímetres d’ample, s'hi acumulen taulons de fusta, una bicicleta, un estenedor, una pantalla d’ordinador, un paraxocs de cotxe... L’entrada amb la bossa és complicada i tal com vas passant sents com les coses van caient rere teu, com fitxes de dòmino. En Nigel sembla un bon noi, hi estarem bé. ------------------ 13an de aŭgusto - 6 tagojn antaŭ la ekiro Ni iras al la ambasadejo de Kazaĥio por ricevi la vizon, la solan, kiu mankas, kaj eble bonŝance ni ricevos ĝin hodiaŭ. Kiel kutime la oficistino neas tion, ĉar ni ne petis ĝin en la Hispania Reĝolando. Ni klarigas al ŝi la kialon. Ŝi konsultas sian estron, kiu ankaŭ neas. Ni insistas kaj post nova vizito al la estro, li konsentas liveri al ni transiran vizon vendrede aŭ lunde. Ni lasas la pasportojn kaj rapidas al la hotelo preni la valizojn. Ni foriras al Londono. Parizo havas tri gravajn stacidomojn kunligitajn nur per metroo. Ni devas iri de la Austerlitz-stacidomo al la Norda kaj de tie kapti Eurostar, kiu devas nin veturigi ĝis la urbo de Big Ben. En la metroo tri rumanoj kantas "volare" kaj la rumbon "María Dolores" en la itala per gitaro kaj du akordionoj. Ni donas iom da mono kaj klarigas al ili, ke la rumbo naskiĝis en Barcelono. Unu el ili klarigas, ke li estis profesoro pri matematiko en Rumanio, sed li gajnis malmulte. Li asertas, ke li tre ĝojas paroli kun ni, sed tuj iras al la sekva vagono. Mono estas reĝo, mono estas leĝo. Eniri en Eurostar estas kvazaŭ eniri en aviadilon kun ĉiuspecaj kontroloj. Ĉar Manel ne kunportas sian identigan karton kaj la pasportoj restis en la kazaĥia ambasadejo, ni montras diversajn dokumentojn kaj finfine sukcesas envagoniĝi. Entrajniĝante ni konatiĝas kun argentinanino, Liliana Beatriz, kiu iras al pentraĵ-ekspozicio en Londono. Ni helpas ŝin kunporti siajn valizojn kun la espero, ke ŝi helpos nin je la alveno. Ni trapasas la Eurotunelon en 20 minutoj. Ni alvenas en Londono kaj Liliana gvidas nin. Ŝi demandas al biletvendistoj, kiel atingi Brighton, kaj petas skriban klarigon: "ĉiam petu skriban klarigon, ĉar por ni estas neeble ilin kompreni". Brighton estas la plaĝo de Londono, de kiam princo konstruigis al si palacon laŭ la stilo de la hinda Taj Mahal. La urbo estas tre komforta kun mevoj kaj korvoj. Ni iras ĉe Nigel, per taksio por plirapidi. La tipaj anglaj taksioj estas vastaj, kaj Manel eniras sen demeti la dorsosakon. La hejmo de Nigel estas malgranda sed invita. La malordo estas plena. En la koridoro, maksimume 70 cm-a, estas lignaj tabuloj, biciklo, vestosekigejo, komputila ekrano, aŭtomobila bufro. Eniri kun dorsosako estas malfacile kaj, tuj kiam ni pasis, la objektoj falas post ni, kvazaŭ domenaj tabuletoj. Nigel aspektas bonece, ni bone restos ĉe li. |
 | |||
|