|
 |
|
|
|
|
|
|
| |||
|
|
|
|
 |
|
|
12 D’ AGOST. 7 DIES ABANS DE SORTIR Els primers rajos de llum entren per la finestra, la claror comença a mostrar camps de cereals ja segats. Cal no encantar-se o començarà a ploure i ja serà tard. El vagó està dormint, el silenci només es trenca per les reverberacions d’alguna gola en passar l'aire o per algun bufit del dormir bé dels presents. Arribant a França, tot el vagó entra en una comunió d'olors i d'intercanvis d’alè que frega la perfecció. Els nostres veïns del tetrabric de vi dormen plàcidament, ni la llum ni el soroll del tren sembla que els podrà treure dels braços de Morfeu. I és que nosaltres ja sabíem que un litre de Don Simón pot arreglar una nit de tren i el que faci falta. Però la ciutat de la llum ens espera. Per què li deuen dir 'ciutat de la llum', a París? Hi entrem pel sud, per l’estació d’Austerlitz. Just al moment en què el tren redueix la marxa, tothom es comença a moure, fins i tot els veïns. Amb la cara blanca i uns ulls com tomàquets, instintivament comencen un moviment pausat a l'estil koala. Pobres, segur que no sabien on es posaven. A les persones, sembla que ens molesten les situacions que durin massa i quan anem amb tren o avió, tenim la necessitat de baixar-ne de pressa. Deixem les maletes a la consigna: no és gens pràctic caminar per París amb 25 quilos a l’esquena. El control és exhaustiu i metòdic. En Manel ha de passar diverses vegades pel detector per no fer saltar l'alarma. Primer el telèfon, després la càmera, l’altra càmera, la cullera/navalla multiusos 'made in China'... fins i tot les monedes li xiulen. Decididament, aquesta màquina no és amiga d'una ferreteria mòbil com en Manel. Content pot estar que no el denunciessin per venda ambulant il·legal! Sortim a tota marxa a buscar el metro, el dia és curt i cal fer moltes gestions. A les ciutats grans i amb aquest tipus de gestions s’ha de treballar molt per fer poca feina. Pel camí aprofitem un lloc d’atenció al client i ens marquen les adreces que busquem. Agafem el metro, Champs Elysées, Arc de Triomphe. Per què totes les ambaixades i consolats són sempre en zones riques? Entrem a l’Ambaixada del Turkmenistan i ens posen problemes, tot està bé però... no tenim l’assegurança de viatge. Correm a trucar al RACC perquè enviïn un fax. Sembla que ho podrem solucionar. Ara correm a l’Ambaixada de l’Usbequistan, que sembla a prop, però que és prou lluny. Els mapes enganyen, o som nosaltres que ens volem enganyar. Hi entrem, tot està pagat però... no tenim els papers. Finalment, també ho podem solucionar. Se'ns acudeix una nova idea: i si provéssim de solucionar el visat del Kazakhstan. Anem-hi? Tot i córrer, ja estava tancat. Llàstima! Demà serà un altre dia. Ara toca buscar un hotel vora l’estació. El dia ha estat pesat i no convé caminar gaire amb la bossa a l'espatlla. Sortim per París, caminem pel Barri Llatí, anem a l'Ille de la Cité, veiem la catedral de Nôtre Dame (restaurada en la part frontal), la torre Eiffel i, el Sena. Oh! París, París, París 'la nuit', encantadora com sempre. Això ja és una altra cosa. Ara ja podem anar a dormir tranquils. ------------------- 12an de aŭgusto 2002 - 7 tagojn antaŭ la ekiro La unuaj lumoj eniras tra la fenestro kaj la heleco ekmontras falĉitajn grenkampojn. La vagono dormas kaj la silenton nur interrompas la rebrilo de iu guto pro la paso de la aero aŭ pro la elspiraĵo de la bone dormantaj pasaĝeroj. Ĉe la alveno en Francio, tero de libereco, egaleco kaj frateco, la tuta vagono eniras en komunion de odoroj kaj de spiraj interŝanĝoj preskaŭ perfektaj. Niaj najbaroj de la vina skatolo trankvile dormas; ŝajnas, ke nek la lumo nek la bruo de la trajno povos veki ilin. Tute kompreneble, ni jam sciis, ke litro de "Don Simón" (1) povas reguligi trajnan nokton kaj eĉ pli. Sed la Lumurbo atendas nin. Kial oni nomas Parizon la lumurbon? Ni eniras ĝin el la sudo ĉe la Austerlitz-stacidomo. Kiam la trajno ekmalrapidas ni ĉiuj ekmoviĝas, eĉ la najbaroj kun blanka vizaĝo kaj ruĝecaj okuloj instinkte moviĝas koale malrapide. Ni iras deponi la valizojn, ĉar estas ne praktike vagi tra Parizo kun 25 kg surdorse. La kontrolo estas kompletega kaj metoda. Manel devas pasi plurfoje por ne funkciigi la kontrolilon. Ni fulmrapidas kapti la metroon, ĉar la tago estas mallonga kaj farendaj demarŝoj multas. Survoje, en informejo oni klarigas al ni la serĉatajn adresojn. Ni enmetroiĝas al la Elizeaj Kampoj kaj la Triumfa Arko. Kial la ambasadejoj kaj konsulejoj ĉiam troviĝas en riĉaj kvartaloj? Ni eniras en la ambasadejon de Turkmenio kaj aperas problemo: ĉio en ordo krom pri manko de vojaĝasekuro. Ni rapide telefonas al la Kataluna Aŭtomobil-Klubo, por ke ili sendu fakson kaj ŝajnas, ke ni solvos la problemon. Ni rapidas al la uzbekia ambasadejo, kiu ŝajnas proksima, sed montriĝas sufiĉe fora. La mapoj erarigas aŭ ni volas nin mem trompi. Ĉio pagita, sed... ni ne ricevas la dokumentojn. Finfine ni povas solvi la problemon. Ni havas novan ideon. Ni provu akiri la vizon al Kazaĥio. Ni iru tien! Ni petas la adreson kaj kuras, sed fermitas. Bedaŭrinde ĝis morgaŭ. Ni serĉas hotelon proksime de la stacidomo. La tago estis peza kaj ne konvenas multe piediri kun sako surdorse. Ni promenas tra Parizo: latina kvartalo, Insulo de la Cité, katedralo Notre Dame, kies fasadon oni restaŭris, Eiffel-turo, rivero Sejno. Ho Parizo, Parizo dumnokta, rava kiel kutime. Tio estas tute alia afero. Nun ni jam trankvile enlitiĝas. (1) Konata hispana vin-marko. |
 | |||
|